Piosenka „Donatello” autorstwa Szpaku x Deemz to głęboka i introspektywna podróż w świat artysty, który za pomocą szczerych słów i przemyślanych metafor dzieli się swoimi doświadczeniami, walką i drogą do sukcesu. Utwór pochodzi z mini albumu studyjnego „Mati EP”, wydanego 19 października 2024 roku pod szyldem GUGU Label. Tytułowy Donatello odnosi się do słynnego rzeźbiarza, a jego postać staje się dla Szpaku symbolem twórczości, odporności i ciężaru, jaki niesie za sobą artystyczne dążenie.

Od samego początku utworu Szpaku jasno stawia sprawę, podkreślając, że „Nie ma lepszego paliwa niż hejt / Jak to zrozumiesz zawsze będzie okej”. To manifest determinacji i przekształcania negatywnej energii w siłę napędową. Raper dziękuje wszystkim, którzy w niego zwątpili, widząc w nich katalizator swojego rozwoju. Podkreśla swoją niezależność i pewność siebie w fachu, nawet jeśli polska scena rapowa bywa, jego zdaniem, ograniczona: „W moim kraju mało rapu / Ale to nie boli mnie, bo jestem pewien swego fachu, homie”. Mimo otaczającego go tłumu ludzi, artysta wyznaje „I'm so lonely, ludzi tłum, a się czuję samotny”, co może świadczyć o cenie, jaką płaci za bycie na świeczniku i pewnej izolacji, związanej z jego unikalną drogą.

Szpaku prezentuje się jako artysta samouk, który osiągnął sukces bez tradycyjnych ścieżek: „Nie byłem na studiach, a zamykam Juwenalia”. Porównuje swoją jazdę do Maybacha, symbolu luksusu i osiągnięć, jednocześnie zaznaczając, że choć należy do elity, nie uważa się za typową „gwiazdę”. Deklaruje „Ja to cały ten rap, mimo, że nie zaprosili mnie tam”, co jest mocnym wyrazem jego wiary w swoją pozycję i autentyczność w kulturze hip-hopowej, niezależnie od zewnętrznego uznania. W wersie „Nigdy nie usunę skóry z mego brzucha / Bo mi przypomina drogę, której musiałem nastukać” Szpaku odnosi się do fizycznej lub metaforycznej blizny – tatuażu bądź trwałego śladu po trudnych doświadczeniach, które ukształtowały go jako człowieka i artystę. To świadectwo jego przeszłości, przypomnienie o przebytej drodze i lekcjach, które z niej wyniósł. Ważnym momentem jest też osobiste wyznanie: „Mój dobry kolega okazał się gejem / Całe szczęście, że nie złym człowiekiem”, co ukazuje dojrzałe podejście do inności i podkreśla prymat człowieczeństwa nad stereotypami.

Refren utworu, „Donatello, Dona-Donatello / Skorupa nie pęka tylko czeka, aż ją zdejmą / Nagie ciało, robię ją jak Donatello / Dwa tysiące kamieni, tylko przez to jest mi ciężko”, jest sercem metafory. Skorupa symbolizuje emocjonalną zbroję, którą artysta nosi, by chronić się przed światem, zbroję, która jest trwała, ale jednocześnie czeka na moment, by zostać odrzuconą, ujawniając nagie ciało – wrażliwą, prawdziwą esencję twórcy. Dwa tysiące kamieni to z kolei ciężar, jaki Szpaku dźwiga, symbolizujący wszelkie wyzwania, trudy, presję i poświęcenia, które są nieodłącznym elementem procesu twórczego i życiowej drogi. To odniesienie do mozolnej pracy rzeźbiarza, który z surowego materiału, kamienia, tworzy dzieło sztuki, podobnie jak Szpaku kształtuje swoje życie i sztukę z życiowych doświadczeń.

W drugiej zwrotce Szpaku kontynuuje swoje rozważania, mówiąc o swojej twórczości: „Robię rap, jakbym rzucał bluzgi, a chyba wiesz, że potrafię” – świadectwo surowości i autentyczności jego stylu. Wyraża aspiracje materialne, skupiając się na konkretnej marce: „Marzy mi się deal z Nike, nie obchodzi inna marka”, co świadczy o jego dążeniu do autentyczności i współpracy z markami, które rezonują z jego wartościami. Bardzo emocjonalnym momentem jest wspomnienie o stracie: „Jebać raka, który zabrał Mikołaja / Obiecałem, że jak wyjdzie młody ze szpitala to zabiorę go na koncert / Nie wyszło - więc wykrzycz, by usłyszał wszystko”. Ten fragment to poruszający hołd dla zmarłego przyjaciela i wyraz żalu z powodu niespełnionej obietnicy. Szpaku wzywa do głośnego wyrażania uczuć, by symbolicznie dotarły one do osoby, której już nie ma.

Artysta przyznaje się również do ludzkich błędów i niepewności: „Żyję pierwszy raz, powiedz skąd miałem wiedzieć? / Pierdolić błędy, czas nam wszystkie zabierze”, akceptując niedoskonałości życia. Jednocześnie podkreśla swoją odporność na negatywne wpływy otoczenia: „Węże chcą się dostać do mnie, ale dawno nie ma miejsca od dawna / Odciąłem drogę im jak Sage”. Metafora „Rekiny w mojej głowie” odnosi się do wewnętrznych walk i niebezpiecznych myśli, z którymi się mierzy, ale z których nie zamierza się poddać. Piosenka kończy się nutą nadziei i samopoznania, mimo przeszłych chwil zwątpienia: „Na samym dnie, wiem, nadzieje gasną / Też przekreśliłem siebie, dziś wiem, że nie warto”. To refleksja nad pokonaniem wewnętrznych demonów i uświadomieniem sobie wartości własnego życia i drogi.

„Donatello” to zatem hymn o odporności, tożsamości własnej i skomplikowanych emocjach związanych ze sławą i akceptacją. Szpaku i Deemz stworzyli utwór, który staje się opowieścią o transformacji wynikającej z przeciwności losu, zachęcając słuchaczy do akceptacji własnych bitew i wyjścia z nich silniejszymi, niczym dzieło sztuki uformowane z kamienia przez mistrza Donatella.