Utwór "ZHP 2001" autorstwa poznańskiej grupy Nagły Atak Spawacza to klasyczny przykład ich prowokacyjnego, bezkompromisowego stylu, który od połowy lat 90. szokował polski rynek muzyczny. Zespół, znany z mieszanki hardcore rapu, horrorcore'u i comedy rapu, konsekwentnie wykorzystuje wulgaryzmy, groteskowy humor i kontrkulturową estetykę, by uderzać w polityków, instytucje i wszelkie przejawy hipokryzji. W przypadku tego utworu, pochodzącego z albumu "Podróże na liściu i chmurze" wydanego w sierpniu 2001 roku, celem ataku staje się harcerstwo, a konkretnie Związek Harcerstwa Polskiego.

Piosenka od pierwszych wersów ustanawia agresywny i wysoce wulgarny ton, określając harcerzy mianem "kurwy i pedały". Jest to celowa hiperbola, mająca na celu zszokowanie słuchacza i natychmiastowe obalenie idealizowanego wizerunku harcerstwa jako organizacji krzewiącej wartości moralne i patriotyczne. Nagły Atak Spawacza systematycznie demitologizuje harcerską rzeczywistość, przedstawiając ją w krzywym zwierciadle brudu, perwersji i bezmyślności.

Harcerze są karykaturalnie portretowani jako osoby o ograniczonych horyzontach ("Zamiast głowy ma jebany telewizor") i skłonnościach do onanizmu ("Siedzi w namiocie marszczy pingwina"). Utwór ironizuje na temat harcerskich aktywności, takich jak "jeżdżenie na obozy penetrujące skały" (co jest dosłownym, ale wulgarnym odniesieniem do wspinaczek czy eksploracji), czy szukanie żabek nad rzeczką. Nawet wręczanie odznaczeń ("krzyżyki i inne wynalazki") jest sprowadzone do rangi "jebanych zabawek", co podkreśla lekceważący stosunek autorów do symboliki harcerskiej.

Szczególnie rażące są wersy dotyczące seksualności harcerzy. Piosenka sugeruje, że biwaki to okazja do "sprośnych zabaw" i "seksualnej swobody", a "druhny" są przedstawiane w poniżający sposób jako rozwiązłe ("Druhna Marzena to stara penera / Na biwakach się rucha szuka frajera") i niechlujne ("Pizda jej śmierdzi jak szalona pokrzywa / Ta kurwa dupy dzisiaj nie umyła"). Ta obsceniczna narracja jest kluczowa dla horrorcore'owego i comedy rap'owego charakteru Nagłego Ataku Spawacza, który z premedytacją przekracza granice dobrego smaku, aby wywołać silne emocje.

Centralną postacią utworu jest tajemniczy "Druh Podciechowski". Jego imię i nazwisko powtarzają się wielokrotnie, szczególnie w refrenie: "Druhu Podciechowski bardzo Cię kochamy / Kochamy Cię tak bardzo że Cię osramy". Ten oksymoroniczny zwrot doskonale oddaje dwuznaczność i agresywną, pozornie zabawną naturę piosenki. Z jednej strony deklaracja "miłości", z drugiej obrzydliwe "osranie" – to esencja cynicznego humoru zespołu. Brak jest publicznie dostępnych informacji na temat tego, czy Druh Podciechowski jest postacią autentyczną, znajomym członków zespołu, czy też fikcyjną figurą stanowiącą uogólnienie wszelkich wad przypisywanych harcerstwu. Biorąc pod uwagę specyfikę Nagłego Ataku Spawacza, może to być zarówno wyjątkowo osobisty atak, jak i świadomie wykreowany symbol. Określenia takie jak "największy rower" (w gwarze młodzieżowej "rower" może oznaczać osobę naiwną, dającą się wykorzystywać lub po prostu "dziwną") czy jego zamiłowanie do fasoli i przypraw kuchennych, wskazują na chęć ośmieszenia i dehumanizacji tej postaci.

Piosenka zawiera również inne osobiste odniesienia, takie jak "Jedenasta PeDeHaa" (Polska Drużyna Harcerska) czy imiona "Rafał", "Kuropatwa", "Zegar" i "Lotka". Te detale mogą sugerować, że utwór jest odpowiedzią na autentyczne doświadczenia członków zespołu z harcerstwem lub konkretnymi osobami, które spotkali w przeszłości. Nawiązanie do "Pana Hilarego" (postaci z popularnego wiersza Juliana Tuwima "Pan Hilary") w kontekście kradzieży okularów Rafałowi, to kolejny przykład absurdalnego humoru, który miesza ze sobą wysoką i niską kulturę.

Podsumowując, "ZHP 2001" to gwałtowny i obrazoburczy atak na instytucję harcerstwa, przedstawiony w charakterystycznym dla Nagłego Ataku Spawacza stylu, pełnym wulgaryzmów, czarnego humoru i celowej prowokacji. Utwór nie dąży do rzeczowej krytyki, lecz do wywołania szoku i dekonstrukcji sielankowego wizerunku organizacji, ukazując ją jako siedlisko dewiacji, lenistwa i groteski, podlanej sporą dawką osobistych lub pseudoosobistych wycieczek. Jest to manifest outsiderów, którzy nie boją się stawiać czoła społecznym tabu i "poprawności politycznej", co zresztą do dziś pozostaje cechą rozpoznawczą grupy.