Piosenka "You Can Leave Your Hat On" w interpretacji Joe Cockera to prawdziwa ikona zmysłowości i namiętności, choć jej oryginalny twórca, Randy Newman, miał nieco inną wizję. Utwór, napisany przez Newmana, po raz pierwszy ukazał się na jego albumie "Sail Away" z 23 maja 1972 roku. Newman w wywiadzie dla NPR z 8 maja 2013 roku przyznał, że początkowo piosenka miała być żartem, a śpiewający mężczyzna wydawał mu się "dość słaby" i niekoniecznie dominujący. Twórca zaznaczył również, że melodia była dla niego "za niska, żeby ją mocno rockowo zaśpiewać". Jednak to właśnie wersja Cockera, wydana jako singiel 10 lutego 1986 roku z albumu "Cocker" z 1986 roku, nadała jej zupełnie nowe, gorące znaczenie i status hymnu striptizu.

Joe Cocker swoim chropowatym, bluesowym głosem i dynamicznym stylem interpretacji przekształcił to, co Newman widział jako być może ironiczne, w bezpośrednie, pulsujące pożądanie. Piosenka staje się w jego wykonaniu zaproszeniem do intymnej gry, w której dominuje atmosfera oczekiwania i powolnego odkrywania. Zwrotki takie jak "Baby, take off your coat real slow / And take off your shoes / I'll take off your shoes / Baby, take off your dress / Yes, yes, yes" doskonale oddają ten proces, budując napięcie poprzez szczegółowe instrukcje. Kulminacja następuje w refrenie: "You can leave your hat on". Ten pozornie mały szczegół – prośba o pozostawienie kapelusza – jest kluczowy. Symbolizuje on ostatni bastion tajemniczości, element, który choć fizycznie niewielki, staje się emocjonalnym i zmysłowym punktem centralnym. Sugeruje, że nawet w akcie pełnego obnażenia, istnieje przestrzeń na zachowanie pewnej osobistej aury, być może szczypty nonszalancji, a może po prostu dodaje pikanterii, stając się intrygującym akcentem w akcie totalnego oddania. W kontekście zmysłowości, kapelusz może być niczym korona, podkreślająca godność i pewność siebie osoby, nawet w najbardziej intymnej sytuacji.

Piosenka Cockera zyskała ogromną popularność i nierozerwalnie związała się ze sceną striptizu, zwłaszcza dzięki wykorzystaniu jej w filmie "9½ tygodnia" (1986), gdzie towarzyszyła słynnej scenie rozbierania Kim Basinger. To właśnie ten film utrwalił piosenkę w świadomości publicznej jako zmysłowy hymn, choć Newman przyznał, że Joe Cocker i Tom Jones (który nagrał swoją wersję na potrzeby filmu "The Full Monty" z 1997 roku) zaśpiewali to "wyżej i głośniej, jakby to była prawdziwa seksualna rzecz", czego on sam nie zamierzał. Randy Newman nawet zażartował w wywiadzie dla BBC w 2018 roku, pytany o większy sukces ich wersji, że "może oni inaczej uprawiają seks niż ja!".

Druga zwrotka, "Go over there / Turn on the light / Hey, all the lights / Come over here / Stand on that chair / Yeah, that's right / Raise your arms up in the air / Now shake 'em", wprowadza element performatywny i teatralny. To nie tylko intymna chwila, ale niemalże reżyserowany pokaz, w którym podmiot liryczny staje się widzem, a jego partnerka – wykonawczynią. Polecenia są stanowcze, lecz pełne uwielbienia, podkreślając zarówno kontrolę, jak i podziw. W tym momencie piosenka Cockera wykracza poza zwykłą prośbę o rozbieranie, stając się celebracją ciała i wolności ekspresji.

Głębsze znaczenie pojawia się w sekwencji: "You give me a reason to live". Ten wielokrotnie powtarzany wers podnosi piosenkę z poziomu czysto fizycznej atrakcji do sfery głębszych emocji. Sugeruje, że akt ten, choć zmysłowy, jest zakorzeniony w czymś znacznie bardziej fundamentalnym – w miłości, która nadaje sens życiu. To oświadczenie o znaczeniu i wartości partnerki w życiu podmiotu lirycznego, co dodaje ciężaru i szczerości całej kompozycji.

Ostatnie fragmenty tekstu: "Suspicious minds are talkin' / They're tryna tear us apart / They don't believe in this love of mine / They don't know what love is / They don't know what love is / I know what love is" wprowadzają element buntu i obrony tej wyjątkowej relacji przed zewnętrznym osądem. Wskazują, że miłość, która jest powodem do życia, jest tak silna i osobista, że nie podlega ocenie postronnych . Podmiot liryczny stanowczo odrzuca plotki i niewiarę, podkreślając swoją pewność co do głębi i autentyczności uczucia. To przesłanie, że ich intymność i pasja są niezrozumiałe dla "podejrzliwych umysłów", które "próbują ich rozdzielić", wzmacnia poczucie wyłączności i niezwykłości związku.

Interpretacja Joe Cockera, wzbogacona jego niezwykłą charyzmą i energią, sprawiła, że "You Can Leave Your Hat On" stało się ponadczasowym hymnem celebracji cielesności, namiętności i osobistej wolności, gdzie granica między intymnością a performansem zanika, a ostatecznym zwycięzcą jest miłość, która triumfuje nad osądami świata.