Utwór "Chryzantemy złociste" w wykonaniu zespołu Kury to zjawisko o wiele bardziej złożone niż prosta piosenka o zdradzie. Jest to wulgarny pastisz klasycznego tanga Zbigniewa Maciejowskiego z 1939 roku, którego autorstwo, choć często błędnie przypisywane Kurom, sam Tymon Tymański zdementował, a jego prawdziwy twórca pozostaje nieznany. Niemniej jednak, to właśnie w kontekście wydanego w 1998 roku albumu Kury pt. P.O.L.O.V.I.R.U.S. zyskał on kultowy status i stał się nieodłącznym elementem polskiej alternatywnej sceny muzycznej. Ta płyta, pomyślana przez Tymańskiego jako "najgłupsza płyta na świecie" i "zjadliwy rozrachunek z polską muzyką lat 80. i 90.", stanowiła idealne tło dla tak prowokacyjnego i absurdalnego tekstu, mieszając gatunki od disco polo po yass i heavy metal w kalejdoskopowej mozaice szyderstwa i dekonstrukcji.

Centralnym punktem utworu jest powtarzające się, brutalne oskarżenie: „Zdradziłaś kurwo mnie”. To zdanie, wykrzyczane z bezkompromisową wulgarnością, ustanawia ton piosenki – mieszankę głębokiej rozpaczy, furii i poczucia niesprawiedliwości. Po nim następują kolejne deklaracje prób samobójczych, które w groteskowy sposób są uniemożliwiane przez absurdalne przeszkody: pociąg jedzie po innym torze, podmiot liryczny doskonale pływa, a jego kości są gumowe. Te hiperboliczne, czarnohumorystyczne zwrotki doskonale oddają sarkazm i cynizm, które stały się znakiem rozpoznawczym Kury i samego Tymańskiego. Zamiast faktycznej desperacji, podmiot liryczny zdaje się drwić zarówno z własnego nieszczęścia, jak i z melodramatycznej wizji samobójstwa. Jest to subwersja oczekiwań – tragiczna sytuacja zostaje przekuta w farsę, odmawiając zdrajcy satysfakcji z ostatecznego upadku narratora.

Refren, tytułowe „Chryzantemy złociste / W półlitrówce po czystej / Stoją na fortepianie / I nie podlewa ich kurwa nikt”, to esencja polskiej rzeczywistości przefiltrowana przez pryzmat rozczarowania. Chryzantemy w polskiej kulturze są nierozerwalnie związane ze śmiercią, żałobą i przemijaniem. Ich „złocisty” kolor mógłby sugerować pewną szlachetność lub ostatni blask, ale kontekst szybko go niweluje. Stoją one w „półlitrówce po czystej”, symbolu taniego alkoholu, samotności i próby zagłuszenia bólu, typowej dla pewnego rodzaju polskiej melancholii. Położenie tego prymitywnego wazonu na fortepianie tworzy potężną, surrealistyczną oksymoron – zderzenie wysokiej kultury z alkoholowym niechlujstwem, artystycznego wyrafinowania z prozą życia. To scena zaniedbania, estetycznego upadku i duchowej pustki. Ostatnie zdanie, „I nie podlewa ich kurwa nikt”, jest brutalnym przypieczętowaniem tego obrazu – symbolem totalnego zapomnienia, obojętności i ostatecznego umierania czegoś, co kiedyś było piękne lub ważne. Kwiaty, będące metaforą miłości, nadziei lub wspomnień, powoli usychają, bo nikt się o nie nie troszczy, nikogo już nie obchodzą.

Użycie słowa „kurwa” jest w tej piosence kluczowe. Powtarzane wielokrotnie, nie jest tylko prostym wulgaryzmem, ale narzędziem ekspresji. Podkreśla intensywność emocji – gniewu, frustracji, rezygnacji, a ostatecznie pogardy. Tymański, znany z prowokacji i przekraczania barier językowych w swoich tekstach, używa go do odrzucenia konwenansów i stworzenia wrażenia surowej, nieocenzurowanej prawdy.

Kres tej tragifarsy następuje w ostatniej zwrotce. Po kolejnej próbie samobójstwa („Pistolet sobie kupię”), narracja przyjmuje zaskakujący obrót: „Ale nie zastrzelę się / Bo kurwa mam cię głęboko w dupie”. To ostateczna, najbardziej prześmiewcza i wyzwoleńcza deklaracja. Wszystkie wcześniejsze, rzekomo „nieudane” próby samobójcze okazują się jedynie pretekstem, by dojść do tej konkluzji. Podmiot liryczny nie jest ofiarą, lecz zwycięzcą w swoim cynizmie. Zdrada nie doprowadziła go do śmierci, a jedynie do całkowitego odrzucenia zdrajcy i odzyskania osobistej autonomii poprzez wyzbycie się wszelkich uczuć, poza jawną pogardą. To gorzkie, ale potężne katharsis, które przekształca pieśń o rozpaczy w hymn ostatecznego, brutalnego wyzwolenia spod jarzma złamanego serca. Całość idealnie wpisuje się w postawę zespołu Kury – dekonstrukcji, ironii i krytyki społecznej, podanej w chaotycznej, ale genialnie przemyślanej formie.