Interpretacja Walk On The Wild Side - Lou Reed

"Walk On The Wild Side", singiel wydany w listopadzie 1972 roku, pochodzący z drugiego solowego albumu Lou Reeda, Transformer (którego premiera miała miejsce 8 listopada 1972 roku), to znacznie więcej niż tylko piosenka. To przewodnik po podziemnym Nowym Jorku początku lat 70., portretujący barwną mozaikę postaci, które znalazły swoje miejsce na marginesie społeczeństwa, często w kręgach słynnej Factory Andy'ego Warhola. Produkcja Davida Bowiego i Micka Ronsona nadała utworowi glamrockowy sznyt, który pomógł mu dotrzeć do szerszej publiczności, mimo tematyki uznawanej wówczas za kontrowersyjną.

Reed, który sam zmagał się ze swoją seksualnością – jego rodzice próbowali nawet "leczyć" jego homoseksualizm – miał głęboką empatię dla tych postaci. Jak sam powiedział, chciał "wprowadzić ludzi do bohaterów, których być może wcześniej nie spotkali lub nie chcieli spotkać". Utwór jest hołdem dla tych, którzy odważyli się żyć po swojemu, ignorując społeczne normy i oczekiwania.

Pierwsza postać, Holly Woodlawn, ucieleśnia transformację i podróż w poszukiwaniu autentyczności: "Holly came from Miami, F-L-A / Hitchhiked her way across the U.S.A / Plucked her eyebrows on the way / Shaved her legs and then he was a she". To otwarta opowieść o transpłciowej aktorce, która z Miami przybyła do Nowego Jorku, dokonując po drodze fizycznej przemiany. Holly, jako jedna z pierwszych transpłciowych celebrytek i "supergwiazd" Warhola, reprezentowała odwagę w byciu sobą w czasach, gdy tożsamość płciowa poza binarnym podziałem była rzadko rozumiana i często stygmatyzowana. W wywiadzie dla "New York Times" przyznała, że Lou Reed uczynił ją "nieśmiertelną".

Kolejna bohaterka, Candy Darling, to kolejna transpłciowa aktorka i muza Reeda, którą uprzednio opisał w piosence "Candy Says" z albumu The Velvet Underground z 1969 roku. W "Walk On The Wild Side" jest "każdego ulubienicą" w "pokoju na tyłach", a jej siła i odporność są podkreślone słowami: "But she never lost her head / Even when she was giving head". Ten ostatni wers, odważna aluzja do seksu oralnego, często był cenzurowany przez stacje radiowe, co jednak nie przeszkodziło piosence w zdobyciu popularności. Candy, pomimo trudności, zachowała wewnętrzną godność.

"Little Joe" odnosi się do Joe Dallesandro, biseksualnego aktora i męskiego prostytuta, który stał się ikoną kina undergroundowego. W wersecie "Little Joe never once gave it away / Everybody had to pay and pay" Reed opisuje jego twardą postawę i umiejętność radzenia sobie w brutalnym świecie nowojorskich ulic, co odzwierciedla jego rolę w filmie Warhola pt. Flesh. Joe uosabia niezależność i przetrwanie w trudnych warunkach.

Następnie pojawia się "Sugar Plum Fairy", pseudonim aktora Joe Campbella, który również był częścią Factory Warhola i grał postać o tym imieniu w jego filmie My Hustler z 1965 roku. Jego historia, "Looking for soul food and a place to eat", sugeruje poszukiwanie zarówno fizycznego, jak i duchowego pożywienia, a także aluzje do prostytucji. Werset o Apollo Theatre symbolizuje dążenie do sławy i uznania, a także nadzieję na lepsze życie.

Ostatnia postać, Jackie (Jackie Curtis), to aktorka i performerka, znana z ról zarówno kobiecych, jak i męskich. Jej werset "Jackie is just speeding away / Thought she was James Dean for a day / Then I guess she had to crash / Valium would've helped that bash" opowiada o jej skłonności do autodestrukcji, uzależnieniu od narkotyków i poszukiwaniu intensywnych doświadczeń, porównując się do legendarnego Jamesa Deana. Jackie, podobnie jak wiele innych postaci z kręgu Warhola, zmarła z powodu przedawkowania narkotyków.

Refren "Hey babe, take a walk on the wild side" jest zaproszeniem – nie tyle do moralnie wątpliwego stylu życia, ile do otwarcia umysłu, akceptacji inności i eksploracji różnych aspektów ludzkiego doświadczenia. To zachęta do porzucenia konwenansów i przyjęcia życia w całej jego złożoności i różnorodności. Delikatne "doo, doo-doo" w tle, śpiewane przez kobiece chórki, dodaje piosence lekkości i chwytliwości, co według niektórych pomogło jej w uniesieniu ciężaru kontrowersyjnej tematyki i zdobyciu szerokiego grona słuchaczy.

"Walk On The Wild Side" to hymn do wolności i afirmacji życia poza normami, który w 1972 roku, zaledwie trzy lata po zamieszkach w Stonewall Inn, będących punktem zwrotnym dla ruchu na rzecz praw osób LGBT, odważnie opowiedział historie marginalizowanych. Jak zauważył historyk rocka Richie Unterberger w artykule opublikowanym w WNYC Studio 360 w 2016 roku, wielu ludzi polubiło piosenkę, zanim zdało sobie sprawę, że słucha utworu o niekonwencjonalnym seksie, transwestytach i zażywaniu narkotyków. Lou Reed stworzył balladę o "odmieńcach i dziwakach", która stała się "pieśnią syreny, wabiącą pokolenia ludzi... do Nowego Jorku tak dawno zapomnianego, że wydaje się on iluzoryczny", jak opisał to "New York Times". To ponadczasowe przesłanie o akceptacji, które nadal rezonuje.