Piosenka „Boli mnie cewa” autorstwa Dr. Huckenbusha to kwintesencja ich twórczości, charakteryzującej się wulgarnymi tekstami i obrazoburczymi przeróbkami znanych światowych rockowych hitów. Utwór ten, bazujący na melodii słynnej kubańskiej „Guantanamera”, stanowi parodystyczną, groteskową, a jednocześnie niezwykle trafną w swoim cynizmie odpowiedź na „ponurą rzeczywistość” schyłkowego PRL-u, z którego zespół Dr. Huckenbush się wywodzi. Andrzej „Zmora” Rdułtowski, lider i wokalista projektu, wraz z Waldemarem „Williamem Koxem” Księżarczykiem, stworzyli w 1981 roku materiał, który, choć początkowo nie był przeznaczony do szerokiej publikacji, zyskał status kultowy, krążąc w podziemnym obiegu na przegrywanych kasetach.

Centralnym motywem utworu jest dojmujący ból, wyrażony wielokrotnym, rozpaczliwym okrzykiem „Boli mnie cewa! Ooo boli mnie cewa! O kurwa boli mnie cewa!”. Ten refren, powtarzany z niemal mantryczną natarczywością, staje się osnową dla serii coraz bardziej absurdalnych i samookaleczających „sposobów” na poradzenie sobie z cierpieniem. Pierwszy, „najkrótszy, ale efekt najdłuższy”, polega na tajnym „przykurwieniu chuja o świcie” – co już na wstępie wprowadza w świat brutalnego i zdesperowanego humoru, dalekiego od jakiejkolwiek subtelności. Dr. Huckenbush często opisywał „melinowe historie” z obserwacji swojej dzielnicy, Wzgórza św. Maksymiliana, tłumacząc, że „pijackie historie muszą być opisane pijackim językiem”. W tym kontekście, tekst nie jest jedynie prowokacją dla samej prowokacji, ale próbą uchwycenia specyficznej, nihilistycznej mentalności.

Eskalacja makabry w kolejnych zwrotkach tylko potęguje wrażenie absurdu. Drugi sposób, „lepszy”, to „przykleszczenie chuja” w szufladzie, co prowadzi do stworzenia „marmolady” i „pęknięcia spodni” od wystrzału spermy. Ta hiperboliczna i obrzydliwa wizja bólu i perwersyjnej satysfakcji z jego uśmierzenia stanowi szczyt groteski. Trzeci, „najlepszy” sposób, to „pieczenie chuja gazem”, aż „spali prącia”. Tutaj problem ma się już definitywnie skończyć, co ironicznie sugeruje ostateczność, jaką jest zniszczenie źródła bólu – nawet kosztem całkowitego unicestwienia. Ciekawostką jest, że na oficjalnej stronie zespołu Dr. Hackenbush (często mylonego z Dr. Huckenbush, ale prowadzonego przez tego samego Andrzeja Rdułtowskiego, gdzie "Boli mnie cewa" figuruje w repertuarze) trzeci sposób kończy się stwierdzeniem, że „czwarty sposób jest z prądem”, co jeszcze bardziej podkreśla motyw autodestrukcji i wykorzystania skrajnych środków, w przeciwieństwie do „czwarty sposób jest potem” z dostarczonego tekstu.

W środku tej orgii cierpienia pojawia się enigmatyczna wstawka „Mambo! Mambo mambo!”. Ten fragment, pozornie oderwany od reszty, może symbolizować szaleńcze odreagowanie, moment oderwania od bólu, rodzaj prymitywnej, dzikiej radości lub też po prostu element czystego nonsensu, typowego dla estetyki absurdu. Piosenki Dr. Huckenbusha, w tym „Boli mnie cewa”, są przykładem tzw. „knajackich coverów”, gdzie znana melodia jest dekonstruowana i wypełniana treścią, która jest jej totalnym zaprzeczeniem. Ta sprzeczność między nośną, uniwersalną melodią a wulgarnym, lokalnym tekstem tworzy charakterystyczny dla zespołu kontrast, który z jednej strony szokuje, z drugiej – celnie komentuje rzeczywistość, używając języka ulicy, by wyrazić frustrację i dekadencję. Mimo kontrowersji, które zamykały im drogę do oficjalnych mediów i festiwali, Dr. Huckenbush zbudował swoją legendę na tej bezkompromisowej szczerości i brawurze.