Utwór „Dość udawania” autorstwa K.M.S to głęboko emocjonalna i introspektywna podróż przez świat wewnętrznych zmagań, rozczarowania otaczającą rzeczywistością oraz poszukiwania autentyczności. Wydany około 2015 roku, utwór, typowy dla gatunku hip-hop, charakteryzuje się bezpośrednim językiem i surową szczerością.

Piosenka rozpoczyna się powtarzającym się angielskim refrenem: „Take me away, take me away, we leave this planet, no more need to stay. Take me away, don't wait for the day, so in the night light we will shine and play.” Te słowa natychmiast wprowadzają w motyw ucieczki i pragnienia transcendencji. Jest to wołanie o zabranie z miejsca, w którym podmiot liryczny czuje się obco i zbędnie. Wizja „świecenia i grania w nocnym świetle” może symbolizować pragnienie odnalezienia prawdziwej tożsamości i wolności poza społecznymi konwenansami, w ukryciu przed blaskiem dnia, który kojarzy się z udawaniem i fałszem.

Pierwsza zwrotka zagłębia się w ten motyw, ukazując zmęczenie udawaniem siły i odporności na świat, nawet w obecności bliskich. Podmiot liryczny czuje się niszczony przez rzeczywistość, a jednocześnie oczekuje się od niego milczenia i akceptacji. Obserwuje hipokryzję i konflikty w ludziach, którzy „zamiast patrzeć w lustro, codziennie się kłócą”. Krytyka społeczna jest wyraźna – równość to tylko pozory, chamstwo dominuje, a ludzie zbyt późno orientują się w konsekwencjach swoich działań. Następuje radykalne odrzucenie konieczności bycia „prawdziwym” w świecie, który wydaje się być „zjebany”. Podmiot liryczny świadomie zakrywa swoją twarz maską, nie chcąc, by inni go znali, co jest wyrazem głębokiego cynizmu i ochrony przed dalszymi ranami. Okrucieństwo ludzkie, zadawanie bólu dla własnego humoru i poczucia przewagi, jest opisane z brutalną szczerością. Odrzucone zostają również puste obietnice poprawy i płytkie pojęcie szczęścia, ponieważ w obliczu globalnych konfliktów i katastrof niemożliwym wydaje się zachowanie spokoju, żyjąc „jak cień”.

Druga zwrotka piosenki przenosi interpretację na bardziej osobisty grunt, skupiając się na bolesnym doświadczeniu miłości i rozczarowania. Podmiot liryczny wspomina dziewczynę, która była dla niego „jak zjawa, tylko dla niej tu żyłem”. Ta relacja stanowiła jedyne źródło szczęścia i sensu, jednak jej odejście pozostawiło po sobie jedynie gorycz. Naiwność, z jaką wierzył w „czułe gesty, teksty, że będą na zawsze”, prowadzi do gorzkiej refleksji nad zawodem. Pojawia się pytanie o to, czy pragnienie szczerości i prawdy jest zbyt wygórowane oraz o walkę o bycie sobą – „żeby nie być jak każdy”. Powracający motyw otrzymywania ciosów, kiedy jest się bezbronnym („bez trzymania gardy znowu dostaję po twarzy”), podkreśla ciągłe cierpienie i podatność na zranienia. Wewnętrzny konflikt między sercem a rozumem jest nieunikniony, a wspomnienia o wspólnych planach, które legły w gruzach, pozostawiają jedynie „wyznania na kartce”. Mimo oszustwa ze strony ukochanej osoby, podmiot liryczny podejmuje próbę przebaczenia, jednak jednocześnie deklaruje niechęć do powrotu do wielu ludzi ze swojej przeszłości. Utwór kończy się poczuciem przytłoczenia – „Ciśnienie idzie do góry, słowa ściskają mózg. Chciałbym czasem przestać myśleć, spowolnić puls” – co świadczy o ogromnym wyczerpaniu psychicznym i pragnieniu ukojenia.

„Dość udawania” to utwór przesiąknięty bólem, rozczarowaniem i pragnieniem ucieczki od obłudnego świata, zarówno tego zewnętrznego, jak i wewnętrznego. K.M.S w szczery sposób wyraża frustrację społeczną i osobistą, kreśląc obraz jednostki zmagającej się z otaczającą ją rzeczywistością, która jednocześnie poszukuje autentyczności i spokoju, nawet jeśli ma to oznaczać „opuszczenie tej planety”.