Utwór „Kamasutra” autorstwa zespołu Gównoprawda to provocacyjna i bezpośrednia kompozycja, która z miejsca intryguje swoim tytułem, stawiając go w wyraźnym kontraście do treści tekstu. Gównoprawda, będąc polskim zespołem punkrockowym działającym od wczesnych lat 90., była znana z tworzenia materiałów, które często charakteryzowały się absurdalnym i durnym przekazem, nierzadko wulgarnym, co doskonale wpisuje się w etos punkowej kontestacji i łamania tabu. Piosenka „Kamasutra” ukazała się na ich albumie z 1994 roku zatytułowanym „Sex i Polityka”, co już samo w sobie sygnalizuje tematykę, którą zespół chętnie eksplorował.

Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki to zbiór krótkich, rymowanych zwrotek, które swoim rytmem i powtórzeniami („x2”) mogą przypominać dziecięce wyliczanki lub ludowe przyśpiewki. Ten zabieg stylistyczny tworzy szczególnie ostry dysonans z ich wulgarną i erotyczną treścią, potęgując efekt szoku i komizmu. Piosenka nie sili się na subtelności, posługując się językiem dosadnym i kolokwialnym, co jest charakterystyczne dla punk rocka, dążącego do autentyczności i odrzucenia konwencji.

Rozpoczyna się od sceny, w której podmiotka liryczna „siedziała na lipie, wołała Filipie”, a jej prośba o „poskrobanie po cipie” od razu wyznacza ton utworu – to surowa, nieocenzurowana ekspresja pożądania i fizyczności. Brak tu miejsca na romantyzm czy poetyckie metafory; seksualność jest przedstawiona w sposób prosty i niekłamany. Następne wersy, opowiadające o dziewczynie „dłubiącej w zębie”, którą „ludziska głupie myślały że w dupie”, ironicznie komentują społeczne domysły i obsesje związane z kobiecą seksualnością i tym, co jest postrzegane jako stosowne lub nie. Ukazują one, jak często myśli o intymności towarzyszą nawet najbardziej prozaicznym czynnościom, a ludzka percepcja bywa wypaczona przez pryzmat erotyki.

Dalej pojawia się motyw dojrzewania i cielesności – „siedziała na sośnie, wołała żałośnie, pytała się mamy, kiedy jej obrośnie”. Odpowiedź matki, „Obrośnie Ci córuś jak na wole skóra, w pysku będą włoski a pośrodku dziura”, to brutalnie szczera i biologiczna wizja kobiecej fizjologii, pozbawiona jakichkolwiek upiększeń. Jest to swoiste obnażenie naturalnych procesów ciała, które w społeczeństwie bywają ukrywane lub idealizowane.

Kolejne zwrotki skupiają się na męskiej seksualności, również przedstawionej w sposób przerysowany i humorystyczny. Postać Maryś, oskarżona o niechlujstwo za „łapanie za chuja przy mamie”, budzi skojarzenia z nieokiełznaną seksualnością, ignorującą społeczne normy i tabu. Podmiot liryczny opowiada o swoim „przybywającym w kroku” oraz potrzebie chłodzenia go „w potoku”, a także o konieczności zabierania „beczki wazeliny” przy spotkaniach z dziewczynami, czy o „jajach jak bochenki”, gdy „mocno stoi”. To hiperbolizacja męskiej sprawności i jej uciążliwości, utrzymana w tonie rubasznej kpiny.

Tytuł „Kamasutra” jest tutaj kluczową ironią. Watsjajana, autor starożytnego indyjskiego traktatu, stworzył dzieło szczegółowo opisujące teorię i praktykę sztuki miłosnej, pozycje seksualne oraz zasady wyboru partnerów, będące wzbogaceniem szczęśliwego życia. „Kamasutra” Gównoprawdy nie oferuje żadnych instrukcji ani filozoficznych rozważań. Jest to anty-Kamasutra – surowy, nieokrzesany, niemal pierwotny zbiór scenek z życia seksualnego, pozbawiony wszelkich estetyzacji czy moralizowania. To punkowa odpowiedź na wszelkie traktaty o miłości – zamiast wyrafinowania, proponuje bezpośredniość; zamiast teorii, czystą, nieubraną fizyczność. Zespół zdaje się mówić, że prawdziwa „kamasutra” leży w instynkcie, w prostej potrzebie, a nie w skomplikowanych pozycjach czy technikach.

W kontekście polskiego punk rocka lat 90., utwór ten doskonale spełniał rolę prowokacji. Był wyrazem buntu przeciwko hipokryzji, konserwatyzmowi i pruderyjności, które dominowały w ówczesnym społeczeństwie. Gównoprawda, podobnie jak inne kapele pokrewne stylistycznie (takie jak np. Strzelające Naplety czy Zakon Żebrzących, wymieniane jako podobni wykonawcy), używała wulgaryzmów i tematów tabu, aby wzbudzić dyskusję, zirytować establishment i dać głos temu, co zazwyczaj było zamiatane pod dywan. Piosenka jest więc nie tylko zbiorem pikantnych anegdot, ale także społecznym komentarzem, ubranym w szaty humoru i ostrej satyry.