Interpretacja Struny - Julia Pietrucha

"Struny" Julii Pietruchy, utwór pochodzący z albumu "Sierpniowe" wydanego w 2025 roku, to poruszająca medytacja nad rolą sztuki w obliczu katastrofy i konfliktu. Tekst piosenki, stworzony przez Natalię Pietruchę, siostrę Julii, w połączeniu z muzyką Julii Pietruchy i Miłosza Boryckiego (Miuosha), jest częścią wyjątkowego projektu zrealizowanego z okazji 81. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Kontekst ten jest kluczowy dla zrozumienia głębi i tragizmu utworu.

Piosenka rozpoczyna się od obrazu "beztroskości ludzi" przywodzącej na myśl "taniec na krawędzi wulkanu", co od razu wprowadza atmosferę niepokoju i nadchodzącej zagłady, ignorowanej przez ogół. Nocą, zamiast spokoju, słychać "ponurą muzykę, cienie głuchych wystrzałów", a twórcza praca artysty ("wykańczam moje prace") zostaje zagłuszona przez "huk granatów". To zderzenie piękna i destrukcji, delikatności sztuki z brutalnością wojny, stanowi centralny punkt utworu. Melodia, symbol artystycznego wyrazu, niknie w zgiełku walki, podkreślając bezsilność wobec sił niszczących.

W refrenie pojawia się kluczowe pytanie, "Jak uruchomić czołg tymi palcami od smyczka?" Jest to retoryczne pytanie, które doskonale oddaje rozdarcie i paradoks sytuacji. Dłonie, które z gracją i precyzją operują smyczkiem czy klawiszami, są bezużyteczne w bezpośredniej walce. Jednocześnie, te same dłonie są "czarne z brudu i walki", co sugeruje, że artysta, mimo swojej wrażliwości, nie pozostaje obojętny na otaczający go świat. Wręcz przeciwnie, staje się jego częścią, naznaczony jego cierpieniem. Określenie "Piękne ręce…" dodaje liryzmu i podkreśla, że ich piękno nie ginie, nawet jeśli są splamione brutalnością rzeczywistości. Są piękne nie tylko przez sztukę, którą tworzą, ale i przez świadectwo, które niosą.

Pojawia się także motyw nieśmiertelności sztuki: "A jeśli odejdę — ta pieśń żyje we mnie, żyje we mnie" oraz "A jeśli odejdę, to pieśń żyję wiecznie, Ty słuchaj…". Sugeruje to, że choć fizyczna obecność twórcy może zniknąć, jego dzieło przetrwa, stając się wiecznym świadectwem i przesłaniem dla przyszłych pokoleń. Ten aspekt jest szczególnie wzruszający w kontekście Powstania Warszawskiego, gdzie wielu artystów oddało życie, ale ich twórczość i pamięć o nich pozostały żywe. Album "Sierpniowe" ma być właśnie spotkaniem z historią i emocjami niezależnymi od czasu.

Kolejne wersy malują obraz "błysków nieczytanych nocą sygnałów" i miasta, które "obraca się w popiół stosy potłuczonych kryształów". To wizja zniszczenia, utraconych szans i zmarnowanego piękna. Metafora "potłuczonych kryształów" symbolizuje rozpad cywilizacji, kultury i wartości, które dotąd wydawały się nienaruszalne. W tym apokaliptycznym krajobrazie ludzie "szukamy światła tam gdzie nie znajdziemy już szczęśliwych finałów", co podkreśla beznadziejność sytuacji, ale jednocześnie upartą ludzką potrzebę nadziei, nawet w najciemniejszych chwilach.

Powtarzające się pytanie "Jak można przestać grać, kiedy za oknem świat płonie?" staje się manifestem. Jest to deklaracja artystycznego oporu i konieczności tworzenia, nawet gdy wszystko wokół się wali. Sztuka, choć nie jest w stanie powstrzymać czołgu, staje się formą przetrwania, pamięci i świadectwa. Jest głosem w obliczu chaosu, sposobem na zachowanie człowieczeństwa i nadziei.
"Uwertura — sam" może symbolizować nowy, trudny początek, podejmowany w samotności, gdzie artysta staje w obliczu historii i własnego przeznaczenia.

Julia Pietrucha, znana początkowo z ról aktorskich, od 2016 roku odważnie wkroczyła na scenę muzyczną, wydając swój debiutancki album "Parsley". Jak sama mówiła w wywiadach, muzyka stała się dla niej przestrzenią, w której może lepiej wyrazić siebie niż przez aktorstwo, a teksty i melodie są dla niej formą zapisu ulotnych chwil i niewypowiedzianych słów. Utwór "Struny" z albumu "Sierpniowe" jest efektem współpracy z Muzeum Powstania Warszawskiego, a teksty do niego napisała siostra Julii, Natalia Pietrucha, poetka i scenarzystka. Ta współpraca nad projektem upamiętniającym Powstanie Warszawskie nadaje piosence dodatkową warstwę znaczeniową, łącząc osobiste przeżycia i artystyczną wrażliwość z historycznym dramatem. Natalia Pietrucha wspominała w wywiadzie, że na płycie jest wiele smutku, tęsknoty i utraty, ale także radości, miłości i nadziei. Miuosh, producent albumu, podkreślił, że "Sierpniowe" to podsumowanie jego wieloletniej współpracy z Muzeum Powstania Warszawskiego.

"Struny" to nie tylko opowieść o wojnie, ale także uniwersalna refleksja nad rolą artysty i sztuki w trudnych czasach. To przypomnienie, że nawet w obliczu największej destrukcji, akt tworzenia pozostaje formą oporu, świadectwa i nadziei na przyszłość. Artysta, choć z "rękami czarnymi z brudu i walki", wciąż dzierży "piękne ręce", zdolne do tworzenia melodii, która ma szansę żyć wiecznie.