„I Giardini Di Marzo” (Ogrody Marca) Lucio Battistiego, z tekstem Mogola, wydana w 1972 roku na albumie „Umanamente uomo: il sogno”, to prawdziwa perła włoskiej muzyki, zanurzająca słuchacza w głęboką refleksję nad ludzką egzystencją. Utwór rozpoczyna się od nostalgicznych, niemal impresjonistycznych wspomnień dzieciństwa naznaczonego biedą. Obraz „Il carretto passava e quell'uomo gridava „gelati!” Al ventuno del mese i nostri soldi erano già finiti” (Przejeżdżał wózek i tamten człowiek krzyczał „lody!” Dwudziestego pierwszego miesiąca nasze pieniądze już się skończyły) natychmiast przenosi nas do świata dziecięcej tęsknoty za czymś prostym, a jednocześnie niedostępnym. W jednym z wywiadów Mogol, autor tekstu, wyjaśnił, że początkowe strofy są autobiograficzne i opowiadają o jego własnych wspomnieniach z dzieciństwa w powojennych Włoszech, w ubogiej dzielnicy Mediolanu. Wspomina o matce i jej sukience, „Il più bello era nero coi fiori non ancora appassiti” (Najpiękniejsza była czarna z kwiatami jeszcze niezwiędłymi). Mogol opowiadał, że był zaskoczony, iż kwiaty na sukience jego matki wciąż wyglądały świeżo, mimo że nosiła ją tak wiele razy, co jest metaforą trudnych warunków, w których żyli, ale także pewnej niezłomnej godności.

Kolejne wersy, opisujące chłopców sprzedających książki po szkole, a narratora, który „szukał odwagi, by ich naśladować”, lecz „pokonany wracał do zabawy z umysłem i jego robakami”, ukazują wewnętrzną walkę, nieśmiałość i lęki. To obraz protagonisty uwikłanego w swoje myśli, niezdolnego do nawiązania kontaktu ze światem zewnętrznym i podążania za innymi. Pytanie partnerki przez telefon: „Perché non parli?” (Dlaczego nie mówisz?) to wyraz frustracji z powodu jego milczenia i emocjonalnego wycofania.

Refren wprowadza pewną ulgę i nadzieję, wyrażając poczucie, że pomimo wszystko, narrator pragnie żyć i to u boku ukochanej osoby: „Che anno è / Che giorno è / Questo è il tempo di vivere con te” (Jaki to rok / Jaki to dzień / To czas, by żyć z tobą). Stwierdzenie „Le mie mani come vedi non tremano più” (Moje ręce, jak widzisz, już nie drżą) może sugerować chwilowe przezwyciężenie lęku i niepewności, poczucie spokoju w obecności drugiej osoby. W jego duszy rozpościerają się „cieli immensi e immenso amore” (ogromne nieba i ogromna miłość) oraz „fiumi azzurri e colline e praterie / Dove corrono dolcissime le mie malinconie” (niebieskie rzeki i wzgórza i prerie / Gdzie biegną najsłodsze moje melancholie). To głębokie, wewnętrzne bogactwo, które sprawia, że „wszechświat znajduje w nim miejsce”. Jednak ten idylliczny obraz zostaje nagle przerwany gorzkim westchnieniem: „Ma il coraggio di vivere quello ancora non c'è” (Ale odwagi do życia wciąż nie ma). To fundamentalny kontrast utworu – ogromne wewnętrzne bogactwo emocjonalne i miłość kontra paraliżująca niezdolność do pełnego, odważnego życia i wyrażania siebie.

Tytułowe „I giardini di Marzo si vestono di nuovi colori” (Marcowe ogrody przybierają nowe kolory) to metafora wiosennego odrodzenia, symbolizująca nowe początki i miłości, które rodzą się w marcu, a „Le giovani donne in quel mese vivono nuovi amori” (Młode kobiety w tym miesiącu przeżywają nowe miłości). Ten piękny obraz natury i jej cyklu życia ostro kontrastuje z wewnętrznym marazmem narratora. Kiedy towarzyszka mówi mu „tu muori” (ty umierasz) i prosi „Se mi aiuti son certa che io ne verrò fuori” (Jeśli mi pomożesz, jestem pewna, że z tego wyjdę), zwraca się do niego z prośbą o realne zaangażowanie. On jednak nie potrafi przełamać swojej bariery: „Ma non una parola chiarì i miei pensieri / Continuai a camminare lasciandoti attrice di ieri” (Ale ani jedno słowo nie wyjaśniło moich myśli / Szedłem dalej, zostawiając cię aktorką wczorajszego dnia). Pozostawia ją w przeszłości, jako element niewypowiedzianego dramatu, co podkreśla jego emocjonalny paraliż i niemożność pełnego uczestnictwa w relacji. Piosenka, która jest zbudowana na zasadzie crescendo, zaczyna się minimalistyczną muzyką i drżącym, szepczącym głosem, a następnie stopniowo otwiera się na melodię i orkiestrację, co odzwierciedla rozwój liryczny – od mrocznego obrazu depresji ku nadziei.

„I Giardini Di Marzo” szybko stało się jednym z najbardziej znanych i lubianych utworów Lucio Battistiego i całej włoskiej muzyki popularnej. Singiel, wydany 24 kwietnia 1972 roku, osiągnął pierwsze miejsce na włoskich listach przebojów i utrzymywał się na nim przez około dwa miesiące, stając się czwartym najlepiej sprzedającym się singlem 1972 roku we Włoszech. Utwór został nawet nagrany przez Battistiego w wersji francuskiej „Les jardins de septembre” i niemieckiej „Gärten im März”. Jego uniwersalne przesłanie o wewnętrznej walce, melancholii i poszukiwaniu odwagi do życia sprawia, że pozostaje on aktualny i poruszający dla wielu pokoleń.