Interpretacja Der er et yndigt land - Hymn Danii

„Der er et yndigt land” (Jest uroczy kraj) to poetycka odyseja przez duńską tożsamość, utkana z nici natury, historii i głębokiego patriotyzmu. Utwór, którego słowa napisał Adam Oehlenschläger w 1819 roku, a melodię skomponował Hans Ernst Krøyer w 1835 roku, jest jednym z dwóch hymnów narodowych Danii, pełniąc rolę hymnu cywilnego obok królewskiego „Kong Christian stod ved højen mast”. Co ciekawe, „Der er et yndigt land” jest częściej słyszany publicznie, zwłaszcza podczas wydarzeń sportowych, co podkreśla jego bliski związek z codziennym życiem Duńczyków.

Pieśń powstała w burzliwym okresie „złotego wieku” duńskiej kultury, naznaczonym odradzającą się świadomością narodową po szeregu strat i upadków na początku XIX wieku, w tym bombardowaniu Kopenhagi w 1807 roku i utracie Norwegii w 1814 roku. W tych okolicznościach Oehlenschläger zaoferował tekst, który koncentrował się na chwale duńskiej przyrody, historii i ludu, zamiast na osobie monarchy, co było odmienne od wcześniejszych utworów. Pierwotnie dwunastozwrotkowy poemat został później skrócony do czterech zwrotek, które są obecnie śpiewane. Często, zwłaszcza przy okazji publicznych wystąpień, wykonywana jest tylko pierwsza zwrotka oraz trzy ostatnie wersy zwrotki czwartej.

Pierwsza zwrotka maluje idylliczny obraz Danii jako „uroczego kraju”, który rozpościera się wśród szerokich buków nad słonym wschodnim brzegiem, falując pośród wzgórz i dolin. Użycie symbolu buka (bøge) nie jest przypadkowe; stał się on drzewem narodowym Danii, częściowo dzięki temu poematowi. Wyrażenie „Frejas sal” (sala Frei) odnosi się do Frei, nordyckiej bogini miłości i płodności, co czyni Danię krainą miłości i urodzaju. Chociaż niektórzy krytycy, jak profesor Leif L. Albertsen, ironicznie interpretowali to odniesienie jako „burdel dla emerytowanych Wikingów”, nawiązując do mitologicznych skojarzeń Frei z bardziej zmysłowymi aspektami i jako kochanki wojowników w Walhalli, jest to jednak mniej powszechna i bardziej kontrowersyjna interpretacja.

Druga zwrotka przenosi nas w głąb duńskiej historii, wspominając „zakutych w zbroje olbrzymów”, którzy niegdyś odpoczywali po walkach, by następnie ruszyć przeciwko wrogom. Ich kości spoczywają teraz pod „bautasten” – starożytnymi kamieniami nagrobnymi, co symbolizuje ciągłość dziedzictwa i upamiętnia przodków, którzy walczyli o ten kraj. Jest to hołd dla odwagi i poświęcenia minionych pokoleń.

Trzecia zwrotka podkreśla niezmienne piękno kraju, z błękitnym morzem i zielonym listowiem, które „wciąż jest piękne”. Dalej celebruje mieszkańców Danii: „szlachetne kobiety, piękne dziewice” oraz „mężczyzn i dzielnych młodzieńców”, którzy zamieszkują duńskie wyspy. Ta część wzmacnia poczucie wspólnoty i ciągłości życia na tej ziemi.

Czwarta i ostatnia zwrotka to potężny apel patriotyczny: „Cześć władcy i ojczyźnie! Cześć każdemu Duńczykowi, który czyni, co może!” Jest to wezwanie do lojalności i aktywnego uczestnictwa w życiu narodu. Pieśń kończy się obietnicą, że „nasza stara Dania przetrwa, dopóki buk odbija swój wierzchołek w błękitnej fali”, co wiąże wieczność narodu z niezmiennym pięknem jego natury.

Hymn ten zyskał popularność szybko po publicznym wykonaniu w 1844 roku na spotkaniu w Skamlingsbanken i od tego czasu jest uznawany za jeden z hymnów narodowych. Mimo że w 2004 roku minister transportu Arne Melchior sugerował zastąpienie go hymnem H.C. Andersena „I Danmark er jeg født”, uznając tekst Oehlenschlägera za nieaktualny i "orientalny", „Der er et yndigt land” wciąż pozostaje głęboko zakorzeniony w duńskiej kultur i narodowej tożsamości. Jego znaczenie jest niezaprzeczalne, będąc symbolem miłości do ojczyzny, dumy i wspólnej tożsamości, śpiewanym z pasją na niezliczonych uroczystościach.