Utwór „Moja Ziemia” autorstwa rapera znanego jako Pluto to przejmujący obraz rzeczywistości, naznaczonej społecznymi bolączkami i poszukiwaniem sensu w trudnym otoczeniu. Wydany w 2015 roku na albumie „Projekt Wilcze Zmysły”, utwór ten stanowi esencję twórczości rzeszowskiego undergroundowego artysty, który w swoich tekstach często odnosi się do rodzinnego miasta, natury i codziennych zmagań w blokowiskach.

Pluto rozpoczyna od stwierdzenia, że na jego ziemi ludzie są „żywi albo zamuleni”, a tam, gdzie nie dociera słońce, „dociera niebyt”. To od razu rysuje obraz społeczeństwa podzielonego – na tych, którzy funkcjonują, i tych, którzy pogrążeni są w marazmie, niemocy. Raper podkreśla, że problemem nie jest jedynie materialna bieda, lecz przede wszystkim „samopoczucie, które gnije jak marchewy”. Jest to mocne porównanie, które uderza w kwestie mentalne, wewnętrzny rozkład, apatię i brak perspektyw, które trawią jednostki niezależnie od statusu ekonomicznego. W dalszej części pierwszej zwrotki Pluto porusza temat nałogów i ich tragicznych konsekwencji. Scena śmierci człowieka, który „nie wygrał z nałogami” i „z tego napoju szatana”, jest brutalnie realistyczna. Raper piętnuje bagatelizowanie problemów uzależnionych, przestrzegając, że „świat się nie wali, czekaj, aż ci się zawali” i każdy może „się z podobnym gościem zamienić rolami”. To uniwersalne przesłanie o kruchości ludzkiego losu i wszechobecnym zagrożeniu, które może dotknąć każdego. Podkreśla także, że na jego ziemi ludzie „znają treść idei”, czyli brutalną prawdę o przemijaniu i konsekwencjach wyborów: „dzisiaj jesteś tutaj, jutro w grobie albo w celi”.

Refren, powtarzający się kilkukrotnie, pełni rolę gorzkiego credo. „I wciąż tak wiele osób tu szuka zaczepienia, znaku z nieba, którego pozornie nie ma” – te słowa mówią o fundamentalnej ludzkiej potrzebie nadziei i przewodnictwa, które w bezlitosnej rzeczywistości zdają się nie istnieć. Jednocześnie „Smakować chleba trzeba i nie ma pieprzenia” to wezwanie do walki o podstawowe potrzeby, o przetrwanie, bez zbędnego narzekania. Pluto z goryczą konstatuje, że sam „nie potrafi zdobywać tu swego mienia”, co może odnosić się do poczucia bezradności wobec systemowych barier, ale też do uniwersalnej ludzkiej potrzeby wspólnoty i wzajemnego wsparcia.

W drugiej zwrotce artysta przechodzi do krytyki instytucji państwowych i społecznych. Bez ogródek cytuje Peję, innego ikonicznego polskiego rapera, mówiąc: „jak pisał Peja, panie nie będą tak uprzejme” – co jest jasnym odniesieniem do problemów biurokracji i braku empatii w urzędach. Obraz „kolejek na kilka innych pięter” przy zarobkach rzędu 1200 złotych (w kontekście roku wydania utworu) jest dosadnym komentarzem do niskości płac i frustracji społecznej. Raper uderza również w system opieki zdrowotnej, gdzie „pomoc niczym z raju jest innego wymiaru”, a pacjent musi czekać tak długo, „aż prędzej cię przywita śmierci lodowaty całus”. Te wersy malują obraz państwa, które zawodzi swoich obywateli na wielu płaszczyznach.

Mimo tak pesymistycznej wizji, Pluto nie poddaje się. Deklaruje: „Nie miałem planu, ale go zbuduję” i wyraża determinację, by zarobić fortunę, nie pozwalając, by „banda politycznych kurew” mu w tym przeszkodziła. To symboliczna obietnica walki o lepszą przyszłość, zarówno dla siebie, jak i dla swojego otoczenia. Jego „amulet, ludzie i największa pasja” – rap – stają się bronią w „starciu z aktualnym syfie w państwie”. Pluto odrzuca „rymowane baśnie”, które „sypią się po czasie jak międzyludzkie relacje”, opowiadając się za autentycznością i brutalną szczerością w swojej twórczości. Utwór kończy się powtórzeniem refrenu, co wzmacnia jego wydźwięk i utrwala poczucie nieustającego poszukiwania zaczepienia w trudnej rzeczywistości. „Moja Ziemia” to nie tylko osobisty manifest artysty, ale także głos pokolenia, mierzącego się z patologiami społecznymi, polityczną obojętnością i trudnym dążeniem do godnego życia w Polsce.