Interpretacja O miłość - Magda Umer

Piosenka „O miłość” w wykonaniu Magdy Umer to głęboka, melancholijna refleksja nad ludzkim życiem, jego przemijaniem i nadrzędnym sensem. Tekst utworu, autorstwa Andrzeja Poniedzielskiego, z muzyką Jerzego Satanowskiego, doskonale oddaje liryczny i pełen zadumy styl, z którym kojarzona jest Magda Umer, nazywana niekiedy „liryczną profesor od miłości”. Utwór w trzech zwrotkach prowadzi słuchacza przez kolejne etapy istnienia – od narodzin, przez dojrzałość, aż po śmierć – niezmiennie powracając do jednej, fundamentalnej prawdy.

Pierwsza zwrotka maluje obraz dziecięcej niewinności i ciekawości świata: „Urodzimy się, patrzymy / Podbiegamy na skraj łąki / Upychamy po kieszeniach / piórka, kamyki i pąki”. To metafora zbierania małych cudów, odkrywania życia, które na „otwartej dłoni drży / kolorowy pompon świata”. Jest w tym jednak nuta świadomości o nieuchronności przeznaczenia: „Ale już widać w co / Los misternie nas zaplata”. Mimo tej delikatnej niepewności, refren natychmiast ujawnia esencję ludzkiej wędrówki: „Życie całe, / Dni i noce od czekania – białe / Będzie / Wszędzie / Zawsze, nam chodziło / O Miłość”. „Białe” dni i noce od czekania sugerują zarówno pustkę, jak i czystość w nieustannym poszukiwaniu i nadziei na miłość – stan, który, jak sama Umer podkreśla, jest „lekarstwem na wszystko”.

Druga zwrotka przenosi nas w okres dorosłości i starzenia się: „I żyjemy / Drzewiejemy / Krople czasu żłobią twarze”. Jest to czas, gdy „Tam się plączą, rzadziej – łączą / linie rozumu i marzeń”, ukazując niełatwe godzenie pragmatyzmu z ideałami. Rzadkie chwile „wypogodzenia” są tylko chwilowe, ponieważ „mamy zapisane / gdzieś w zagięciach kalendarza” to, co ma nadejść. Niezmiennie jednak, przez wszystkie te doświadczenia, powraca refren, przypominający o niegasnącym pragnieniu miłości, które jest siłą napędową każdego etapu życia. Magda Umer często mówi o miłości „trudniejszej”, niełatwej, wymagającej – co doskonale rezonuje z tym, że życie samo w sobie jest niełatwym czekaniem.

Kulminacyjna, trzecia zwrotka poświęcona jest śmierci. „Umieramy / Wykreślamy się ze spisu telefonów / bo też, nigdy jeszcze tak / bardzo nie było nas w domu”. To przejmująca wizja śmierci nie jako końca, lecz jako ostatecznego powrotu do „domu”, do prawdziwej istoty, gdzie znikają wszelkie pozory i rozproszenia. Czarna, ukośna wstążka na portrecie symbolizuje ziemskie pożegnanie, lecz to właśnie wtedy, w obliczu ostateczności, prawda staje się najjaśniejsza: „Wtedy widać, bardzo widać / Wtedy słychać bardzo głośno”. Finałowy refren zmienia perspektywę z „nam chodziło” na „wam chodziło”, nadając pieśni wymiar uniwersalny – to już nie tylko osobista refleksja, ale przesłanie do każdego człowieka, z perspektywy kogoś, kto przeszedł całą drogę.

Cały utwór jest zatem poetycką podróżą przez ludzkie istnienie, która, pomimo smutku i przemijania, w każdym swoim punkcie wskazuje na miłość jako najgłębszy sens i cel. Magda Umer, w swoich wywiadach, często podkreśla ten motyw, mówiąc o miłości jako o najważniejszej wartości, a także o myśleniu o przemijaniu i nadziei na spotkanie z tymi, którzy odeszli, co idealnie wpisuje się w ten utwór. Jest to pieśń o czekaniu, które ma swój cel, o podróży, która prowadzi do odkrycia, że to, co najważniejsze, było z nami od zawsze i pozostaje z nami na zawsze.