Interpretacja Once Upon a Poolside The National (feat. Sufjan Stevens) - The National

„Once Upon a Poolside” The National, otwierający utwór z ich dziewiątego albumu studyjnego First Two Pages of Frankenstein (2023), to ballada fortepianowa przesiąknięta melancholią i niepewnością. Cechuje ją subtelne, eteryczne tło wokalne Sufjana Stevensa, które doskonale współgra z bolesnym wykonaniem tekstu przez Matta Berningera. Piosenka powstała w trudnym dla zespołu i samego Berningera okresie, naznaczonym depresją i blokadą twórczą w czasie pandemii, co wzbudziło w nim wątpliwości co do przyszłości zespołu i jego roli jako frontmana.

W tekście, napisanym przez Berningera wraz z jego żoną Carin Besser i gitarzystą Bryce'em Dessnerem, pobrzmiewają echa osobistych zmaganiach artysty. Linia „Co to była ta zmartwiona rzecz, którą do mnie powiedziałaś?”, zapożyczona od Carin Besser, staje się centralnym punktem narracji, wprowadzając motyw rozpakowywania licznych „zmartwionych rzeczy” na całym albumie.

Początkowe wersy, „Nie utrudniaj tego bardziej / Wszyscy czekają / 'Walk-on' prawie się kończy / Nastolatki na lodzie”, mogą odnosić się do napięcia towarzyszącego występowi na scenie. Matt Berninger przyznał, że te wersy oddają jego uczucia związane z koniecznością stanięcia przed publicznością, nawet gdy zmagał się z głęboką depresją i ledwo był w stanie prowadzić rozmowę. Metafora „nastolatków na lodzie” może sugerować zarówno delikatność sytuacji, „chodzenie na palcach”, jak i dosłowne nawiązanie do publiczności czekającej na arenie hokejowej, gdzie lodowisko jest przykryte podłogą na koncert. To obraz frontmana przygotowującego się do występu, dla którego mentalne zanurzenie się w muzykę jest niczym „zanurzenie się w głęboki koniec” basenu.

Poczucie zagubienia i niepewności pogłębiają wersy: „Nie mogę przestać mówić, nie mogę przestać drżeć / Nie mogę nadążyć za wszystkim, co przyjmuję / Wszystko jest inne. Dlaczego czuję to samo? / Czy wymagam zbyt wiele? Nie słyszę, co mówisz”. Odzwierciedlają one stan silnego niepokoju, utraty kontroli i trudności w komunikacji, gdzie bliskość fizyczna („To najbliżej, jak kiedykolwiek byliśmy”) kontrastuje z emocjonalnym oddaleniem i niezrozumieniem („I nie mam pojęcia, co się dzieje”). W pytaniu „Czy tak to wszystko się skończy?” wybrzmiewa obawa przed końcem związku – czy to osobistego, czy nawet końca zespołu. Bryce Dessner wspominał, że w tym czasie obawiali się rozpadu zespołu, a utwór ten, z otwierającą go linią fortepianu, uchwycił ten „stan spustoszenia”. Subtelny wkład wokalny Sufjana Stevensa dodaje utworowi eterycznej jakości, wzmacniając jego nastrojowy, intymny charakter. Piosenka ta, będąc delikatnym i melancholijnym otwarciem albumu, skutecznie wprowadza słuchacza w nastrój całego wydawnictwa, sygnalizując tematy rozpadu i zakończeń, które są charakterystyczne dla twórczości The National.