Interpretacja Pójdę Tam - Staszek z Gór & Justyna Steczkowska

Utwór „Pójdę Tam” Staszka z Gór i Justyny Steczkowskiej to głęboko emocjonalna ballada, która porusza uniwersalne tematy tęsknoty, poszukiwania spokoju i odnalezienia prawdziwego „domu” w otoczeniu natury. Premiera singla miała miejsce 24 lipca 2025 roku. Piosenka, która łączy góralski etos z nowoczesnym brzmieniem ambientowego popu, jest osobistą opowieścią o pragnieniu ukojenia, oddechu i wewnętrznej ciszy, którą można odnaleźć tylko „tam” – w majestacie Tatr.

Już pierwsze wersy: „Znowu widzę w myślach, jak góry śnią się we mgle / W sercu zostaje ich echo, choć daleko od nich jestem” natychmiast wprowadzają słuchacza w stan melancholii i nostalgii. Obraz gór spowitych mgłą to metafora wspomnień, które powracają, niezależnie od fizycznej odległości. To echo w sercu symbolizuje głębokie, niezatarte więzi z miejscem, które ukształtowało tożsamość artysty. Staszek Karpiel-Bułecka, znany wcześniej jako wokalista Future Folk, a obecnie rozwijający solową karierę pod pseudonimem Staszek z Gór, jest rodowitym zakopiańczykiem, co nadaje tym słowom autentyczności i czyni je szczerym wyrazem jego miłości do Tatr. Jest to dla niego „osobista podróż do źródeł spokoju”.

Refren to serce utworu, powtarzające się jak mantra: „Pójdę tam, gdzie góry dotykają nieba / Pójdę tam, gdzie wiatr rozumie mnie / Pójdę tam, gdzie jest mój dom, gdzie jest mój spokój”. Te słowa odzwierciedlają pragnienie ucieczki od zgiełku świata i powrotu do korzeni. Góry stają się tu nie tylko fizycznym krajobrazem, ale wręcz metafizycznym sanktuarium, gdzie dusza odnajduje zrozumienie i ukojenie. Metafora „wiatru, który rozumie” podkreśla intymną relację z naturą, sugerując, że tylko tam, z dala od ludzkiego osądu, można być naprawdę sobą. To właśnie w górach artysta odnajduje sens i ciszę, uciekając od „szumów” i „świata”. Justyna Steczkowska, której „anielski głos” wzmacnia emocjonalny i duchowy wymiar piosenki, idealnie współgra z tym przesłaniem, dodając utworowi eteryczności. Ich współpraca, mimo że zaskoczyła wielu, jest owocem blisko 30-letniej znajomości, pełnej „śmiechu, dobrej zabawy i świetnej energii”, co podkreślił sam Karpiel-Bułecka.

Druga zwrotka rozwija motyw poszukiwania: „Za każdym zakrętem w górach kryje się tajemnica / Każdy krąg to wolność, której nie mam / W górach odnajduję to, czego szukam”. Tekst symbolizuje góry jako miejsce nieustannych odkryć i wyzwalającej wolności, kontrastując z brakiem tejże w codziennym życiu. „Każdy krąg” może odnosić się do górskich ścieżek i cykli, które prowadzą do głębszego samopoznania. Dodatkowy fragment refrenu: „Tylko tam czuję, że naprawdę żyję…” krystalizuje główne przesłanie utworu – góry to przestrzeń, gdzie człowiek czuje się najbardziej autentyczny i pełen życia. Piosenka jest propozycją dla tych, którzy w zabieganym świecie szukają oddechu, wartości i zakorzenienia.

Warstwa muzyczna utworu, łącząca góralskie motywy z ambientowym popem, tworzy przestrzenną i emocjonalną kompozycję. Góralskie instrumenty nie dominują, lecz subtelnie nadają kompozycji głębi, co jest charakterystyczne dla twórczości Staszka z Gór, który z wyczuciem łączy tradycję Podhala z nowoczesną estetyką. Teledysk do utworu, zrealizowany w malowniczych zakopiańskich lokalizacjach, od dolin po wysokie szczyty, nie jest tylko ilustracją, ale wizualną podróżą w stronę tego ukochanego „tam”, gdzie Tatry stają się głównym bohaterem, hołdem dla korzeni i siły przywiązania do regionu.

„Pójdę Tam” to nie tylko piękna ballada, ale i muzyczny manifest poszukiwania sensu w ciszy, spokoju i zakorzenieniu. Utwór trafnie wpisuje się również w promocję Małopolski jako regionu, gdzie tradycja, piękno przyrody i sztuka idą ręka w rękę. Mimo początkowych zarzutów fanów Justyny Steczkowskiej, którzy oskarżali Staszka Karpiela-Bułeckę o chęć wykorzystania jej sławy, artysta zapewnił, że to niezwykle ważna dla niego kompozycja, do której sam napisał tekst, a przy muzyce pomagali mu Jerzy Runowski i Arek Dziedzic. Piosenka przypomina, że w obliczu rosnącego tempa życia warto czasem zatrzymać się i posłuchać wewnętrznego głosu, odnajdując „dom”, gdziekolwiek bije nasze serce mocniej.