Ashnikko, artystka znana z bezkompromisowego łączenia gatunków i tworzenia unikalnych światów, w utworze „Worms” serwuje słuchaczom podróż przez postapokaliptyczną scenerię, naznaczoną wewnętrznym chaosem i buntowniczą akceptacją. Piosenka pochodzi z jej debiutanckiego albumu Weedkiller, który, jak sama artystka opisuje, jest w dużej mierze albumem koncepcyjnym, osadzonym w zniszczonej cywilizacji, gdzie Ashnikko wciela się w postać ocalałej wróżki, walczącej z „chwastobójcą” – wrogą maszyną symbolizującą ekologiczną katastrofę, traumę i osobiste doświadczenia.

Tekst „The world is burning, I got worms in my brains / Gonna bleach my eyebrows, change my name” od razu wprowadza w nastrój nihilistycznej rezygnacji, połączonej z pragnieniem radykalnej auto-transformacji. Świat płonie, a podmiot liryczny nie tyle ucieka, co śmieje się w blasku pożogi, decydując się na zmianę tożsamości. To może symbolizować zarówno globalne lęki związane ze zmianami klimatycznymi i społecznymi, jak i osobiste kryzysy, gdzie wewnętrzne „robaki” reprezentują lęk, niepokój, a może poczucie bycia skonsumowanym od środka. Artystka w wywiadach podkreślała, że fantastyczne światy są dla niej sposobem na przetwarzanie realnych lęków. Co ciekawe, Ashnikko przyznała, że „Worms” to tak „popowy” utwór, że prawie nie trafił na album, ale ostatecznie „narracyjnie pasował” i „pomógł opowiedzieć historię”.

Linie „Play my life like a video game / I don't mind, I'm driving through flames” odzwierciedlają mechanizm radzenia sobie z przytłaczającą rzeczywistością poprzez jej gamifikację, nadając jej poczucie kontroli i odrobiny absurdalnej zabawy. Podmiot liryczny przemierza pustynię z mieczem na plecach w „co-do-cholery Monster Trucku”, pragnąc „jechać szybko”. To imagery, które Ashnikko konsekwentnie rozwija w klipach wideo, gdzie często pojawia się w Mad Max-owym stylu, walcząc z robotami w postapokaliptycznym krajobrazie. Jak sama Ashnikko wyjaśniała, ten fae „zmaga się z tragedią zniszczonego świata” i „próbuje przekonać siebie, że wszystko jest w porządku, i że poradzi sobie z tym złamanym sercem, ale to z pewnością coś, co ją niszczy”.

W warstwie tekstowej „Orange juice and toothpaste / I roll around in blue paint / Thinking of new ways that I can self-sabotage” widzimy intymny portret wewnętrznego rozpadu i autodestrukcyjnych tendencji. Mieszanie soku pomarańczowego z pastą do zębów to symboliczne zestawienie sprzeczności i chaotycznych eksperymentów, które prowadzą do „sabotowania samego siebie”. Podmiot liryczny wydaje się być uwięziony w tym cyklu, akceptując mutację swojego „ciała-gospodarza” i kręcenie się głowy aż do „złamania karku”. Jest w tym pewna ponura, perwersyjna miłość do auto-sabotażu, wskazująca na trudność w odnalezieniu stabilności w płonącym świecie.

Obrazy cielesnego rozkładu są tu szczególnie sugestywne: „Got a colony of ants underneath my skin / My bones decay, now I'm gelatin”. To wyraz głębokiego dyskomfortu, alienacji od własnego ciała, które staje się obcym, rozpadającym się medium. Fraza „I swear I'm better, swear I'm better, miss parasite possessor” może być gorzką ironią, próbą auto-sugestii w obliczu poczucia bycia opanowanym przez „pasożyta” – czy to wewnętrznego, czy zewnętrznego. Ashnikko często eksploruje tematykę body horroru i tożsamości, tworząc postacie, które są jednocześnie urocze i przerażające, zacierając granice między ludzkim a fantastycznym, a nawet maszynowym. Album Weedkiller opowiada o bohaterce, która „szuka zemsty, stając się częścią maszyny”.

W utworze „Worms” Ashnikko łączy swoją charakterystyczną, „skaczącą” i sarkastyczną stylistykę trap-popu z postapokaliptycznym tłem. Kontrast między chwytliwą melodią a nihilistycznym tekstem tworzy fascynującą jukstapozycję, która jest znakiem rozpoznawczym artystki. Ostatecznie, „Worms” to hymn na cześć hedonizmu i nihilizmu w obliczu końca świata, celebracja bycia swoim własnym najgorszym wrogiem, co idealnie wpisuje się w postapokaliptyczny motyw całego albumu Weedkiller. Piosenka ta jest swego rodzaju pomostem między wcześniejszymi brzmieniami Ashnikko a nowym, bardziej konceptualnym kierunkiem, ukazując zarówno osobiste lęki artystki, jak i szersze komentarze na temat kondycji środowiska i technologii.