„Zwykła Codzienność” zespołu Slums Attack, wydana 7 lipca 1997 roku nakładem wytwórni R.R.X., to jeden z najbardziej przejmujących i bezkompromisowych manifestów w historii polskiego hip-hopu. Utwór pochodzi z drugiego studyjnego albumu grupy o tym samym tytule, który zyskał status klasyka, sprzedając się w ponad 20 000 egzemplarzy. Krążek ten, nagrany w Hellenic Studio w Poznaniu między październikiem 1996 a majem 1997 roku, charakteryzuje się surowym stylem Peji i bezkompromisowymi tekstami, nierzadko zawierającymi brutalny przekaz jeżyckich ulic, inspirowanymi w dużej mierze rapem z Zachodniego Wybrzeża początku lat 90..

Utwór rozpoczyna się od sceny zaczerpniętej z codziennego życia: podmiotu lirycznego kupującego gazetę i spotykającego zrozpaczoną kobietę. Okazuje się, że artykuł w gazecie dotyczy tragedii, która bezpośrednio dotknęła tę kobietę – straciła córkę z rąk „złych ludzi, popierdolonych śmieci”. Ten mocny i emocjonalny wstęp natychmiast wrzuca słuchacza w brutalną rzeczywistość, w której brak sprawiedliwości jest normą. „Zwykła codzienność” staje się synonimem tragicznych wydarzeń, gdzie kobieta „spacerując napotyka ciemność” i pada ofiarą przemocy – gwałtu i pobicia. Słowa takie jak „Czy właśnie po to, żyć jej przychodzi, By bił ją i gwałcił wieczorny przechodzień?” uderzają w samo sedno problemu, stawiając pytania o sens życia w tak okrutnym świecie.

Refren utworu, powtarzający się kilkakrotnie, stanowi gorzki komentarz do stanu społeczeństwa: „Zwykła codzienność, zwyczajna znieczulica. Nikogo nie obchodzi dzisiaj krew na ulicach. Zwykła codzienność to już społeczeństwo nudzi. Nikogo nie obchodzi los zabitych ludzi”. Ta powtarzalność podkreśla narastającą obojętność i apatyczne podejście do przemocy, która przestaje szokować i staje się po prostu... codziennością. Peja wskazuje na utratę wrażliwości i brak empatii, które prowadzą do milczącej akceptacji okrucieństwa.

Kolejne zwrotki rozszerzają ten ponury obraz, przedstawiając świat jako „skurwysyński i pełen przemocy”. Raper ostrzega przed wychodzeniem w nocy, gdzie łatwo paść ofiarą rozboju, pobicia czy kradzieży. Zwraca uwagę na „bardzo dziwne rzeczy”, które dzieją się na ulicach, a o których „trudno mówić, jeszcze trudniej jest zaprzeczyć”. W tekście pojawia się krytyka systemu i władz. Peja pyta, ile wykroczeń – kradzieży, gwałtów i rozbojów z nożem – popełnia się na co dzień, podając w wątpliwość statystyki i uspokajające komunikaty polityków. Padają zarzuty o kłamstwa, które mają ukryć rosnącą przestępczość, podczas gdy więzienia są przepełnione, a „resocjalizacja w więzieniach to rzecz dzisiaj bardzo modna”, mimo że nikt rzeczywiście nie pomaga tym, którzy zbłądzili. Ten fragment jest bolesną diagnozą polskiego systemu sprawiedliwości i polityki społecznej lat 90.

Peja wyraża nadzieję na lepszą przyszłość dla swoich dzieci, lecz jednocześnie konfrontuje się z chaosem, w którym „idzie, tylko skonać”. Końcówka utworu jest rozdzierającym krzykiem rozpaczy i bezsilności, gdzie rap staje się narzędziem buntu młodzieży, która protestuje na ulicach. Ostatnie wersy, „Kurwa stop, po chuj się męczymy. Przecież i tak wszyscy mają to w dupie. Kurwa ten przekaz jest i tak, kurwa chuja warty i nie ważny. Nic się nie da zmienić, kurwa, próbujemy coś zmienić, próbujemy kurwa coś zmienić, próbujemy coś zmienić... Coś czego się kurwa nie da zmienić... i jebał pies.”, są esencją frustracji i fatalizmu. Pokazują, że mimo prób zmiany, twórca ma poczucie, iż jego przesłanie jest ignorowane, a system jest zbyt zakorzeniony w patologii, by cokolwiek mogło się poprawić. To wyrażenie absolutnej rezygnacji, przetykane wulgaryzmami, które dodatkowo wzmacniają poczucie autentyczności i gniewu.

W wywiadach Peja często podkreślał, że jego rap jest autobiograficzny, a historie z życia mają kluczowe znaczenie dla koncepcji jego albumów. Album „Zwykła Codzienność” kontynuował wątki poruszone na debiutanckim krążku „Slums Attack” z 1996 roku, takie jak przemoc czy trudne dzieciństwo. W 2022 roku, z okazji 25-lecia premiery płyty, Peja opublikował specjalne wideo, w którym wspominał proces powstawania materiału, co świadczy o nieprzemijającej wadze tego wydawnictwa dla niego samego i dla fanów. Płyta ta była pionierska, wprowadzając do Polski brutalne i uliczne brzmienia gangsta rapu, osadzone w polskich realiach lat 90., co przedefiniowało ówczesną scenę hip-hopową. Warto zaznaczyć, że to ostatnie wydawnictwo, na którym u boku Peji w Slums Attack udzielał się Iceman, a ich drogi rozeszły się jeszcze przed dokończeniem miksu płyty.

„Zwykła Codzienność” to szczery do bólu obraz polskiej rzeczywistości końca XX wieku, naznaczonej biedą, przestępczością i brakiem perspektyw. Jest to hymn bezsilności, ale jednocześnie krzyk mający obudzić społeczeństwo z letargu znieczulicy. Pomimo upływu lat, utwór pozostaje aktualny i wciąż rezonuje z odbiorcami, którzy dostrzegają w nim echo współczesnych problemów społecznych.