Piosenka „02 03” autorstwa Itai The Maid to utwór przesiąknięty cynizmem i gorzką refleksją nad kondycją ludzką oraz społeczną. Już od pierwszych wersów, „Wszystko o jednym i o niczym / Opowieści o tym, jak znajdziemy swój dom”, tekst stawia tezę o powtarzalności ludzkich doświadczeń – miłości, porzucenia, utraty – które ostatecznie prowadzą donikąd i nie mają głębszego sensu. Podmiot liryczny jawi się jako obserwator, a może nawet uczestnik, uwikłany w cykl rozczarowań i moralnych kompromisów.

W kolejnych strofach utwór maluje obraz trudnego życia i okropnych ludzi, którzy nie tylko blokują marzenia, ale wręcz popychają w stronę występków, zmuszając do zdrady uczciwości. Interesujące jest tu wyraźne odcięcie się od winy: „Wina ich wszystkich, ale na pewno nie moja”. Może to być akt samoobrony, mechanizm obronny przed przytłaczającą rzeczywistością, albo też wyraz dojmującego poczucia niesprawiedliwości, gdzie jednostka czuje się ofiarą okoliczności i innych ludzi, a nie sprawcą własnych niepowodzeń.

Tekst odważnie porusza tematykę bólu i strachu, a także krytykuje płytkość relacji międzyludzkich. Wersy o „suczy, która wszystko wywróciła do góry nogami” po porzuceniu „fajnego faceta, z kasą, z dużym ego” mogą sugerować gorzką perspektywę na związki, gdzie wartości materialne i status społeczny dominują nad prawdziwymi uczuciami, a konsekwencje są okrutne i niesprawiedliwe.

Piosenka zanurza się również w tematykę dekadencji i upadku moralnego, wspominając o „ćpunach odwiedzających dzielnicę” i tygodniach spędzonych na „paleniu trawki w chruszczowkach”. Mimo to, pojawia się przebłysk nadziei na odrodzenie: „Jak nisko upadliśmy, opamiętaliśmy się, podnieśliśmy / Poświęcając coś, nie poznaliśmy samych siebie”. Ten fragment sugeruje, że nawet z dna można się podnieść, choć proces ten wiąże się z głęboką transformacją i utratą dawnej tożsamości.

Dalsze wersy wzmacniają poczucie bezsensu i nihilizmu: „Jak wszystko jest obojętne, nieważne, bezcenne / O tym, że jest się samemu w wszechświecie”. Postrzeganie świata jako „matrycy” i niezmienny, zgodny z prawem przepływ życia to filozoficzne rozważania o determinizmie i braku wpływu na własny los. Smutek i beznadzieja przenikają strofy o szaleństwie w ciemnym pokoju, braku szczęścia i ciągłych nieszczęściach, które „łamą jeden po drugim, jak zawsze”.

Itai The Maid nie stroni od komentarza społeczno-politycznego. Wyrażona jest tu miłość do kraju, ale jednocześnie pragnienie „zatopienia całego państwa” zanim ono „pierwsze nie zatopi wszystkich”. To wyraźne odzwierciedlenie poczucia ucisku i narastającej frustracji, gdzie państwo postrzegane jest jako zagrożenie, a życie staje się „coraz bardziej nieznośne z biegiem lat”. Krytyka systemu rozszerza się na kwestie pieniędzy, które „psują nas”, choć jednocześnie są bagatelizowane jako „bzdura”. Ten paradoks podkreśla głęboką dychotomię w postrzeganiu wartości w społeczeństwie.

Najbardziej kontrowersyjne i szokujące są wersy: „Pośród nędzy wyrastają potwory / Gwałcą dzieci i śliczne uczennice”. To brutalny i bezkompromisowy obraz upadku moralnego, który autor przypisuje biedzie. Dalej pojawia się żądza zabójstwa „głupich pedałów” z „dziką pogardą” i niezgoda na to, „żeby tacy oddychali tym samym powietrzem co my”. Ten fragment, choć kontrowersyjny, może być celową prowokacją lub hiperbolicznym wyrażeniem frustracji i złości, wskazującym na ekstremalne podziały i nienawiść w społeczeństwie. Jednocześnie, cyniczny dodatek, że „dziewczynom wolno, byleby tylko rodziły”, może być satyrą na patriarchalny system wartości, który redukuje rolę kobiet do funkcji prokreacyjnej.

Zakończenie piosenki jest metakomentarzem na temat samej muzyki i twórczości: „Zbyt wiele piosenek na świecie / Ocean wysechł i ciężar / Muzyczny drży / Nie wiemy, o czym śpiewać”. To gorzkie stwierdzenie o banalności i niewidzialności współczesnej sztuki, gdzie w pogoni za „wielkim” zapomniana zostaje wolność, a twórczość „blednie w ramach standardu”. Podmiot liryczny podsumowuje, że wszyscy kłamią w życiu, a każda historia zawiera blichtr, aby łatwiej „przeniknąć do waszych serc”. Ostatecznie, tekst wyraża rezygnację z próby przekazywania prawdy, ponieważ „cokolwiek by nie powiedzieć, nie stanie się jaśniejsze”.

Chociaż konkretne wywiady czy ciekawostki bezpośrednio o utworze „02 03” są trudne do znalezienia w publicznie dostępnych źródłach, sam tekst Itai The Maid'a, zgodnie z jego stylem, jest silnym manifestem. Artysta często porusza trudne, kontrowersyjne tematy, używając dosadnego języka, aby wstrząsnąć słuchaczem i zmusić go do refleksji nad mrocznymi stronami ludzkiej egzystencji i społeczeństwa. Utwór ten doskonale wpisuje się w nurt krytyki społecznej, ukazując świat pełen rozczarowań, hipokryzji i brutalności, a jednocześnie kwestionując sens jakiejkolwiek próby opisywania go słowami. Jest to więc piosenka, która prowokuje, zmusza do myślenia i pozostawia słuchacza z poczuciem niepokoju i refleksji nad otaczającą go rzeczywistością.