Interpretacja Megin Runar - Of The Wand & The Moon

Tekst piosenki "Megin Runar" autorstwa :Of The Wand & The Moon:, projektu duńskiego muzyka Kima B. Larsena, jest głęboką, nastrojową podróżą w świat ezoteryzmu, ukrytej wiedzy i samotnego poszukiwania sensu. Utwór pochodzi z wydanego w 2011 roku albumu The Lone Descent, który zebrał entuzjastyczne recenzje i jest uznawany za jeden z kamieni milowych gatunku neofolk. Płyta ta, charakteryzująca się bogatszą produkcją i inspiracjami latami 60. XX wieku, jednocześnie zachowała mroczne, melancholijne korzenie neofolku, co czyni ją jednym z najbardziej ponurych i refleksyjnych dzieł Larsena.

Już sam tytuł – "Megin Runar" – stanowi klucz do interpretacji. W staronordyckim "megin" oznacza siłę, moc, zdolność lub główną część. "Runar" natomiast jest tłumaczone jako runy lub tajemna wiedza, magiczne zaklęcia. Możemy zatem interpretować tytuł jako potężne runy lub tajemną wiedzę o wielkiej mocy. Ta dwuznaczność odzwierciedla całą twórczość Kima Larsena, w której tematy pogańskie, runiczne i ezoteryczne odgrywają kluczową rolę.

Początek utworu, "I find my secrets on paths astray / Megin runar on paths well hid and torch lit" (Odnajduję swe sekrety na ścieżkach zbłąkanych / Megin runar na ścieżkach dobrze ukrytych i oświetlonych pochodniami), natychmiast wprowadza słuchacza w atmosferę tajemnicy i poszukiwania. Sugeruje to indywidualną, odosobnioną drogę do poznania, z dala od utartych szlaków. Ścieżki dobrze ukryte i oświetlone pochodniami symbolizują trudny, ale celowy i oświetlony wewnętrznym światłem proces odkrywania dawnych, zapomnianych prawd lub osobistych, głęboko skrywanych tajemnic. Jest to podróż, którą Kim Larsen określiłby mianem loner folk – muzyki dla samotników, którzy odnajdują piękno w introspekcji i oddaleniu.

Wzywanie "So rise snakes of the golden secret gleam / Thou phantoms of the midnight" (Więc powstańcie, węże o złotym, sekretnym blasku / Wy, widma północy) przywołuje obrazy starożytnej mądrości i istot nocy, które strzegą lub objawiają wiedzę. Węże często symbolizują odrodzenie i ukrytą wiedzę, a złoty blask może odnosić się do cennej, niematerialnej wartości tych sekretów. Widma północy to zaś byty związane z czasem, kiedy bariery między światami są najcieńsze, a ukryte siły stają się bardziej dostępne.

Refren, "The darkness sways for my eyes like a moth - a moth / Mysteries subtle and secret - to dim to touch" (Ciemność kołysze się dla mych oczu niczym ćma – ćma / Tajemnice subtelne i sekretne – zbyt mroczne, by je dotknąć), oddaje fascynację podmiotu lirycznego ciemnością i nieuchwytnymi misteriami. Podobnie jak ćma nieodparcie ciągnie do światła, tak podmiot liryczny jest pociągany przez ciemność, w której tkwią niezrozumiałe, ledwie dostrzegalne prawdy. Te tajemnice są zbyt mroczne, by je dotknąć, co podkreśla ich ulotność i trudność w pełnym uchwyceniu, sugerując, że prawdziwa wiedza często wymyka się racjonalnemu poznaniu. W jednym z wywiadów Kim Larsen wspomniał, że nie chce wchodzić w szczegóły liryczne, ponieważ czasami "niszczy to magię", co dodatkowo podkreśla intencjonalną nieuchwytność przekazu w jego twórczości.

Kolejna zwrotka kontynuuje ten mistyczny ton: "So rise thou spirits of the midnight gleam / In thy most secret cloaks and signs / Touch the night with your invoking / So raven black at heart / Too dark for speech / And hidden from the eye" (Więc powstańcie, duchy północnego blasku / W waszych najskrytszych płaszczach i znakach / Dotknijcie nocy swym wzywaniem / Tak kruczoczarne w sercu / Zbyt mroczne na mowę / I ukryte przed okiem). Wzywanie duchów północnego blasku i ich tajemnych płaszczy i znaków wskazuje na rytualne praktyki i poszukiwanie transcendentnych połączeń. Kruczoczarny w sercu może odnosić się do głębokiego, nieprzeniknionego mroku w centrum bytu, być może samego poszukującego, który zanurza się w czeluście niepoznanego. To, co jest zbyt mroczne na mowę i ukryte przed okiem, podkreśla niewerbalny i niewidzialny charakter tej ezoterycznej mądrości, dostępnej tylko poprzez głębokie, intuicyjne doświadczenie.

W końcowych wersach, "The glow, the ritual, the wonder / Solitude, loneliness, megin, runar" (Blask, rytuał, cud / Samotność, odosobnienie, megin, runar), następuje kumulacja kluczowych motywów. Blask może symbolizować oświecenie lub moment objawienia, który jest efektem rytuału – celowego aktu magicznego lub duchowego dążenia, prowadzącego do cudu poznania. Z kolei powtarzające się "Solitude, loneliness" (Samotność, odosobnienie) to fundamentalne stany dla tej ścieżki. Kim Larsen często pracuje nad swoją muzyką w nocy, co dodatkowo splata temat nocy, magii i samotności. W samotności, z dala od zgiełku świata, podmiot liryczny może w pełni skupić się na odczuwaniu megin – mocy i runar – tajemnej wiedzy, które stają się filarami jego wewnętrznej podróży. W tych czterech słowach zawarta jest cała filozofia utworu: samotna wędrówka w mrok, by poprzez rytuał i osobistą moc odkryć cud ukrytej wiedzy. To pieśń o intymnym, często bolesnym, ale ostatecznie umacniającym połączeniu z pradawnymi siłami i własnym wewnętrznym ja.