Interpretacja Kochajcie nas - Jauntix

Utwór „Kochajcie nas” autorstwa zespołu Jauntix to niezwykle intymny i zarazem uniwersalny manifest aspirującego artysty, którego historia nabiera szczególnego znaczenia, gdy spojrzy się na nią przez pryzmat wczesnych lat kariery zespołu. Kompozycja, której słowa napisała Małgorzata Krajewska (Kucab), a muzykę stworzyli Marcin Jaglarz i Damian Dominik, ujrzała światło dzienne już w 1992 roku. Jest to kluczowy szczegół, ponieważ umiejscawia piosenkę w momencie, gdy Jauntix – polski zespół synthpopowy z Wieliczki, założony w 1989 roku i wyraźnie wzorujący się na Depeche Mode – był u progu swojej największej rozpoznawalności, tuż przed występem na 29. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w tym samym roku.

Początkowe wersy – „Idę przez ciemne ulice; otacza mnie chłód i mrok.” – malują obraz samotnej, trudnej podróży. To metafora artystycznej drogi, pełnej niepewności i braku uznania. Podmiot liryczny nie błądzi, lecz „podąża w milczeniu na wprost”, co podkreśla jego determinację i jednokierunkowy cel. W świecie, w którym inni marzą o codziennym szczęściu czy miłości, on odrzuca te powszechne pragnienia: „Nie myślę o dniach i nocach... Nie marzę o szczęściu w miłości...” Jego jedynym, palącym pragnieniem jest odnalezienie „światła ukrytego w ciemności”. To „światło” staje się symbolem artystycznego spełnienia, uznania, zrozumienia, a być może także sukcesu, który wydaje się odległy, niemal niedostępny. Jest to wyraźny wyraz tęsknoty za czymś więcej niż tylko prywatne zadowolenie – za widocznością i wpływem.

Refren „Kochajcie nas... Nie pozwólcie zginąć w tłumie gwiazd. Nie pozwólcie stracić kilku szans. Podarujcie chociaż mały znak... Aplauzu znak, znak!” to bezpośrednie, niemal rozpaczliwe wezwanie do publiczności. W kontekście debiutującego zespołu, który dopiero co wydał swój drugi album („Atlantyda” w 1992 roku), ten apel o „miłość” i „aplauz” jest niesamowicie szczery. Obawa przed „zginąć w tłumie gwiazd” jest bardzo realna w przesyconym rynku muzycznym, gdzie wielu utalentowanych artystów nigdy nie dostaje prawdziwej szansy. Jauntix, czerpiący z inspiracji Depeche Mode, być może czuł się również nieco niszowy w polskiej scenie tamtych lat, co potęgowało potrzebę wyróżnienia się. Prośba o „mały znak” aplauzu to symboliczne życzenie zewnętrznej walidacji, która jest paliwem dla każdego twórcy.

W drugim fragmencie utworu, podmiot liryczny kontynuuje swoją drogę: „Idę, a oni za mną; odrzucam wszelkie słabości.” To wzmocnienie determinacji, ukazujące artystę jako lidera, za którym podążają inni – być może fani, być może naśladowcy. „Odrzucanie słabości” to proces wewnętrznego hartowania, niezbędnego do przetrwania w wymagającym świecie sztuki. Cel staje się bardziej konkretny, choć nadal jest to „światło ukryte w ciemności”. Jednakże, motywacja zostaje uzupełniona o bardziej materialne i pragmatyczne dążenia: „Do świateł niosących mi szczęście... Dla sławy i wielkie pieniądze...” Te wersy ukazują złożoność ambicji artystycznych. Podczas gdy pierwotne pragnienie było czysto idealistyczne, rzeczywistość branży muzycznej wprowadza cele takie jak sława i pieniądze. Ważne jest tu jednak przyznanie, że choć te zewnętrzne atrybuty „nie dają nic więcej”, to „właśnie jest pociągające”. To zdanie świadczy o dojrzałym spojrzeniu na iluzoryczność i powierzchowność niektórych aspektów sukcesu, a jednocześnie o ludzkiej słabości i podatności na ich urok. W wywiadzie dla Popmoderny z 2022 roku, Damian Dominik i Marcin Jaglarz wspominali, że „stary” Jauntix poza utworami o miłości poruszał także tematykę społeczną, co dowodzi, że ich twórczość zawsze oscylowała między różnymi perspektywami.

Most „Abym zdobył ten szczyt nie powstrzyma mnie nikt. Abym posiadł swój cel nie zatrzymasz mnie, więc...” to kulminacja bezkompromisowej woli i uporu. Podmiot liryczny deklaruje nieugiętość w dążeniu do celu, niezależnie od przeszkód. Jest to wyraz pewności siebie, ale też wewnętrznej siły, która pozwoliła im przetrwać w branży. W kontekście wczesnej kariery, kiedy zespół został niejako „wciśnięty” do Opola przez swoją wytwórnię, która szukała wykonawców, te słowa nabierają dodatkowego wymiaru – walki o własną pozycję i autentyczność. W 2019 roku, Marcin Jaglarz i Damian Dominik zreaktywował zespół, co jest świadectwem, że ta nieugiętość i miłość do tworzenia przetrwały lata.

„Kochajcie nas” to piosenka, która doskonale oddaje stan ducha młodego artysty – pełnego pasji, wrażliwego na brak uznania, ale jednocześnie niezwykle zdeterminowanego i gotowego do walki o swoje miejsce. To hymn o potrzebie zrozumienia, akceptacji i ostatecznie, triumfu, nawet jeśli jego cena wiąże się z podążaniem za pragnieniami, które na dłuższą metę mogą okazać się ulotne. Piosenka, mimo upływu lat, wciąż rezonuje z tymi, którzy stawiają pierwsze kroki na artystycznej drodze, szukając swojego „światła w ciemności” i czekając na „aplauzu znak”.