Interpretacja Golden Brown - The Stranglers

Myśląc o interpretacji "Golden Brown" autorstwa The Stranglers, od razu nasuwa się jej enigmatyczny charakter, który przez lata budził spekulacje i dyskusje. Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki wydaje się być romantycznym hołdem złożonym tajemniczej kobiecie. Opisuje "złotobrązową" teksturę przypominającą słońce, która "kładzie mnie, podczas gdy mój umysł ucieka" i zapewnia, że "nigdy nie ma zmarszczki na czole ze złotobrązową". Te idylliczne obrazy sugerują głęboki spokój i zadowolenie, przypisywane obiektowi uwielbienia.

Jednak za tą pozorną prostotą kryje się głębsza, bardziej kontrowersyjna prawda, którą przez lata zespół The Stranglers konsekwentnie dementował, porównując teksty do testu Rorschacha, w którym każdy słyszy to, co chce usłyszeć. Dopiero w swojej książce "The Stranglers Song By Song" z 2001 roku, wokalista i autor tekstów Hugh Cornwell przyznał, że "Golden Brown" działa na dwóch poziomach. Jest to zarówno piosenka o heroinie, jak i o jego ówczesnej śródziemnomorskiej dziewczynie, której skóra miała "złotobrązowy" odcień. Jak sam wyjaśnił, obie te rzeczy dostarczały mu "przyjemnych chwil". Zespół zminimalizował wątek narkotykowy nie z obawy przed konsekwencjami, ale dlatego, że nie chciał, aby utwór został sprowadzony wyłącznie do piosenki o narkotykach.

Frazę "Golden brown texture like sun / Lays me down with my mind she runs" można interpretować jako opis początkowego, kojącego działania narkotyku, który wprowadza w stan euforii i pozwala umysłowi uciec od rzeczywistości, jednocześnie odnosząc się do dotyku skóry ukochanej osoby. Werset "Every time just like the last / On her ship tied to the mast / To distant lands / Takes both my hands" doskonale oddaje cykliczny charakter uzależnienia, gdzie każde doświadczenie jest podobne do poprzedniego, a poddanie się "złotobrązowej" substancji lub miłości jest niczym podróż w nieznane, gdzie podmiot jest jednocześnie zniewolony i prowadzony. Metafora "tied to the mast" nawiązuje do Odyseusza, który kazał się przywiązać do masztu, by oprzeć się syrenom – w tym przypadku, to podmiot poddaje się pokusie.

W trzeciej zwrotce, "Golden brown finer temptress / Through the ages she's heading West / From far away / Stays for a day", podkreślona jest potężna siła uwodzenia. Określenie "finer temptress" pasuje zarówno do heroiny, która oferuje ulotne, intensywne doznania, jak i do pociągającej kochanki. Linia "Through the ages she's heading West" to z kolei subtelne, ale bezpośrednie nawiązanie do szlaku opiumowego, który historycznie prowadził ze Wschodu na Zachód, symbolizując długą historię handlu narkotykami. Określenie "Stays for a day" odnosi się do krótkotrwałego działania narkotyku, który szybko mija, zostawiając pragnienie kolejnej dawki, ale też do przelotności spotkania z ukochaną. Powtarzające się "Never a frown with golden brown" staje się więc mantrą ucieczki od smutku, obietnicą chwilowego szczęścia, niezależnie od źródła.

Ciekawostką jest geneza utworu. Basista Jean-Jacques Burnel ujawnił w wywiadzie z 2020 roku, że piosenka wyewoluowała z progrockowej suity. Powstała, gdy on i Hugh Cornwell, zmęczeni pisaniem wszystkich piosenek, kazali perkusiście Jet Blackowi i klawiszowcowi Dave'owi Greenfieldowi napisać coś, podczas gdy oni poszli do pubu. Greenfield eksperymentował z muzycznym pasażem, wykorzystując syntezator/klawesyn. To właśnie charakterystyczne brzmienie klawesynu, nietypowe dla punkowej estetyki The Stranglers, nadaje piosence barokowy, elegancki charakter i w dużej mierze przyczyniło się do jej sukcesu. Utwór wyróżnia się również niezwykłą metryką, mieszając takty 3/4 i 4/4 w intro oraz mając ogólne wyczucie 6/8 w głównej części. Jak wspominał Jet Black, utwór był tak "nietypowy", że wytwórnia EMI początkowo nie chciała go wydać jako singla, uważając, że "nie brzmi jak The Stranglers i nie da się do niego tańczyć". Zespół jednak wymusił wydanie, a utwór stał się ich największym hitem i jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieł, zdobywając nagrodę Ivor Novello. Hugh Cornwell żartował, że usłyszenie piosenki o heroinie w najpopularniejszym programie radiowym, przeznaczonym dla rodzinnej rozrywki, było w pewnym sensie "bardziej punkowe niż cokolwiek innego, co robiliśmy". Ta podwójna natura, zarówno tekstowa, jak i muzyczna, sprawiła, że "Golden Brown" pozostaje fascynującym i ponadczasowym utworem.