Interpretacja The Man I Love - George Gershwin

„The Man I Love” George’a i Iry Gershwinów to klasyczna ballada, która, mimo wielu początkowych trudności, stała się jednym z najbardziej ukochanych standardów jazzowych i częścią Great American Songbook. Tekst piosenki, napisany przez Irę Gershwina, oddaje uniwersalne uczucie tęsknoty i nadziei na spotkanie wymarzonego partnera. Jest to portret kobiety, która cierpliwie wyczekuje „mężczyzny, którego kocha”, wizualizując jego cechy i wspólną przyszłość.

Piosenka rozpoczyna się od wyobrażenia idealnego partnera: „Some day he'll come along, / The man I love / And he'll be big and strong, / The man I love”. To proste, niemal dziecięce pragnienie siły i bezpieczeństwa, które mężczyzna ma przynieść do jej życia. Podkreśla to również pewną determinację podmiotu lirycznego: „I'll do my best to make him stay.” Jest to deklaracja aktywnego działania, a nie biernego oczekiwania, co nadaje postaci nieco więcej głębi niż tylko archetyp kobiety czekającej na księcia z bajki.

Kolejne zwrotki pogłębiają intymność tego wyobrażenia. Scena, w której „He'll look at me and smile, I'll understand, / And in a little while he'll take my hand”, podkreśla głęboką, niewerbalną więź. Cisza, która ma zapanować między nimi – „I know we both won't say, we won't say a word” – symbolizuje porozumienie dusz, gdzie słowa stają się zbędne. To ucieleśnienie marzenia o bratniej duszy, która rozumie bez potrzeby komunikacji werbalnej.

Centralnym punktem utworu jest powtarzające się „Maybe I shall meet him Sunday, / Maybe Monday maybe not. / Still I'm sure to meet him one day, / Maybe Tuesday will be my good news day...” Ten fragment uchwytuje zarówno nadzieję, jak i subtelne rozczarowanie czy niepewność, przeplatające się z niezachwianą wiarą. Struktura piosenki, często w formie AABA, z sekcją „B” rozpoczynającą się od słowa „Maybe”, doskonale odzwierciedla tę grę emocji – od pewności do wahania. Jak zauważają krytycy, utwór naprzemiennie stosuje akordy durowe i molowe, tworząc efekt światłocienia, który idealnie oddaje następstwo pewności i zniechęcenia.

Wizja przyszłości jest prosta, ale głęboka: „We'll build a little home just meant for two, / From which I'll never roam,”. Ta idealistyczna perspektywa małego, bezpiecznego świata, stworzonego dla dwojga, jest odzwierciedleniem pragnienia stabilności i wyłączności, co podsumowuje ostatnia linijka: „And so all else above / I'm waiting for the man I love.”

Ciekawostki historyczne dotyczące „The Man I Love” są równie fascynujące jak sama interpretacja. Piosenka, choć dziś jest uważana za klasykę, miała burzliwe początki. Została napisana w 1924 roku jako „The Girl I Love” i pierwotnie przeznaczona do musicalu Lady, Be Good!. Jednak, mimo że Adele Astaire zaśpiewała ją „uroczo” podczas prób w Filadelfii, piosenka została usunięta z programu. Powodem było to, że ballada ta zwalniała tempo energicznego musicalu, a producenci obawiali się, że może ona „zatrzymać akcję”. Ira Gershwin sam sugerował, że musical potrzebował „poprawki”, a utwór nie pasował do ówczesnych realiów scenicznych.

Bracia Gershwin próbowali włączyć piosenkę do innych produkcji – satyrycznego antywojennego show Strike Up the Band w 1927 roku, a następnie do rewii Flo Ziegfelda Rosalie w 1928 roku, ale za każdym razem była ona usuwana przed premierą. To ironiczne, że piosenka o tak silnym emocjonalnym przesłaniu nie mogła znaleźć swojego miejsca w sztukach teatralnych.

Jej popularność zaczęła rosnąć poza sceną Broadwayu, głównie dzięki Lady Mountbatten, żonie brytyjskiego arystokraty, która usłyszała George’a Gershwina grającego ją na przyjęciu w Londynie i poprosiła swoje ulubione orkiestry taneczne o włączenie jej do repertuaru. Wkrótce „The Man I Love” zyskało popularność w Londynie i Paryżu, a następnie w Stanach Zjednoczonych. Sukces ten skłonił wydawcę Gershwinów, Maxa Dreyfusa, do wydania jej jako samodzielnego singla, co zaowocowało sprzedażą 100 000 kopii w ciągu sześciu miesięcy, mimo że bracia zgodzili się na obniżenie swoich tantiem. Helen Morgan, ikona torch songów, nadała piosence jej „pierwszy prawdziwy głos”, wykonując ją z niezwykłą ekspresją.

„The Man I Love” stało się również utworem przewodnim cotygodniowej audycji radiowej George’a Gershwina w CBS, Music by Gershwin, w latach 1934-1935. Utwór został nagrany przez niezliczone gwiazdy jazzu i popu, takie jak Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Lena Horne, Sarah Vaughan i Peggy Lee, z których każda nadała mu własne, unikalne piętno. Szczególnie wersja Billie Holiday, nagrana w 1939 roku, jest znana z głębokiego, uduchowionego wykonania. Nawet brytyjska artystka Kate Bush nagrała swoją wersję w 1994 roku, która osiągnęła 27. miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii.

Piosenka jest również przedmiotem dyskusji w kontekście ewolucji ról społecznych, a niektórzy współcześni artyści, jak Kate Davis, postrzegają jej tekst jako przestarzały, przedstawiający kobietę czekającą na ratunek ze strony mężczyzny. Mimo to, ponadczasowa melodia George’a Gershwina i poruszające słowa Iry sprawiają, że utwór pozostaje trwałym symbolem uniwersalnego pragnienia miłości i nadziei, niezależnie od zmieniających się kontekstów kulturowych. Potwierdzeniem jej geniuszu są słowa angielskiego kompozytora Johna Irelanda, który słuchając „The Man I Love” nazwał ją „arcydziełem… perfekcyjnym… to jest muzyka Ameryki”.