Piosenka „It's Called: Freefall” autorstwa Rainbow Kitten Surprise to złożona i wielowymiarowa opowieść, zanurzona w dialogu z Diabłem, który służy jako intrygująca metafora wewnętrznych zmagań, autodestrukcyjnych tendencji i poszukiwania osobistej wolności. Utwór, wydany w 2018 roku na albumie „How to: Friend, Love, Freefall”, jest dziełem Eli Melo (wówczas znanej jako Sam Melo), a jej wychowanie w rodzinie misjonarzy w Dominikanie, gdzie temat Diabła był silnie obecny w kulturze, znacząco wpłynęło na jego liryczną warstwę.

Tekst rozpoczyna się od surrealistycznej rozmowy, w której narrator „wzywa Diabła, a Diabeł przychodzi”. Zadaje mu pytania o typowe ludzkie przywary – bębny, papierosy, domino, rum – spodziewając się potwierdzenia jego hedonistycznej natury. Odpowiedź Diabła jest jednak zaskakująca: „tylko zmierzch, niedziele, Boże Narodzenie”. Ten detal sugeruje, że zło niekoniecznie manifestuje się w oczywisty sposób, a nawet Diabeł ma swoje chwile spokoju, odosobnienia, a może nawet refleksji. To podważa konwencjonalne postrzeganie Diabła, czyniąc go postacią bardziej ludzką i złożoną, być może reprezentującą te aspekty nas samych, które są niezrozumiałe lub nieprzewidywalne.

Kolejne wersy zagłębiają się w trudne relacje międzyludzkie. Narrator opowiada o nieudanych próbach utrzymania przyjaźni, poczuciu niedocenienia mimo lojalności: „Never had they needed a good friend as I've been”. Następnie otwarcie wyraża żal do „przyjaciół, którzy cię nienawidzą, bo wszystko, co kiedykolwiek zrobiłeś, to była pętla, której się trzymali”. Metafora „pętli” zamiast „naszyjnika” jest szczególnie uderzająca; to, co narrator uważał za wsparcie, inni postrzegali jako ciężar lub narzędzie upadku, wpychające ich „do piekła, gdzie obaj wisicie, nie mając nic do roboty”. To obraz toksycznych więzi, gdzie próby pomocy prowadzą do wzajemnego uwikłania i paraliżu.

Refren „You could let it all go, you could let it all go / It's Called: Freefall” jest kluczowym przesłaniem utworu. „Freefall” symbolizuje akt poddania się, rezygnacji z kontroli i przyjęcia niepewności życia. Może być postrzegany zarówno jako przerażające zrzucenie ciężarów, jak i wyzwalająca akceptacja nieuchronnego. Wzmocnione przez sugestie „Scratch, kick, let gravity win like / Fuck this, let gravity win like”, wyraża to uczucie znużenia walką i gotowość do zaakceptowania biegu wydarzeń, nawet jeśli oznacza to upadek. Nawet Diabeł, uosobienie chaosu i pokus, potrzebuje czasem samotności, co podkreśla uniwersalną potrzebę odpuszczenia i dystansu.

W kolejnej odsłonie Diabeł udziela zaskakująco praktycznych rad: „Can't be bothered better handle your shit / Keep about your wits man, keep about your wits / Know yourself and who you came in with”. Mimo że jest zmęczony swoim „hustlingiem” i tworzeniem dusz, nie okazuje współczucia, przypominając, że „The Devil ain't a friend to no one / But FUN, true”. To przestroga przed naiwnością i przypomnienie o potrzebie samoświadomości i dbania o siebie. Diabeł, choć diaboliczny, w tym kontekście staje się lustrem, odbijającym narratorowi jego własne błędy.

Ostatecznie Diabeł z przymrużeniem oka zwraca uwagę na hipokryzję narratora, który dzwoni do niego późno w nocy, będąc „zbyt zajęty ratowaniem wszystkich innych, by ratować siebie”. Sugeruje, że to tylko „historia do opowiedzenia”, wymówka, by uniknąć konfrontacji z własnymi problemami. Ostatnie wersy, „Cause ain't shit free but falling out / And that shit's easy let me show you how, it's like...”, domykają interpretację. Wolność czy prawdziwe uwolnienie się od ciężarów nie jest łatwe ani darmowe; jedyną „darmową” rzeczą jest odpuszczenie i pozwolenie sobie na upadek, na „freefall”. Może to oznaczać kapitulację przed nałogami, ale równie dobrze – świadome odrzucenie ciężaru oczekiwań i lęków, akceptację tego, co nieuniknione, i w ten sposób odnalezienie formy wewnętrznego pokoju.

Utwór powstał, gdy Ela Melo eksperymentowała na znalezionym za 50 dolarów organie Lowrey Genie, którego tylko dwa klawisze działały. Ten ograniczony technicznie kontekst zaowocował melodią, która dała początek tekście powstałemu w strumieniu świadomości, nadając piosence surową i improwizowaną energię. „It's Called: Freefall” to ostatecznie wezwanie do wewnętrznej uczciwości, do odpuszczenia ciężarów, czy to toksycznych relacji, czy wygórowanych oczekiwań wobec siebie, i do zaakceptowania nieładu i nieprzewidywalności życia. Jest to przypomnienie, że czasami jedyną drogą naprzód jest odważne puszczenie się i pozwolenie grawitacji na zwycięstwo.