Utwór „Tak jak telewizor” Paktofoniki, solowa kompozycja Piotra „Magika” Łuszcza z legendarnego albumu Kinematografia wydanego 18 grudnia 2000 roku, to jedno z najbardziej osobistych i wielowymiarowych dzieł polskiego hip-hopu. Przez wielu uważany za metaforę toksycznego związku, piosenka ta głęboko zanurza się w kwestie rozczarowania, hipokryzji i gorzkiej refleksji nad międzyludzkimi relacjami.

Centralnym punktem interpretacji jest tytułowy „telewizor”. Początkowo może wydawać się, że tekst opowiada o zwykłym przedmiocie, jednak szybko staje się jasne, że to alegoria kobiety, a dokładniej – skomplikowanej i pełnej problemów relacji miłosnej, być może małżeństwa Magika z Justyną Łuszcz. Artysta, znany z głębokiej introspekcji i poetyckiego języka, sprawnie unika dosłowności, co sprawia, że utwór jest otwarty na wiele interpretacji, choć wątki biograficzne silnie wskazują na kontekst osobisty.

W pierwszych wersach Magik przedstawia „telewizor” jako coś, co z pozoru przynosiło radość i wypełniało codzienność: „Lubiłem dobrą telewizję, miałem ten… telewizor”. Jest to obraz początkowego zachwytu, „nabycia” bez większych trudności („zdobyłem bez rat”), które wydawało się idealne – „zajebiście się nadał, bo ogólnie gadał / Co miał w programie”. Ten fragment odzwierciedla początki intensywnej znajomości Magika z Justyną, która, jak wspominała jego żona, była „miłością od pierwszego wejrzenia”, pełną spontaniczności i szalonych pomysłów. „Słodkie jak landrynki, mandarynki” – te wersy subtelnie nawiązują do uroku i pierwotnego zauroczenia.

Jednak z czasem idylliczny obraz zaczyna się kruszyć. Pojawiają się „zakłócenia z atmosfery, szmery, bajery”, które symbolizują narastające problemy i nieporozumienia w związku. Wyrażenie „sranie w banię, pierdolenie na scenie” dosadnie oddaje frustrację i poczucie fałszu. „Telewizor” przestaje spełniać swoją rolę, staje się „nabytek to nieporozumienie”, przynosząc „rozczarowanie, niedowierzanie”.

Kluczowe stają się wersy „Przyzwyczajenie, zobowiązanie / Dzieciaka niech bajki ma-ma na ekranie / Filip, bieda… Rady tu nie da nikt”. Bezpośrednie wspomnienie syna, Filipa, rzuca światło na kontekst utworu, wskazując, że opisywane problemy dotyczyły życia rodzinnego, z którego trudno było zrezygnować ze względu na zobowiązania i dziecko. Justyna Łuszcz faktycznie wspominała o problemach w ich związku i o tym, że Magik kategorycznie odmawiał rozstania czy rozwodu, mówiąc: „Wiesz, że każdy nasz czyn ma ogromny wpływ na cały świat?”.

Ostatecznie „telewizor się nie bał, zjebał się w mig”. Próby naprawy kończą się fiaskiem – „Chciałem naprawić, lecz się nie dał i znikł / I znikły jego wewnętrzne atuty / Samo opakowanie; w środku pusty, zepsuty”. To dramatyczny opis utraty emocjonalnej więzi, pozostawienia pustej formy bez treści. Kulminacją jest brutalna decyzja o pozbyciu się starego „telewizora” i nabyciu nowego, co w kontekście relacji jest wyrazem desperacji i cynicznego spojrzenia na związki jako na produkty, które można wymienić.

Powtarzający się refren „M.A.G.I.K kontra hipokryzji” jest osią utworu. Magik, od zawsze walczący z fałszem i udawaniem, obnaża tutaj hipokryzję związaną z utrzymywaniem fasadowych relacji czy też z udawaniem, że wszystko jest w porządku, podczas gdy wewnętrznie wszystko się rozpada. Adresowanie słów do kobiet: „Słuchajcie kobiety, może nazwiecie to schizą / Lubię dobrą telewizję, miałem ten… telewizor / To z życia epizod…” jest prowokacyjne i pełne goryczy. Artysta zdaje sobie sprawę, że jego podejście może być uznane za kontrowersyjne, szowinistyczne („jak stałem się męską szowinistyczną świnią”), ale jednocześnie podkreśla, że to jego szczere doświadczenie, „epizod z życia”.

Piosenka ta nabiera dodatkowego, tragicznego wymiaru w kontekście dalszych losów Magika. Kinematografia, na której się znalazła, została wydana 18 grudnia 2000 roku, a zaledwie osiem dni później, 26 grudnia 2000 roku, Piotr Łuszcz popełnił samobójstwo. To sprawia, że „Tak jak telewizor” staje się przejmującym świadectwem jego wewnętrznych zmagań i bólu, będąc jednym z ostatnich artystycznych wyrazów jego skomplikowanego życia. Nawet po latach, utwór ten pozostaje gorzką refleksją nad ulotnością uczuć, ciężarem zobowiązań i samotnością w obliczu rozczarowania.