Interpretacja Hallelujah - Pentatonix

Piosenka "Hallelujah" autorstwa Leonarda Cohena, w wykonaniu Pentatonix, to utwór, który nieustannie porusza słuchaczy na całym świecie, łącząc w sobie głębię liryczną oryginału z niezwykłą wokalną maestrią grupy a cappella. Leonard Cohen napisał ją w 1983 roku, a sam proces twórczy był dla niego niezwykle bolesny i czasochłonny; podobno stworzył ponad 100 zwrotek, co doprowadziło go do frustracji, a nawet do uderzania głową o podłogę w hotelu Royalton w Nowym Jorku. Pomimo jej późniejszej sławy, utwór początkowo nie odniósł sukcesu i został nawet odrzucony przez Columbia Records. Dopiero covery innych artystów, zwłaszcza Johna Cale'a z 1991 roku i Jeffa Buckleya z 1994 roku, przyniosły jej powszechne uznanie, a wersja Buckleya została umieszczona na liście 500 Greatest Songs of All Time magazynu Rolling Stone. Po śmierci Cohena w 2016 roku, piosenka ponownie zyskała na popularności, po raz pierwszy wchodząc na amerykańską listę Billboard Hot 100.

Pentatonix, znani ze swoich złożonych aranżacji wokalnych, podejmują się interpretacji tego kultowego utworu, tworząc zupełnie nową perspektywę na jego wielowymiarowe przesłanie. Ich wersja, wydana na albumie "A Pentatonix Christmas" w 2016 roku, choć nie jest piosenką świąteczną, stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych. Grupa, składająca się ze Scotta Hoyinga, Mitcha Grassiego, Kirstin Maldonado, Matta Sallee i Kevina Olusoli, wykorzystuje swoje indywidualne talenty do stworzenia bogatej, eterycznej przestrzeni dźwiękowej. Scott Hoying często przejmuje wiodące linie melodyczne, Mitch Grassi dodaje swoje charakterystyczne falsetto, a Kevin Olusola odpowiada za innowacyjną perkusję wokalną, naśladując dźwięki perkusji bez użycia instrumentów. Ta technika dodaje aranżacji ekscytującej warstwy, angażując słuchaczy w świeży sposób.

Samo słowo "Hallelujah" w języku hebrajskim oznacza "chwalcie Boga". Jednak Cohen w swoim utworze wykracza poza czysto religijne konotacje, tworząc pieśń o złożonościach ludzkiego doświadczenia – o wierze i wątpliwościach, miłości i stracie, świętości i pożądaniu. Cohen sam mówił, że "świat jest pełen konfliktów i rzeczy, których nie da się pogodzić. Ale są chwile, kiedy możemy pogodzić i objąć cały ten bałagan, i to właśnie mam na myśli, mówiąc 'Hallelujah'". Dodał również, że chciał "przenieść 'Hallelujah' głęboko w świat świecki, w świat zwyczajny", aby wskazać, że "Hallelujah" może pochodzić z rzeczy, które nie mają nic wspólnego z religią.

Pierwsza zwrotka, którą w wykonaniu Pentatonix rozpoczyna Scott Hoying, nawiązuje do biblijnej historii króla Dawida. "I've heard there was a secret chord / That David played and it pleased the Lord" odnosi się do Dawida, który grał dla króla Saula, a także do jego życia po odkryciu owego "sekretnego akordu". Wersy "The fourth, the fifth / The minor fall, the major lift / The baffled king composing Hallelujah" są meta-opisem samej muzyki, odnosząc się do progresji akordów C, F, G, a-moll, F, w której piosenka została napisana. Pentatonix, bez instrumentów, potrafi idealnie oddać tę strukturę, sprawiając, że słuchacz niemal fizycznie odczuwa te zmiany harmoniczne dzięki precyzji wokalnej i dynamicznej kontroli.

Kolejne zwrotki wprowadzają biblijne aluzje do historii Dawida i Batszeby ("You saw her bathing on the roof / Her beauty in the moonlight overthrew ya") oraz Samsona i Dalili ("She tied you to the kitchen chair / She broke your throne and she cut your hair / And from your lips she drew the Hallelujah"). Są to opowieści o namiętności, zdradzie i upadku, sugerujące, że nawet w najbardziej ludzkich, a czasem destrukcyjnych doświadczeniach, możemy odnaleźć formę "Hallelujah" – okrzyku, który wyraża zarówno uwielbienie, jak i ból. W interpretacji Pentatonix, te fragmenty zyskują na sile dzięki indywidualnym partiom wokalnym, gdzie każdy z członków grupy ma swój moment na wydobycie emocji z tekstu, wspierany przez subtelne tło harmoniczne pozostałych. Na przykład, delikatne wysokie nuty Mitcha Grassiego mogą dodawać ulotności i wrażliwości, podczas gdy głęboki bas Matta Sallee'a zapewnia stabilność i powagę.

Zwrotka "Well baby, I've been here before / I've seen this room and I've walked this floor / I used to live alone before I knew ya" wyraża poczucie doświadczenia, rozczarowania i bolesnej rzeczywistości miłości. Wers "And love is not a victory march / It's a cold and it's a broken Hallelujah" to kluczowe stwierdzenie Leonarda Cohena, które podkreśla, że miłość, choć pożądana i ceniona, bywa nie tylko błogością, ale także źródłem bólu i zawodu. Pentatonix oddaje ten słodko-gorzki charakter utworu poprzez płynne przechodzenie od cichych, refleksyjnych momentów do potężnych kulminacji chóralnych, co pozwala im wciągnąć słuchaczy w emocjonalną podróż. Harmonie i ekspresyjne frazowanie uwydatniają tematy miłości i straty.

Ostatnia zwrotka pogłębia poczucie rezygnacji i cynizmu: "Well, maybe there's a God above / But all I've ever learned from love / Was how to shoot somebody who outdrew ya". Te słowa sugerują, że w relacjach miłosnych często dochodzi do rywalizacji i zranień, a nie do wzajemnego docenienia. Piosenka kończy się ponownym stwierdzeniem: "And it's not a cry that you hear at night / It's not somebody who has seen the Light / It's a cold and it's a broken Hallelujah", co jeszcze raz podkreśla, że "Hallelujah" może być również okrzykiem wynikającym z żalu, smutku i złamanego serca. W wykonaniu Pentatonix, powtarzające się chóry "Hallelujah" na końcu utworu, choć z pozoru triumfalne, niosą ze sobą warstwy złożonych emocji – od nadziei po ból, od świętości po udrękę. Ich zdolność do płynnego łączenia głosów, gdzie każdy członek ma okazję zarówno do indywidualnej ekspresji, jak i do kolektywnej jedności, tworzy mistyczną jakość, która głęboko rezonuje z publicznością. Krytycy i słuchacze często podkreślają, że ich wersja jest "duchowym doświadczeniem", zdolnym wywołać dreszcze i głębokie emocje. Właśnie w tym balansowaniu między radością a smutkiem, między sacrum a profanum, tkwi siła zarówno oryginalnego utworu Cohena, jak i poruszającej interpretacji Pentatonix.