„The Bad Touch” autorstwa Bloodhound Gang to utwór, który zyskał status kultowego dzięki swojej bezczelnej bezpośredniości, ekscentrycznemu humorowi oraz całkowitemu ignorowaniu poprawności politycznej. Wydany w 1999 roku jako drugi singiel z albumu „Hooray for Boobies”, szybko podbił listy przebojów w Europie, osiągając pierwsze miejsca w wielu krajach, a także zdobywając popularność w Australii i Nowej Zelandii. W Ameryce utwór uplasował się na 52. miejscu listy Hot 100, ale dzięki intensywnej rotacji w MTV, był odczuwalnie wszechobecny.

Sednem piosenki jest prowokacyjna teza, że ludzie to nic innego jak ssaki, a zatem ich zachowania seksualne nie różnią się zasadniczo od tych obserwowanych w świecie zwierząt. Ta primalna perspektywa jest humorystycznie podkreślona refrenem: „You and me baby ain't nothin' but mammals / So let's do it like they do on the Discovery Channel”. Inspiracją dla tego legendarnego już wersu, jak wspomina gitarzysta Lupus Thunder, było osobiste doświadczenie frontmana Jimmy’ego Popa, który oglądając programy o godach zwierząt na Discovery Channel, poczuł się zirytowany faktem, że nawet małpy „się bzykają”, podczas gdy on siedzi sam i pisze teksty. To połączenie nudy i lekkiej depresji okazało się niezwykle płodne.

Tekst piosenki to istna lawina seksualnych aluzji i metafor, które czerpią z popkultury i codzienności. Od porównania seksu do „suszy w Teksasie” i stwierdzenia, że „Siskel i Ebert dają dwa kciuki w górę”, co jest odniesieniem do słynnych krytyków filmowych, po prośbę o bycie „rozsmarowanym i przykrytym jak hashbrowns z Waffle House” – każdy wers jest przesiąknięty dowcipem i dwuznacznością. Nawet tak prozaiczne obiekty jak ekspres do kawy („Mister Coffee with an automatic drip”) czy gra „Battleship” są przekształcane w symboliczne obiekty pożądania. Teksty Bloodhound Gang, pisane przez Jimmy’ego Popa, często powstają w izolacji i osamotnieniu, co skutkuje ich dominacją tematyki seksualnej.

Ciekawostkę stanowi sam tytuł utworu – „The Bad Touch”. Fraza ta nie pojawia się w tekście piosenki i, co zaskakujące, jest powszechnie używana w kampaniach edukacyjnych dla dzieci, aby uczyć je o niechcianym dotyku i molestowaniu seksualnym. Zastosowanie tak kontrowersyjnego i poważnego określenia w kontekście jawnie seksualnego, humorystycznego utworu było celowym zabiegiem zespołu, mającym na celu szokowanie i parodiowanie. Zespół, znany z braku hamulców, często tworzył piosenki, które bawiły ich samych i ich przyjaciół, a fakt, że kogoś obrażały, był dla nich drugorzędny.

Sukces utworu zawdzięcza się również ikonicznemu teledyskowi, nakręconemu latem 1999 roku w Paryżu. Członkowie zespołu, ubrani w „małpio-szczurze” kostiumy (zakupione za zaledwie 200 dolarów), przemierzają ulice miasta, porywając przechodniów (kobiety, francuskiego kucharza, mimów, a nawet parę gejów) i zamykając ich w klatce. Scena z parą gejów, w której członkowie zespołu atakują ich bagietkami, wywołała kontrowersje i została usunięta z niektórych wersji klipu po krytyce ze strony GLAAD (Gay and Lesbian Alliance Against Defamation). Mimo to, teledysk, który z wyglądu kosztował grosze, stał się fenomenem kulturowym, oglądanym ponad 200 milionów razy na YouTube.

Muzycznie „The Bad Touch” to mieszanka pop rocka, elektroniki i hip-hopu, z wyraźnymi wpływami synth-popu z lat 80. Jimmy Pop, główny wokalista, jest wielkim fanem muzyki lat 80., co przejawia się w brzmieniu utworu, z delikatnymi nawiązaniami do Prince’a czy Pet Shop Boys. Melodyjny, chwytliwy beat i funky instrumentarium sprawiają, że piosenka jest nieodparcie wpadająca w ucho. To połączenie chwytliwości, bezczelnego humoru i licznych odniesień sprawiło, że „The Bad Touch” pozostaje jednym z najbardziej pamiętnych i charakterystycznych utworów Bloodhound Gang. Ich styl, oparty na satyrze i prowokacji, zyskał im rzesze fanów, zwłaszcza wśród młodzieży, a piosenka jest doskonałym przykładem ich zdolności do tworzenia zabawnych, choć często kontrowersyjnych hitów.