Piosenka "Traplife" autorstwa White’a 2115 to głęboka i introspektywna podróż w mroczne zakamarki życia w sidłach tytułowego trapu, wydana 15 grudnia 2021 roku. Utwór, który doczekał się teledysku wyreżyserowanego przez Jana Jałoszyńskiego i wyprodukowanego przez Andiamo Digital, pełnił również funkcję promocyjną specjalnego merchu, choć fani domyślali się, że zapowiada on nadchodzący album "Pretty Boy", który ostatecznie ukazał się w czerwcu 2022 roku. Za produkcję muzyczną singla odpowiadali Adarien i Henri Velasco, natomiast miksem i masteringiem zajął się DJ Johny.

Od pierwszych wersów refrenu White 2115 maluje obraz wewnętrznego wyniszczenia: „Wszystko, co żyło we mnie, umarło bezpowrotnie”. To mocne stwierdzenie odzwierciedla utratę niewinności, emocjonalne odrętwienie i poczucie, że dawne ja bezpowrotnie zgasło. Traplife przedstawiony jest jako wszechogarniająca siła, która „pochłania mnie”, nie dając szans na ucieczkę. Powtarzające się „nie chcę dorastać, nie” może być zarówno wyrazem tęsknoty za prostszym, beztroskim życiem, jak i ucieczką od odpowiedzialności i trudnych realiów dorosłości w świat trapu, który paradoksalnie staje się ucieczką od tradycyjnego rozwoju.

W pierwszej zwrotce raper pogłębia motyw samotności i autodestrukcji. Mimo otoczenia ludźmi, czuje się „samotny”, co prowadzi do bezsenności, którą bezpośrednio wiąże z jebanym trapem. Słowa „Dziwki zamieniam na hajs, grzeczne dziewczyny zamieniam na trap” ukazują cyniczne podejście do relacji międzyludzkich, gdzie materialne korzyści i styl życia trapera dominują nad autentycznymi więzami. White 2115 deklaruje niechęć do poznawania kobiet, gdyż jest przekonany, że to będzie tylko „raz”, a chęć poznania ze strony „dziwek” wynika wyłącznie z jego statusu i pieniędzy, co porównuje do jebanego Pabla Escobara. Odrzuca fałszywe deklaracje miłości, co podkreśla jego emocjonalne wyczerpanie i brak zaufania. Rap stał się dla niego mentorem, gdy nikt inny go nie chciał. Wspomina, że „płacze łzami jakby ze złota, no bo jestem szlachetny chłopak” – ta fraza jest intrygująca. Może to być ironiczne stwierdzenie, sugerujące, że jego ból ma wartość, lub też autoironiczny komentarz do postrzegania siebie jako kogoś, kto mimo trudnego życia zachował pewne moralne cechy. Z drugiej strony, postawa „jestem też jebanym chamem” i odrzucenie kobiet, które „tylko chcą się kochać” (co w kontekście piosenki jest wieloznaczną grą słów, sugerującą, że chcą jedynie seksu, co prowadzi do jego niechęci do prawdziwej miłości), buduje wizerunek człowieka zniszczonego i zdystansowanego emocjonalnie.

Druga zwrotka eskaluje motyw zakażenia trapem. Metafora „w mojej chacie jak w casa de papel” odnosi się do chaosu i wysokiej stawki życia w świecie trapu, niczym w popularnym serialu "Dom z papieru". Drip, czyli modny styl i pieniądze, „kapie”, ale brakuje miejsca na płacz, co oznacza brak przestrzeni na autentyczne emocje. White 2115 odrzuca łzy innej osoby, wykazując się dystansem emocjonalnym i zmęczeniem cudzymi uczuciami. Potrzeba zażycia leków, w tym benzo w wódce, jako jedyny sposób na zaśnięcie lub ucieczkę od śmierci, jest mocnym świadectwem uzależnienia i desperacji. „Szczęście biorę doustnie” to gorzki komentarz do sztucznej natury jego radości. Deklaracja „Ja dziś mała chcę umrzeć” i odrzucenie „starych czasów” symbolizuje pragnienie ucieczki od teraźniejszości i przeszłości, które nie przynoszą już ukojenia. Cynizm artysty widoczny jest w przekonaniu, że ludzie mówią o nim tylko ze względu na kasę i sławę. Wers „Byłem na dole se z diabłem pogadać” to potężna metafora paktu, jaki zawarł z ciemną stroną życia lub zmierzenia się z własnymi demonami w pogoni za sukcesem. Wpierdalam w dresie to rockstar, nie krawat to odrzucenie konwencjonalnego wizerunku sukcesu na rzecz autentyczności i surowości, gdzie „prawda jest naga”. Ostatnie wersy, opisujące czystą duszę w skórze pełnej tatuaży, psychikę w bliznach i serce na cmentarzach, doskonale oddają wewnętrzny konflikt i spustoszenie emocjonalne spowodowane traplife’em. Utwór kończy się powtórzeniem refrenu, co podkreśla cykliczność i wszechobecność trapu w życiu artysty, z którego nie ma ucieczki ani w dorosłość, ani w spokój. White 2115 w wywiadach często podkreśla, że muzyka jest jedyną dziedziną, w której czuje się pewnie, mimo ogólnych wątpliwości, co nadaje głębszy kontekst tej emocjonalnej odsłonie jego twórczości.