Interpretacja Live forever - Kotomi & Ryan Elder

Piosenka „Live Forever” w wykonaniu Kotomi i Ryana Eldera to utwór o niezwykłej głębi emocjonalnej, który zyskał nowe życie jako poruszający element ścieżki dźwiękowej serialu Rick and Morty. Pierwotnie skomponowana przez Noela Gallaghera dla brytyjskiego zespołu Oasis w 1994 roku, ta akustyczna, rozłożona na czynniki pierwsze wersja, została stworzona specjalnie na potrzeby czwartego odcinka siódmego sezonu, zatytułowanego „That's Amorte”, wyemitowanego 5 listopada 2023 roku. Jej rola w serialu była kluczowa – towarzyszyła montażowi przedstawiającemu całe, złożone życie bohatera, Freda Bunksa, który ofiarował się dla pewnego eksperymentu.

W przeciwieństwie do optymistycznego, rockowego brzmienia oryginału Oasis, które było manifestem przeciwko nihilizmowi grunge'u, interpretacja Kotomi i Ryana Eldera jest przesiąknięta melancholią i introspekcją. Kompozytor Rick and Morty, Ryan Elder, od początku chciał, aby ta wersja była akustyczna i zaśpiewana przez kobietę, a Kotomi, z którą współpracował już przy innych emocjonalnych utworach do serialu, jak choćby „Don't Look Back” z finału czwartego sezonu, była jego naturalnym wyborem. Celem było podkreślenie i wydobycie delikatnych emocji, które towarzyszyły scenie retrospekcji życia Freda. Kotomi przyznała w wywiadzie, że śpiewając o życiu, śmierci i pragnieniu życia wiecznego, łatwo było jej wczuć się w te emocje. Dodane smyczki i subtelny puls rytmiczny miały dodatkowo wzmocnić ten sentymentalny i refleksyjny nastrój.

Tekst piosenki rozpoczyna się wersami: „Maybe, I don't really wanna know / How your garden grows / 'Cause I just wanna fly”. Te słowa sugerują pewną rezygnację z dogłębnego poznawania czyjejś „ogrodowej” egzystencji, symbolizującej ustatkowane, być może konwencjonalne życie, na rzecz własnej, nieskrępowanej wolności i dążenia do transcendencji. „Latanie” staje się metaforą oderwania się od przyziemnych trosk, pragnieniem lekkości i swobody. Następnie pojawia się pytanie: „Lately, did you ever feel the pain / In the morning rain / As it soaks you to the bone?”. Ten fragment wprowadza nutę uniwersalnego doświadczenia bólu i znużenia, ukazując, że pod powierzchnią pragnienia lotu, kryje się wrażliwość na trudności życia. Poranny deszcz, przeszywający do szpiku kości, to obraz surowej rzeczywistości, która potrafi obnażyć ludzką bezbronność.

Refren jest sercem utworu i zarazem jego tytułem: „Maybe I just wanna fly / Wanna live, I don't wanna die / Maybe I just wanna breathe / Maybe I just don't believe / Maybe you're the same as me / We see things they'll never see / You and I are gonna live forever”. To tutaj koncentruje się esencja egzystencjalnego optymizmu, mimo wyczuwalnej nuty wątpliwości. Pragnienie „życia” i „nielatania” („nieumierania”) jest fundamentalne, podobnie jak potrzeba „oddychania” – symbolizująca podstawową, instynktowną chęć istnienia. Wers „Maybe I just don't believe” może odnosić się do zwątpienia w powszechne prawdy, normy czy sens życia, a jednocześnie otwiera przestrzeń na inną, bardziej osobistą wiarę. Kluczowe jest poczucie wspólnoty, wyrażone w słowach: „Maybe you're the same as me / We see things they'll never see”. To deklaracja głębokiego połączenia, unikalnego zrozumienia świata, które jest niedostępne dla innych. Ta wspólna perspektywa staje się podstawą dla obietnicy: „You and I are gonna live forever”. W kontekście sceny z Rick and Morty, która ukazuje całe życie Freda, te słowa nabierają wzruszającego wymiaru – Fred, choć umiera fizycznie, jego doświadczenia i miłość, którą dzielił, zyskują symboliczne, wieczne trwanie w pamięci wszechświata.

W drugim refrenie pojawia się zmiana: „Maybe I will never be / All the things that I wanna be / Now is not the time to cry / Now's the time to find out why”. Ten fragment, jak zauważył Ryan Elder, jest bardzo retrospektywny i oddaje refleksję nad niespełnionymi pragnieniami i rozczarowaniami. Jest to moment akceptacji, że życie nie zawsze podąża prostą ścieżką, a pełne jest „objazdów i rozczarowań”, jak ujęła to scenarzystka Heather Anne Campbell. Mimo tego, piosenka unika pesymizmu, zamiast płaczu, proponując poszukiwanie sensu i zrozumienia. To przejście od lamentu do aktywnego poszukiwania „dlaczego” podkreśla odporność i dążenie do pełnego przeżycia, nawet jeśli nie wszystko układa się po naszej myśli. Wersja Kotomi & Ryana Eldera sprawia, że te słowa, choć oryginalnie autorstwa Noela Gallaghera, stają się jeszcze bardziej osobiste i uniwersalne w swoim przesłaniu o akceptacji ludzkiej kruchości i jednocześnie niezwykłej sile ducha, która pozwala dążyć do symbolicznej nieśmiertelności, niezależnie od ścieżki życia. „Gonna live forever” – to powtarzane na końcu zapewnienie nie jest już tylko buńczucznym okrzykiem, lecz cichą, ale głęboką nadzieją, że nasze doświadczenia, nasze połączenia, nasze „widzenie rzeczy, których oni nigdy nie zobaczą”, nadają życiu wieczny wymiar.