Ta Noc_' Piha to utwór niezwykły w jego dyskografii, pulsujący intensywnymi emocjami i balansujący na granicy intymności oraz egzystencjalnego lęku. Singiel, który ukazał się 19 czerwca 2013 roku, zwiastował album Dowód Rzeczowy Nr 3, wydany dziewięć dni później, 28 czerwca 2013 roku. W warstwie muzycznej, za produkcję odpowiada David Gutjar, którego dopracowane bity doskonale współgrają z hipnotyzującym refrenem zaśpiewanym przez Siloe. Sam Pih określił ten utwór mianem "erotyku", który opowiada "historię kobiety i mężczyzny, którym zostało niewiele czasu", a w którym "seks miesza się ze śmiercią", czyniąc go "w pewnym sensie utworem katastroficznym". Ta szczera wypowiedź artysty stanowi klucz do zrozumienia głębi i złożoności przesłania piosenki.

Tekst rozpoczyna się od zaproszenia do „mojego świata”, świata, w którym czas się zatrzymuje, a pragnienia stają się centralne: „Ta noc zabierze cię w mój świat / Tu na ciebie czekam, nie chcę zwlekać, to ten czas”. To nie jest zwykła deklaracja miłosna, lecz pilna potrzeba ucieczki od codzienności, podkreślona przez ogień płonący w oczach narratora. „Flesz lampy błyskowej rozdziera nocy czerń” – ten obraz od razu wprowadza nastrój chwilowej, intensywnej iluminacji w otoczeniu ciemności, sugerując, że ta intymna chwila jest niczym błysk w mroku, łączący jawę ze snem.

Pih z niezwykłą precyzją opisuje momenty bliskości, pełne sensorycznych detali. Mamy tu obraz „ciemności w pokoju, zgaszone światło”, które podkreśla intymność i skupienie na drugiej osobie. Narrator zdaje się doskonale rozumieć swoją partnerkę: „Wiem czego pragnie ona, wiem to i mam to”. Dotyk staje się powolny, intymny, niczym w „slow-motion”, a jej ciało, choć „w negliż ubrana”, gra główną rolę w tej nocy, która ma odciąć kochanków od całego świata. Obraz „jej sarnich oczu” i „melancholii nocy” dodaje liryzmu, ale też nuty smutku, sugerując, że ich połączenie wynika z głębszej tęsknoty i wzajemnego „zatrucia” wspólnym pragnieniem miłości.

W tle tej intensywnej bliskości nieustannie pobrzmiewa echo śmierci i przemijania, co jest często obecnym motywem w twórczości Piha. Polski rap nierzadko eksploruje mroczniejsze strony życia, a Pih, znany z introspektywnych i często brutalnie szczerych tekstów, doskonale wpisuje się w ten nurt. Deklaracja „Jestem dla ciebie, dla siebie bym już nie żył” nie jest tylko romantycznym wyznaniem; nabiera ona wręcz dramatycznego wymiaru, kiedy chwilę później raper nawiązuje do ucieczki przed śmiercią. Mówi o tankowaniu „czystej”, by nie stać „w korkach” na „ostatniej prostej do czarnego worka”. To niezwykle mocna metafora ucieczki w pasję, w miłość, jako ostatnią deskę ratunku przed ostatecznością. Ta relacja staje się jedynym momentem, kiedy życie wydaje się mieć sens, a pragnienie, by „to nie może się skończyć, to musi wiecznie trwać”, jest wyrazem desperackiej walki z nieuchronnością.

Intymny dialog nie potrzebuje słów, co podkreśla głębię połączenia: „Chociaż nic nie mówisz, ja wszystko słyszę”. Ta bliskość jest tak silna, że staje się niczym „jedno ciało, jak złożeni w grobie”, co znowu przywołuje motyw miłości silniejszej niż śmierć – miłości, która scala nawet wobec ostatecznego końca. Pih nazywa to „intymnym dialogiem, konfesjonałem w spowiedź”, co sugeruje, że w tej relacji odkrywane są najgłębsze tajemnice i grzechy, a bliskość staje się formą oczyszczenia i wyznania.

W ostatniej zwrotce uczucie niepewności i zagrożenia narasta. Życie „ciągle wystawia nas na próbę”, a jedyną pewnością staje się druga osoba. W powietrzu wisi „autodestrukcja”, a słowa prawdy są „przeszyte bólem”. To nie jest sielankowa miłość, lecz związek w obliczu trudności, naznaczony poczuciem ciasnoty i duszności otoczenia. Prośba „Proszę obejmij mnie, pocałuj czule” staje się aktem szukania ukojenia i potwierdzenia w obliczu zagrożenia. Obraz „syku węża z Edenu” wprowadza element pierwotnego grzechu, pokusy i nieuchronności losu, a jednocześnie podkreśla intensywność i niemal zakazany charakter tej pasji.

„Ta Noc” Piha to zatem coś więcej niż tylko erotyk. To głęboka refleksja nad ludzką potrzebą bliskości, ucieczki od lęku przed śmiercią i poszukiwania sensu w ulotnych chwilach. To opowieść o miłości, która staje się schronieniem, aktem buntu przeciwko przemijaniu i, w pewnym sensie, ostatnią spowiedzią w obliczu nieuchronnego. Pih, znany ze swojej bezkompromisowości, w tym utworze łączy cielesność z duchowością, tworząc przejmujący portret relacji, w której eros i thanatos splatają się w niezwykle intensywnym tańcu.