Utwór „Top bandyta” autorstwa Buddy to przenikliwa i ironiczna odpowiedź na medialną narrację, która w pewnym momencie wykreowała z niego postać niemalże przestępczą. Sam artysta, Kamil Labudda, wielokrotnie podkreślał, że piosenka jest jego spojrzeniem „z przymrużeniem oka” na absurdalne oskarżenia i „realną wizją co poniektórych na temat mojej osoby — która okazuje się fikcją”. Jest to zatem sarkastyczne rozliczenie z wizerunkiem, jaki przypisano mu w mediach, kontrastujące z jego rzeczywistą działalnością jako popularnego youtubera motoryzacyjnego i filantropa.

Początkowe dialogi wprowadzają słuchacza w intensywną, niemal filmową akcję – scenę pościgu i obserwacji, gdzie pada stwierdzenie: „Jak on potrafi tam wleźć rano i wyjść w nocy, to co ja mam tu czekać dzień i noc i szczać do butelki? Tak?”. Ten wstęp buduje napięcie i sugeruje udział w nielegalnych działaniach, jednocześnie zwiastując styl całego utworu – opowieści o świecie, który dla Buddy został stworzony przez media.

Refren rozpoczyna się od znamiennego wersu „Budzi mnie trapfon, mam listę Interpolu zdobytą w dzielni”, co jest celowym nawiązaniem do kultowych wersów Młodego G z kawałka „Plata o Plomo II” Belmondo. Zmiana z „Budzę się ze ssaną pałą, dzwoni do mnie trapfon” na wers Buddy stanowi inteligentny follow-up, który od razu pozycjonuje utwór w kontekście specyfiki rapowego języka i jego odniesień. Wzmianka o „liście Interpolu” i posiadaniu „ośmiu telefonów jakbym był ośmiornicą” to symboliczne przedstawienie ciągłej ucieczki przed wymiarem sprawiedliwości oraz konieczności ciągłej zmiany tożsamości („ciągle nowy numer jak serialu epizod i nowy adres”). „Do sprawy karnej zostaw awizo” to z kolei cyniczne odniesienie do ignorowania prawnych konsekwencji, dopełniające obraz „top bandyty” kreowany przez media.

W pierwszej zwrotce Budda wzmacnia ten obraz, posługując się hiperbolami. „Rzucam bańkę na podłogę i wygląda jak trawnik” może odnosić się do ogromnych sum pieniędzy, a „Więcej mąki mam na stole niż w jebanej piekarni” do handlu narkotykami, choć w jego kontekście jest to wyraźnie przesadzone i ironiczne. Wersy o „od chuja więcej koni niż w stajni” pod domem i „Każda fura jest na słupa, nie wiem co to podatki” to aluzje do luksusowego życia, unikania obowiązków obywatelskich i bogactwa, które youtuber faktycznie posiada i którym się dzieli w ramach akcji charytatywnych, ale przedstawionego w karykaturalny sposób. Bezpośrednie nawiązanie do popkultury – „Wyciągam typa z Audika i leci bomba na łeb, bo nie będę czekać rok na GTA 6” – doskonale oddaje postawę brawury i niecierpliwości, a także czerpanie z estetyki gier wideo, gdzie przemoc jest na porządku dziennym. Z kolei „Trzy pasy jak dres. Mordo po nich to do banku wchodzę z klamką po cash” to klasyczny obraz napadu, ponownie celowo przerysowany, aby pasował do medialnego „bandyty”.

Druga zwrotka kontynuuje ten festiwal brawury i przestępczości: „Jadę 200 po mieście w zabudowanym, całkiem nieźle ubrany, ojebałem sklep Prady”. To łączy szybkość i łamanie prawa z luksusowym stylem życia, wynikającym z nielegalnych źródeł. Wzmianka o „grupie co przerzuca temat do klienta na Stany” oraz „Moi ludzie już nie mają nawet miejsca na dziary” maluje obraz zorganizowanej grupy przestępczej, z lojalnymi członkami, a „U nas zawsze wódki krata albo katar” (czyli kokaina) tylko utwierdza w tym przekonaniu. Wers „Kupię sobie całą giełdę a nie jeden Bitcoin” podkreśla jego (rzekomo) nieograniczone zasoby finansowe, będące kolejnym elementem fantazji medialnej. Budda również dystansuje się od tych, którzy są „krypto”, czyli ukrywają swoje prawdziwe intencje, co może być komentarzem do nieszczerości w otoczeniu. Groźby typu „Zrobię wam na chatach destroy banda. Każdy z nich to wandal, dziwko” oraz sceny z „niezapłaconym mandatem” i „zerwanym z szyi kajdanem” to nic innego jak kolejne elementy agresywnego, niepodporządkowującego się nikomu wizerunku. Zakończenie zwrotki, gdzie pojawiają się „Modelki w samych majtkach” i stwierdzenie: „O, bo to przed takimi jak ja ostrzegała twoja matka. To akurat prawda”, jest szczytem tej prowokacji, z nutą czarnego humoru, sugerując, że w oczach części społeczeństwa rzeczywiście uosabia postać, przed którą powinno się ostrzegać.

Outro utworu sprowadza całą narrację do gorzkiej refleksji i bezpośredniego wyjaśnienia intencji. „Mnie od dawna już pierdoli to, gdy w internecie ktoś pierdoli coś, że Budda to top bandyta i nie zasypiam bez kopyta”. Te słowa są kulminacją ironii – Budda bezpośrednio odnosi się do etykietki „top bandyty” i odrzuca ją, jednocześnie przyznając, że to medialne szumowiny są paliwem dla jego twórczości. Ostatnie wersy „6:00 rano słyszę huk, to nie dźwięk budzika tylko...” pozostawiają słuchacza z otwartym pytaniem, jednak w kontekście całego utworu i wyjaśnień artysty, należy je interpretować jako kontynuację kreacji postaci, która jest stale w biegu, ścigana lub zaangażowana w „grube tematy”, o których pisały media.

Podsumowując, „Top bandyta” to zręczna gra z wizerunkiem i satyryczne przedstawienie tego, jak medialne doniesienia potrafią wypaczyć rzeczywistość. Budda, znany z szerokiej działalności internetowej i charytatywnej, wykorzystuje swój utwór jako platformę do odwrócenia zarzutów w żartobliwy, ale przemyślany sposób, pokazując, że potrafi bawić się konwencją i wciąż utrzymywać kontakt ze swoją lojalną społecznością, która „nie dała się wmanewrować” w medialne absurdy. Utwór ten, będący zapowiedzią większego projektu muzycznego, stanowi dowód na to, że Budda nie tylko rozwija swoją karierę muzyczną, ale także wykorzystuje ją do inteligentnego dialogu z opinią publiczną i mediami. Złośliwi mogą również dopatrywać się w utworze przypadkowych nawiązań do Jongmena, który był ścigany przez Interpol czerwoną notą.