Interpretacja Day Is Coming - Katie Kim

Utwór „Day Is Coming” Katie Kim, pochodzący z jej trzeciego albumu Salt wydanego w 2016 roku, to przejmująca ballada, która porusza tematykę tęsknoty, straty i wewnętrznego zawirowania. Już od pierwszych linijek, „I was the light, I was the last one. / The one who got you up and got you clean / The one who dressed your wounds at night” („Byłam światłem, byłam ostatnią. / Tą, która cię podniosła i oczyściła / Tą, która opatrywała twoje rany w nocy”), Katie Kim wprowadza słuchacza w rolę opiekuna, osoby, która poświęciła się dla kogoś, zapewniając wsparcie, uzdrowienie i komfort. Ten obraz odzwierciedla głęboką intymność i oddanie, ale jednocześnie zdradza pewne wyczerpanie.

W miarę rozwoju tekstu, pojawia się poczucie rozczarowania i lęku. Zwrot „Here's what you earned, you are clear white / A mixture of the good and of the fair. / But mostly I'm just terrified” („Oto co zarobiłeś, jesteś czysty jak biel / Mieszanką dobra i sprawiedliwości. / Ale ja głównie jestem po prostu przerażona”) sugeruje ocenę drugiej osoby, która, choć wydaje się nieskazitelna, wzbudza w narratorce strach. To poczucie lęku, obawy przed zranieniem lub zapomnieniem, przewija się przez cały utwór. Prośba „But oh, give me my wish, give me my dreams / If only for comfort and forgetting” („Och, spełnij moje życzenie, daj mi moje sny / Choćby tylko dla ukojenia i zapomnienia”) wyraża pragnienie ucieczki od ciężaru bycia opiekunem, poszukiwanie osobistego spokoju i wytchnienia.

Jednym z najbardziej uderzających fragmentów jest „I'm bleeding but I'm healthy, it's aesthetic” („Krwawię, ale jestem zdrowa, to jest estetyczne”). Ten paradoks może symbolizować ból emocjonalny, który stał się zinternalizowany, a nawet w pewien sposób zaakceptowany lub „upiększony”. Jak zauważają recenzenci, sugeruje to, że narratorka została zraniona, ale wyzdrowiała, co uczyniło ją silniejszą osobą. Jednocześnie może to wskazywać na ukrytą ranę, która nie unieruchamia, ale jest stale obecna, czyniąc cierpienie częścią jej tożsamości. Kolejna linijka, „The bones of which I'm walking on are sewn to the / Ground, I am carrying a torch with the light I can not see” („Kości, po których chodzę, są przyszyte do / Ziemi, niosę pochodnię ze światłem, którego nie widzę”), oddaje uczucie uwięzienia i braku świadomości własnego wpływu lub ślepego prowadzenia bez osobistych korzyści. Ten fragment głęboko poruszył jednego z recenzentów, opisując go jako niezgodne poczucie posiadania zasobów do osiągnięcia celów, ale poczucie niezdolności do ich realizacji, swoisty „stuntedness”, czyli zahamowanie.

W piosence wybrzmiewa także wołanie o zrozumienie i ukojenie: „Take me to the answers / I'm the one who's listening / I'm the one the only one who knows about / Your scars the way that only you and I do” („Zaprowadź mnie do odpowiedzi / Jestem tą, która słucha / Jestem tą jedyną, która wie o / Twoich bliznach tak, jak tylko ty i ja”). Mimo że to narratorka jest tą, która zwykle słucha i rozumie czyjś ból, pragnie ona sama znaleźć odpowiedzi i zaznać ulgi. Prośba „But, oh, build me my bridge, build it so I can rest / So only my eyes will be shut slow, but only under it” („Och, zbuduj mi mój most, zbuduj go, żebym mogła odpocząć / Żeby tylko moje oczy zamykały się powoli, ale tylko pod nim”) to desperackie wezwanie do stworzenia bezpiecznego przejścia, które pozwoli jej na spokojny, być może ostateczny, odpoczynek.

W miarę zbliżania się do końca utworu, narratorka zdaje sobie sprawę z ludzkich niedoskonałości partnera: „You break like the rest, you take like the rest / I'm cold like the rest / I'm under you and they're all listening to you” („Łamiesz się jak reszta, bierzesz jak reszta / Jestem zimna jak reszta / Jestem pod tobą, a oni wszyscy cię słuchają”). Te słowa wyrażają rozczarowanie i poczucie wykorzystania, a także wrażenie bycia obserwowanym i manipulowanym, podczas gdy druga osoba posiada władzę lub wpływ. Ostatnie wersy, „I lie like the rest, you yield like just like the rest / I'm bound like the rest / I'm dyed blue and day is coming / Day is coming” („Kłamię jak reszta, ustępujesz jak reszta / Jestem związana jak reszta / Jestem zabarwiona na niebiesko i nadchodzi dzień / Nadchodzi dzień”), pokazują, że narratorka dostrzega swoje własne wady, a także uniwersalne poczucie uwięzienia. „Zabarwiona na niebiesko” może symbolizować smutek lub bycie pochłoniętą przez relację. Powtarzające się „Day is coming” jest zarówno nadzieją na nowy początek, jak i nieuchronnym zwiastunem kontynuacji walki.

Salt to album Katie Kim, który doceniono za „oszałamiająco intensywne piękno” i zdolność do przekraczania ram gatunkowych, łącząc folkową wrażliwość z innowacyjnymi technikami. „Day Is Coming” wyróżnia się na tle pozostałych utworów albumu, będąc jedynym utworem z przewodnią gitarą, co nadaje mu „muzycznie optymistyczne antidotum” w kontraście do mrocznego liryzmu, tworząc uderzający paradoks. Muzyka Katie Kim, opisywana jako drone-folk, charakteryzuje się minimalistycznymi, mrocznymi pejzażami dźwiękowymi, lodowatymi atmosferami i hipnotycznymi kompozycjami, gdzie akordy fortepianu rozciągają się w nieskończoność, a cisza służy jako niszczycielska interpunkcja. Głos Kim jest często postrzegany jako kojący, ale jednocześnie odległy, tworząc napięcie, które jest sednem jej twórczości. W wywiadach Katie Kim często podkreśla, że jej proces twórczy jest bardziej intuicyjny niż świadomy, a teksty i historie wyłaniają się z melodii, a nie z góry założonych przekazów. Jak sama mówi, nie postrzega swojej muzyki jako „ciemnej”, choć często jest tak określana, lecz ceni sobie „gardłowe akordy, subsy i drony”, które tworzą balans między światłem a mrokiem. To podejście doskonale oddaje złożoność i wielowymiarowość „Day Is Coming”, gdzie emocjonalna pustka i melancholia są wypełnione dramatycznymi, niemal kinowymi aranżacjami.