Interpretacja Волны - Molchat Doma

Utwór „Волny” (Fale) białoruskiego zespołu Molchat Doma to poruszająca podróż w głąb egzystencjalnych rozterek, charakterystyczna dla ich post-punkowego, new-wave'owego brzmienia, przesiąkniętego melancholią i estetyką zimnej fali lat 80.. Zespół, powstały w Mińsku w 2017 roku, często czerpie z doświadczeń postsowieckiej rzeczywistości, by uniwersalnie opowiadać o wyobcowaniu i poszukiwaniu tożsamości. „Волny” ukazały się na drugim albumie grupy, „Этажи” (Etazhi, „Piętra”), wydanym we wrześniu 2018 roku.

Pierwsze wersy: „I ty pokażesz mi, jak płacze ziemia / Grom rozerwie nas na kawałki / Tam, gdzie będzie śmierć / Tam będę i ja”, natychmiast zanurzają słuchacza w atmosferze głębokiego niepokoju i ludzkiej kruchości. Obraz płaczącej ziemi i niszczącego gromu symbolizuje wewnętrzne zawirowania, a także szersze konflikty – polityczne, środowiskowe czy osobiste, które nieustannie grożą rozdarciem naszego istnienia. Podmiot liryczny akceptuje swoją śmiertelność, jednak jego słowa „Ty za mną nie idź / Twój czas jest teraz” są poruszającą inwokacją do drugiej osoby, by żyła w teraźniejszości i nie podążała za nim w przepaść. To wyraz cichego buntu i głębokiej autonomii, przypomnienie, by znaleźć własny rytm w chaosie życia.

Druga zwrotka rozwija wątek dziedzictwa i zachowania tożsamości. „Przechowując nasze szczęście / Przenieś je w nowe stulecie / Przez absurd codzienności, problemów społecznych / Zachowaj dla siebie w setkach kartotek / Wytycz nową drogę i zniknij na zawsze” – te wersy nawołują do pielęgnowania tego, co cenne, i przeniesienia tego przez pokolenia. Mimo wszechobecnego absurdu bytu i problemów społecznych, piosenka sugeruje potrzebę zachowania własnej esencji. „Setki kartotek” mogą być metaforą pamięci, archiwum doświadczeń, które ukształtowały naszą tożsamość. To wezwanie do tworzenia własnej ścieżki i ostatecznego zniknięcia, ale nie w nicości, lecz w zachowaniu tego, co istotne, co przetrwa próbę czasu. Roman Komogortsev, główny autor tekstów i producent Molchat Doma, często inspiruje się szeroko pojętą sztuką i stara się być szczery w twórczości.

Refren „Ty zmuszasz mnie / Do śpiewania pieśni o naturze / Ty zmuszasz mnie / Do wiary w mojego Boga / Na mojej ziemi / Zła pogoda / Ty zmuszasz mnie / Do wiary w mojego Boga” powtarza się, nadając utworowi charakter mantry i lamentu zarazem. Ma on silne duchowe podteksty, sugerując poszukiwanie siły napędowej – latarni nadziei w nieustannym mroku współczesności. Nie narzuca jednak jednej idei Boga czy natury, lecz promuje wysoce osobistą interpretację. „Zła pogoda” na ziemi podmiotu lirycznego to potężna metafora trudnych warunków, w których człowiek musi się odnaleźć – politycznych zawirowań, kryzysów ekologicznych czy osobistych zmagań. W tych niesprzyjających okolicznościach wiara i połączenie z naturą są ciągle kształtowane i doskonalone. Molchat Doma tworzy muzykę, która jest jednocześnie mroczna i taneczna, a Roman Komogortsev używa syntezatorów i automatów perkusyjnych, aby stworzyć minimalistyczny, a jednocześnie hipnotyzujący dźwięk. Zespół sam opisuje swoje brzmienie jako „smutne, melancholijne, żywotne”. W wywiadach członkowie Molchat Doma podkreślają, że ich proces twórczy jest bardzo osobisty i niechętnie o nim mówią, jednak wiadomo, że Roman tworzy większość muzyki, a Egor Shkutko dodaje do niej linie wokalne podczas prób.

„Волny” to utwór, który doskonale oddaje estetykę Molchat Doma – to elegancja w smutku, taniec na krawędzi rozpaczy, ale też subtelne wezwanie do znalezienia sensu i nadziei w obliczu nieuchronnych trudności. To piosenka, która nie tylko opowiada o chwili obecnej, ale także o dziedzictwie i miejscu człowieka w wielkiej kronice czasu.