Interpretacja Blue - Ken Ashcorp

Piosenka „Blue” Kena Ashcorpa, wydana jako singiel 24 grudnia 2016 roku, zanurza słuchacza w intensywną, choć niejednoznaczną opowieść o obsesyjnej miłości i pragnieniu posiadania drugiej osoby, nawet w obliczu jej cierpienia. Utwór ten, typowy dla twórczości Ashcorpa czerpiącej inspiracje z kultury gier wideo, anime i kreskówek, buduje atmosferę mrocznej intymności, gdzie linia między troską a egoistycznym pożądaniem staje się zatarta.

Tekst rozpoczyna się od zmysłowego opisu fizyczności ukochanej osoby: „Fingers trace your skin / All your cliffs and peaks / And your hair it flows like waterfalls”. To początkowe zbliżenie podkreśla fizyczne przyciąganie, ale szybko przechodzi w bardziej niepokojące tony. Podmiot liryczny pragnie „give some color back to your cheeks”, co sugeruje, że adresatka jest blada, być może wyniszczona emocjonalnie. To pragnienie „przywrócenia koloru” może być postrzegane jako troska, ale w kontekście dalszych wersów, nabiera podwójnego znaczenia.

Narrator zdaje się czerpać perwersyjną satysfakcję z cierpienia ukochanej. Słowa „Fingers intertwine / As you tell me you can’t take it any more / Let our hearts and souls combine / While hell is knocking at our door” ukazują scenę intymności rozgrywającej się w momencie kryzysu. Propozycja połączenia serc i dusz, gdy „piekło puka do drzwi”, nie brzmi jak pocieszenie, lecz raczej jak próba wykorzystania bezbronności. To sprawia, że związek staje się ucieczką, ale w warunkach narzuconych przez podmiot liryczny.

Refren jest sednem emocjonalnego konfliktu utworu. Odwołanie do „Mermaid, sing to me” może symbolizować osobę, która swoją melancholią i niedostępnością (jak mitologiczna syrena wzywająca żeglarzy) fascynuje narratora. Syreny w literaturze często bywają postaciami tragicznymi, skazanymi na samotność lub nieszczęśliwą miłość, co rezonuje z obrazem cierpiącej adresatki. Podmiot liryczny wprost konfrontuje się z jej obecnym partnerem, mówiąc: „He don’t love you like I do / He won’t take your pain away / You know it’s true”. To klasyczny motyw niezrozumianej, lecz pewnej siebie miłości, często balansującej na granicy manipulacji emocjonalnej.

Najbardziej uderzające są jednak wersy: „I wanna see you smile, wanna see you cry / Oh, you’re such a fool / We should get some bruises falling in love / ‘Cause I love it when you’re blue”. Tutaj ujawnia się mroczna strona pragnień narratora. Chce widzieć zarówno uśmiech, jak i płacz, co sugeruje, że dla niego liczy się intensywność emocji, nawet tych negatywnych. Określenie „jesteś taką głupią” jest protekcjonalne i umniejszające, a pomysł „siniaków od zakochania” i stwierdzenie „’Cause I love it when you’re blue” są kluczowe. „Być blue” oznacza być smutnym, melancholijnym, a narrator wprost przyznaje, że czerpie radość z tego stanu. Nie chodzi tu o empatię, ale o estetyzację cierpienia ukochanej osoby, która w smutku staje się dla niego piękniejsza, bardziej pociągająca, a może bardziej zależna.

Druga zwrotka rozwija frustrację narratora: „Yeah, it’s making me mad / Knowing I can treat you better than he could / And your tears they flow like waterfalls / And I don’t think they should”. Mimo że narrator „don’t think they should” płakać, wcześniej deklarował, że lubi, gdy jest „blue”. Ta sprzeczność podkreśla ambiwalencję jego uczuć – chce jej dobra w sensie uwolnienia od obecnego partnera, ale jednocześnie lubuje się w jej wrażliwości i cierpieniu, które czyni ją dla niego bardziej dostępną. To jest miłość, która karmi się słabością, nie siłą. Linia „Why’d you go and give someone like that your heart?” wzmacnia poczucie wyższości narratora i jego przekonanie o własnej słuszności.

Mostek wnosi dodatkową warstwę symboliczną: „(Underneath our skin our blood runs blue) / Our blood runs blue”. Ten obraz „niebieskiej krwi” może nawiązywać do melancholii i smutku, które są tak głęboko zakorzenione, że stają się częścią istoty. Sugeruje wspólnotę cierpienia lub to, że oboje, narrator i adresatka, są w jakiś sposób naznaczeni melancholią, co cementuje ich toksyczną więź. Podmiot liryczny nadal trwa w swojej deklaracji: „No he’ll never love you like I do / I still love you”, ale ostatnie wersy, „And what am I to say? / What was I supposed to say? / What am I to say? / Just tell me what to say / What am I supposed to say? / We threw it all away / And we’re still blue”, wprowadzają nutę rezygnacji i bezsilności. Mimo całej swojej pewności i roszczeniowości, narrator pozostaje w zawieszeniu, niepewny, co powinien zrobić. Końcowe „we threw it all away / And we’re still blue” zamyka piosenkę w kręgu niezrealizowanej miłości i trwałego smutku, sugerując, że ich „niebieski” stan jest wspólnym, być może nieuniknionym przeznaczeniem.

Chociaż Ken Ashcorp znany jest z tworzenia piosenek inspirowanych popkulturą, w tym anime, i jeden z fanów na platformie Reddit skojarzył „Blue” z Madoka Magica, sam artysta nie udzielił publicznie szczegółowej interpretacji tego konkretnego utworu. Ogólnie o swojej twórczości Ashcorp mówił w filmie „Channel Intro” wydanym w grudniu 2016 roku, że jego muzyka jest „czystym produktem pasji i poświęcenia”. Brak konkretnych wypowiedzi artysty na temat „Blue” pozostawia szerokie pole do interpretacji, jednakże dominujące emocje – obsesja, manipulacja i perwersyjna fascynacja cierpieniem – są wyraźnie zakorzenione w tekście, tworząc niepokojącą, lecz hipnotyzującą balladę o miłości, która zniekształca się w poszukiwaniu intensywności.