Piosenka „I Hate” autorstwa Passenger, właściwie Mike'a Rosenberga, to hymn na cześć codziennych frustracji i małych irytacji, które składają się na współczesne życie. Utwór, pochodzący z albumu „All The Little Lights” wydanego w 2012 roku, jest szczerym i bezpośrednim wyrazem tego, co denerwuje artystę, ale jednocześnie zaprasza słuchaczy do wspólnego, niemal oczyszczającego, wykrzyczenia własnych antypatyj. Jak sam Passenger często podkreśla podczas występów, piosenka opowiada o tym, co go „wkurza” i zachęca publiczność do głośnego śpiewania refrenu, tworząc poczucie wspólnoty w niechęci.

Tekst rozpoczyna się od zdecydowanej deklaracji nienawiści do rasistowskich facetów, opowiadających niesmaczne żarty i tłumaczących, gdzie ludzie „należą”, a także do ignorancji objawiającej się rozmawianiem przez całą piosenkę na koncertach. To nie tylko osobista irytacja, ale też komentarz do braku szacunku i społecznych podziałów. Dalej artysta uderza w powierzchowność życia nocnego, wspominając o ludziach zażywających narkotyki i pouczających innych. Te pierwsze wersy od razu ustawiają ton – Passenger nie boi się dotykać trudnych tematów, ale robi to z ironicznym dystansem.

Kolejna zwrotka przenosi nas w świat mediów społecznościowych, gdzie artysta nienawidzi bezsensownych aktualizacji statusu na Facebooku i udawania przyjaźni w internecie, podczas gdy w prawdziwym życiu ludzie nie mają sobie nic do powiedzenia. To gorzka refleksja nad cyfrową erą, w której płytkie relacje zastępują prawdziwe więzi. W kontrze do tych negatywnych zjawisk, Passenger wyraża miłość do matki, dobrych chwil, muzyki i przyjaciół, podkreślając, że choć potrafi śmiać się i kochać, czasami jedyne, co można zrobić, to nienawidzić. Ta linia jest kluczowa dla zrozumienia utworu – to nie jest manifest czystej negatywności, ale raczej wyraz bezsilności wobec pewnych aspektów świata.

W dalszej części utworu Passenger wylicza bardziej codzienne, ale równie irytujące doświadczenia: wybrednych smakoszy, którzy odmawiają jedzenia fajitas, preferując pizzę i frytki; osoby kaszlące w twarz palącym; oraz kolejki do festiwalowych toalet. Jednak najostrzejsza krytyka skierowana jest w stronę „X-Factora”, który, zdaniem artysty, „morduje muzykę”. Ten fragment pokazuje, jak bardzo Passenger, będący artystą o folkowych korzeniach i początkach kariery jako busker (grający na ulicy), ceni autentyczność w muzyce i sprzeciwia się jej komercjalizacji oraz spłycaniu przez masowe programy telewizyjne.

Finałowa zwrotka skupia się na problemach związanych z mediami i kultem urody. Passenger nienawidzi magazynów skierowanych do niepewnych nastolatków, które sprawiają, że dziesięciolatki „ścigają się, by dorosnąć”. Krytykuje promowanie nierealistycznych standardów piękna, co prowadzi do zaburzeń odżywiania, oraz obsesję Hollywood na punkcie młodości, botoksu i operacji plastycznych. Przywołując twarz Cher, która „wygląda, jakby uderzyła ją ciężarówka”, artysta podkreśla swoje poparcie dla starzenia się z godnością.

Piosenka „I Hate” jest świadectwem tego, że mimo że Passenger jest znany z głębokich, często melancholijnych ballad, potrafi również w humorystyczny i dosadny sposób skomentować otaczającą go rzeczywistość. To uniwersalna lista skarg, która rezonuje z wieloma ludźmi, dając im poczucie, że ich drobne (i te większe) frustracje są uzasadnione i, co ważniejsze, dzielone przez innych. Mike Rosenberg podczas występów zachęca słuchaczy do głośnego śpiewania refrenu „La, la, la”, co, jak sam mówi, sprawia, że „czuje się lepiej”. Ten prosty, chóralny zaśpiew staje się formą wspólnej terapii, pozwalającej na rozładowanie nagromadzonych negatywnych emocji.