The Birthday Party, zespół znany z surowej energii, mroku i poetyckiego nihilizmu, w utworze 'She's Hit' z albumu Junkyard z 1982 roku, serwuje słuchaczom intensywną i niepokojącą wizję ludzkiej psychiki i społeczeństwa. Utwór ten, będący kwintesencją ich post-punkowej, gotyckiej estetyki, zanurza się w otchłań przemocy, obsesji i rozpaczy, kreując scenariusz równie makabryczny, co enigmatyczny.

Piosenka otwiera się obrazem: „there is woman - pie in here”. To natychmiastowo budzi niepokój, sugerując groteskowe sprowadzenie kobiety do roli obiektu, dosłownie "ciasta" – czegoś do skonsumowania lub rozczłonkowania. „mr. evangelist says she's hit” wprowadza postać ewangelisty, symbolizującego autorytet moralny, który ogłasza, że "ona została uderzona" lub "trafiona". Fraza "she's hit" powtarza się przez cały utwór, nabierając wieloznaczności: może oznaczać fizyczne uderzenie, akt przemocy seksualnej, osiągnięcie punktu krytycznego, a nawet status "celu" czy "ofiary". Ta niejednoznaczność potęguje uczucie zagrożenia i wszechobecnego cierpienia.

Kolejne wersy, „the best cook ya ever had / ya can't blame the good woman now, dad”, rysują obraz ofiary, która kiedyś pełniła tradycyjną rolę domową. Teraz, po nieokreślonej tragedii, nie można jej już winić, co sugeruje, że padła ofiarą okoliczności lub czyjejś przemocy. Wzmianka o ojcu („dad”) i zdaniu: „and ya locked him up for twenty years” wskazuje na rodzinne piekło, długą historię uwięzienia i być może cykl przemocy. Ta przeszłość zdaje się rezonować z teraźniejszym "działaniem na schodach do piwnicy" („now there's action on the basement stairs now”).

Centralnym punktem utworu jest przerażający obraz „a monster half-man half-beast grind / hear the hatchet (grind grind)”. Ta bestialska postać, rozdzierająca coś toporem, symbolizuje pierwotną, nieokiełznaną agresję. Topór, wielokrotnie wspominany w tekstach The Birthday Party, staje się symbolem destrukcji i ostatecznego aktu przemocy. W tym kontekście, "pielgrzym" ("the pilgrim gets one hacked daughter") otrzymujący "posiekaną córkę" to przerażająca wizja ojca konfrontującego się z konsekwencjami brutalnego czynu, podczas gdy świat zewnętrzny, reprezentowany przez "czterdziestu podrzędnych reporterów" („forty hack reporters”), skupia się na sensacji, a nie na prawdziwym bólu. To cyniczne spojrzenie na media, które żerują na ludzkiej tragedii. Obraz "setek spódnic krwawiących" w centrum miasta („uptown one hundred skirts are bleeding”) rozszerza krąg ofiar, sugerując wszechobecną przemoc dotykającą wiele kobiet, co nadaje utworowi wymiar społecznego komentarza.

Refren „she's hit ev'ry little bit / she's hit she's hit she's hit she's hit” to mantra bólu, powtarzane do znudzenia oświadczenie o traumie, która pochłonęła kobietę. Nadaje to utworowi hipnotyczny, niemal opętany charakter.

Dalsza część tekstu, „now if only we could all grow wings and fly / sweet hatchet SWING low son / I'm feeling mighty lonesome”, jest pełna paradoksów. Pragnienie ucieczki i wolności ("rosnąć skrzydła i latać") miesza się z makabrycznym wezwaniem do topora, sugerując akceptację lub nawet makabryczne ukojenie w samej przemocy. Samotność jest tu potężna, a Nick Cave, autor tekstów, często eksploruje w swoich dziełach ten motyw w kontekście utraty i alienacji.

Wersy „christen the bastard jack dad / the head-shrinker is a quack / anyone 'anyone who'd wear their hair like that'” ujawniają pogardę dla instytucji i osądzania. Kwestionowanie ojcostwa, odrzucanie pomocy psychiatry ("szarlatan") i płytkie ocenianie wyglądu ("kto by nosił takie włosy") to wyraz buntu i cynizmu wobec norm społecznych i prób racjonalizowania chaosu.

„the vinyl is so cool but the conversation's cruel” to dosadne spostrzeżenie o pozornej atrakcyjności kultury masowej (winyl jako symbol muzyki) w kontraście do okrucieństwa i bezduszności rzeczywistych relacji i tematów. Ostatnie błagania „hold my head romeo it's in a rodeo / hold my heart daddy-o it just won't go-o-o-o” to krzyk rozpaczy i prośba o stabilność w obliczu mentalnego i emocjonalnego chaosu. Obrazy rodeo – bycia miotanym na wszystkie strony – doskonale oddają poczucie utraty kontroli i wewnętrznego rozdarcia. Romeo i "daddy-o", archetypy kochanka i ojca, są tu wołani na próżno, niezdolni do zapewnienia ukojenia.

Piosenka zamyka się poszerzeniem kręgu ofiar do "wszystkich dziewczyn na świecie" ("and all the girls across the world / are hit ev'ry little bit") i druzgocącym stwierdzeniem „and she won't get up!”, które podkreśla ostateczność i nieodwracalność tragedii. Ostatnie, zimne „goodbye.” to ostateczne pożegnanie z nadzieją, moralnością i być może z samym życiem, pozostawiając słuchacza w mrocznym zawieszeniu.

She's Hit to utwór, który nie oferuje pocieszenia, a jedynie brutalne zderzenie z najciemniejszymi aspektami ludzkiej natury. Jest to mroczny poemat o przemocy, rozpaczy, seksualnej agresji i medialnej eksploatacji, podany w chaotycznej, post-punkowej formie, która doskonale oddaje jego przesłanie. Charakterystyczne dla The Birthday Party było to, że ich muzyka była bardziej doświadczeniem niż prostą piosenką, a She's Hit jest tego doskonałym przykładem, pozostawiając trwałe wrażenie niepokoju i refleksji nad ciemnymi stronami egzystencji.
Junkyard, album, na którym znajduje się She's Hit, jest często uznawany za jeden z najbardziej intensywnych i ekstremalnych w ich dorobku, co czyni ten utwór idealnym odzwierciedleniem ówczesnego etosu zespołu.
W wywiadach Nick Cave często podkreślał, że teksty The Birthday Party były odbiciem jego obsesji i mrocznych fantazji, stanowiąc rodzaj katharsis. She's Hit doskonale wpisuje się w ten kontekst, ukazując świat pełen zła, w którym granice między ofiarą a oprawcą, a także między szaleństwem a rzeczywistością, są niebezpiecznie zatarte.