Interpretacja The Man Who Sold The World - Midge Ure

Midge Ure's interpretacja utworu „The Man Who Sold The World” Davida Bowiego z 1970 roku to niezwykła podróż w głąb tożsamości i egzystencji, ubrana w charakterystyczne dla lat 80. brzmienia syntezatorów i przesiąknięta new wave'owym nastrojem. Utwór, który pierwotnie zyskał rozgłos dzięki coverowi Lulu w 1974 roku, a później dzięki legendarnej wersji Nirvany w 1993, w rękach Midge’a Ure’a zyskuje nową, bardziej elektroniczną i nieco odrealnioną perspektywę. Ure nagrał swoją wersję w 1982 roku jako hołd dla Bowiego, a ukazała się ona na ścieżce dźwiękowej do filmu komediowego „Party Party” z 1983 roku, by w 2015 roku przeżyć odrodzenie dzięki grze wideo „Metal Gear Solid V: The Phantom Pain”. Co ciekawe, sam Ure w wywiadach przyznaje, że film był „kiepski”, ale możliwość wejścia do studia i nagrania własnej interpretacji była dla niego ważna, ponieważ nie miał wówczas własnego studia.

Tekst piosenki, niezwykle enigmatyczny i sugestywny, opowiada o spotkaniu narratora z tajemniczą postacią. Rozpoczyna się od słów: „We passed upon the stair / We spoke of was and when” („Minęliśmy się na schodach / Rozmawialiśmy o tym, co było i kiedy”). Ta scena często interpretowana jest jako spotkanie z własnym sobowtórem lub dawno utraconym „ja”. Narrator wyraża zdziwienie, gdy postać nazywa go przyjacielem, ponieważ sądził, że „I thought you died alone / A long long time ago” („Myślałem, że umarłeś w samotności / Dawno, dawno temu”). Jest to kluczowy moment, sugerujący głęboki kryzys tożsamości, poczucie zagubienia lub odrzucenia dawnej wersji siebie. David Bowie, twórca utworu, sam przyznał w wywiadzie dla BBC w 1997 roku, że pisał go, szukając części siebie, której jeszcze nie złożył w całość, wyrażając „wielkie poszukiwanie, wielką potrzebę odkrycia, kim naprawdę jesteś”.

W odpowiedzi na zdziwienie narratora, tajemniczy człowiek odpowiada: „Oh no, not me / I never lost control / You're face to face / With the man who sold the world” („Och nie, nie ja / Nigdy nie straciłem kontroli / Stoisz twarzą w twarz / Z człowiekiem, który sprzedał świat”). „Sprzedanie świata” bywa interpretowane na wiele sposobów: jako utrata kontroli nad własnym życiem, rezygnacja z prywatności na rzecz sławy, utrata duszy, a nawet odniesienie do utraty wiary religijnej. Wersja Midge’a Ure’a, z jej syntezatorowym chłodem i precyzją, nadaje tym słowom specyficzny, mechaniczny i nieco zdystansowany wydźwięk, co wzmacnia poczucie odosobnienia i dwoistości. To wrażenie potęguje zmiana w drugim refrenie, gdzie „I never lost control” staje się „We never lost control”. Ta ewolucja z „ja” na „my” może sugerować, że narrator akceptuje tę wskrzeszoną, zapomnianą część siebie, lub też rozszerza refleksję na całą ludzkość, która również „sprzedała świat” w dążeniu do materializmu czy utraconych marzeń.

Po spotkaniu narrator wraca do domu, szukając „form and land” („formy i ziemi”), co można rozumieć jako poszukiwanie własnej tożsamości, struktury, stabilizacji lub nawet sensu istnienia. Lata spędzone na tułaczce i obserwacji „milionów” ludzi prowadzą do wniosku, że „We must have died alone / A long long time ago” („Musieliśmy umrzeć w samotności / Dawno, dawno temu”). Ta fraza, powtórzona dwukrotnie, może odnosić się do zbiorowego poczucia rezygnacji z życiowych pragnień, utraty autentyczności, czy też duchowej śmierci w obliczu współczesnego świata. Interpretacja Midge’a Ure’a często jest chwalona za to, jak dobrze pasuje do tekstu, sprawiając, że słowa „czują się lepiej” w jego wersji niż w oryginale Bowiego, choć niektórzy fani uznają, że jest to jedna z tych piosenek, które mają wiele świetnych wersji, a nie jedną „najlepszą”.

Midge Ure nagrał ten cover na zaproszenie do stworzenia utworu na ścieżkę dźwiękową, co dało mu swobodę artystyczną: „as long as I can do what I want” („tak długo, jak mogę robić, co chcę”). Jego wersja, z bardziej rozbudowaną aranżacją instrumentalną i melancholijnym, syntetycznym brzmieniem, podkreśla poczucie zagubienia i dystansu, doskonale rezonując z oryginalnym przesłaniem Bowiego, a jednocześnie nadając mu świeży, elektroniczny charakter. Ure, będąc samemu fanem Bowiego, z powodzeniem uchwycił esencję utworu, jednocześnie wplatając w niego swój własny, new wave’owy styl. Powrót tego coveru w grze „Metal Gear Solid V: The Phantom Pain” pokazał jego ponadczasowość i zdolność do adaptacji w różnych kontekstach kulturowych, udowadniając, że unikalna interpretacja Ure’a wciąż przemawia do nowych pokoleń słuchaczy.