„Kamizelka” Szpaka i Rolexa to utwór głęboko zakorzeniony w brutalnej rzeczywistości osiedlowych blokowisk, jednocześnie będący przejmującym wołaniem o bliskość i autentyczność w świecie pełnym fałszu i zagrożeń. Wydany 3 czerwca 2020 roku, utwór szybko pojawił się na kanale GUGU (wytwórni Szpaka) wraz z teledyskiem, a za produkcję muzyczną odpowiada duet The Returners. Warto zaznaczyć, że Rolex, obok Szpaka, jest również raperem i jego bratem, co dodaje dodatkowej warstwy osobistego i rodzinnego zaangażowania w przekaz piosenki.

Początek utworu od razu wprowadza słuchacza w mroczny i trudny świat: „Gruby traphouse - taki, że nie wiesz w co włożyć nos / Ziomal na krajówie, 4 doba, szmaty, koks”. To obraz narkotyków, przemocy i beznadziei, w której funkcjonują bohaterowie. Szpaku od razu poddaje w wątpliwość swoją tożsamość, pytając: „Zabierz stąd mnie Mati / Przecież to nie Ty / Gdzie te wersy dla kobiety masz?”. „Mati” to zdrobnienie od Mateusza, imienia Szpaka, co wskazuje na wewnętrzną walkę i autorefleksję nad tym, czy sława i pieniądze zmieniły jego wartości. Pada tu gorzka konkluzja: „Zrobiłeś hajs po to, by się zmienić? / Czy może to hajs Ciebie zmienił / Jeśli tak to chuj w kariery”. To wyraźna deklaracja, że autentyczność i wierność sobie są ważniejsze niż materialny sukces, który może wypaczyć charakter. Artysta tęskni za prostotą: „Chciałem tylko mieć kolacje, a nie w drogiej restauracji / Jeść to co wygląda ładnie, a nie jest nawet smaczne”. To odrzucenie powierzchownego luksusu na rzecz prawdziwych wartości.

W tekście pojawia się zaskakująca „sutenerka”, która „powiedziała parę cennych słów o zepsutych ludziach”, co podkreśla, że mądrość i prawda mogą przyjść z najbardziej nieoczekiwanych źródeł, spoza mainstreamu i moralnych konwenansów. Refleksje nad przeszłością, zanim „nawiedziły duchy”, oraz wspomnienie dzieciaka „słyszącego głosy” i trudne relacje z ojcem – „A ja z tatą miałem jazdy, choć kochałem go nad życie / To poznałem tę psychikę - jak się sypie to na rodzinę” – ukazują osobiste demony i ciężar doświadczeń, które ukształtowały artystę.

Refren jest sercem utworu i kluczową metaforą: „Proszę przytul mnie / Jak te kurwy będą strzelać no to przytul mnie, do chuja / Będę Twoją kamizelk\u0105, tu nie dotrze żadna kula”. „Kamizelka” symbolizuje tu bezwarunkowe wsparcie, ochronę i bliskość w obliczu zagrożenia ze strony świata. Jest obietnicą bycia niezawodnym schronieniem w brutalnej rzeczywistości, w której „strzelają” metaforyczne „kurwy”, czyli wszelkie trudności, zdrady i osądy.

Zwrotka Rolexa kontynuuje temat alienacji i społecznego osądu: „Widzą nas, pewnie myślą "ćpuny w dresach" / A ja w torbie kitram książki, a nie gruby temat”. To kontrast między zewnętrznym wizerunkiem a wewnętrzną głębią i intelektem. Rolex podkreśla surowość życia na osiedlach, które są „jak mury getta”, gdzie historie są tak prawdziwe, że zasługiwałyby na Nagrodę Pulitzera. Mówi o pokoleniu „z receptami na clonozepam”, co wskazuje na powszechne problemy psychiczne i próby ucieczki od rzeczywistości. Pomimo trudności, podkreśla siłę braterskich więzi: „Choć nie łączą więzy krwi to masz we mnie brata”. Jest też osobiste wyznanie o walce z uzależnieniami („nalej mi, choć zabraniał lekarz dalej pić”) oraz o trudnych doświadczeniach z przemocą w rodzinie, gdzie status społeczny sprawcy (prezesa) zapewniał mu bezkarność. Odrzucenie fałszywych przyjaciół, którzy są „warci tyle co milion boliwarów” (nawiązanie do wenezuelskiej waluty o znikomej wartości), dopełnia obraz zepsutego świata, w którym zaufanie jest rzadkością.

W ostatniej zwrotce Szpaku odpowiada na krytykę swojej twórczości: „Nie kumają fenomenu tej muzyki”. Opowiada o matce, która zarzuca mu bluzganie i martwi się o swojego syna, słuchającego jego piosenek. Odpowiedź Szpaka jest brutalnie szczera: „Zabroń mu słuchać, bo to brud z tych bloków”. Jednocześnie podkreśla, że jego muzyka jest dedykowana „tym łbom, co wrzucają ksywy za układy z psami”, czyli tym, którzy rozumieją uliczny kodeks i gardzą donosicielami. Najbardziej wzruszającym momentem jest jednak fragment, w którym dowiadujemy się, że to bliscy chronią go przed autodestrukcją: „Dla moich ludzi co zabierają butelki mi / Chciałem wciągać syf, ale mój kumple diler nie dał mi / Powiedział, że kariera duża i każdy mój wers byłby kłamstwem / Dzieciakom dajesz inny sens”. To potężna deklaracja odpowiedzialności artysty i świadomość wpływu na młode pokolenie, które znajduje w jego tekstach sens. Szpaku z dumą mówi: „Jestem z pokolenia "zabroń mi"”, co symbolizuje bunt i siłę wbrew wszelkim zakazom i próbom cenzury. Utwór zamyka potwierdzenie autentyczności i kariery, która przetrwała beefy i hejt: „Jaki chcesz dowód, że jestem prawdziwy / Byłem na szczycie hype'u / Miałem beef'y, Mati, Yeti”. "Kamizelka" to zatem nie tylko surowy obraz polskiej ulicy, ale przede wszystkim głęboka opowieść o potrzebie ludzkiej bliskości, lojalności i obrony autentyczności w skomplikowanym świecie rapu i życia.