Tekst piosenki „Яд” (Trucizna) Eriki Lundmoen to śmiała deklaracja niezależności, odporności na osądy i głęboko zakorzenionego poczucia własnej wartości, osadzona w kontekście rozczarowania otaczającym światem. Artystka, często kojarzona z melancholijnym, a zarazem surowym brzmieniem, w tym utworze prezentuje bezkompromisową postawę wobec presji społecznej i toksycznych wpływów.

Początkowe wersy, "Чтобы идти дальше, выверни душу" (Aby iść dalej, wywróć duszę na drugą stronę), od razu wprowadzają w motyw konieczności głębokiej introspekcji i oczyszczenia. To wezwanie do radykalnej szczerości wobec samego siebie, niezbędnej do dalszego rozwoju. Obraz "Город разрушен, Город бездушен" (Miasto zniszczone, Miasto bezduszne) to potężna metafora wewnętrznego lub zewnętrznego świata, który uległ degradacji. Miasto, symbolizujące społeczeństwo, relacje czy nawet stan umysłu, jest przedstawione jako miejsce pozbawione życia i znaczenia, co tylko wzmacnia potrzebę duchowej odnowy, o którą podmiot liryczny modli się do Boga, pragnąc "стать лучше" (stać się lepszym).

Centralnym punktem piosenki, który nadaje jej tytuł i definiuje główny konflikt, są słowa: "Но языки - это яд, Я вижу их взгляд" (Ale języki to trucizna, Widzę ich spojrzenia). Te "języki" to nic innego jak plotki, osądy, krytyka i negatywne opinie płynące od innych. Artystka wyraźnie odcina się od tych toksycznych wpływów, manifestując obojętność: "мне всё равно, вы мне никто" (wszystko mi jedno, jesteście dla mnie nikim). Jest to wyraz silnej obrony własnej psychiki i odrzucenia potrzeby akceptacji ze strony tych, którzy karmią się negatywnością.

Erika Lundmoen w tym utworze prezentuje się jako nonkonformistka, idąca pod prąd. Słowa "Все жмут на зелёный, А я жму на красный" (Wszyscy naciskają zielony, A ja naciskam czerwony) doskonale oddają tę postawę. To symboliczne naciśnięcie "czerwonego przycisku" oznacza świadomy wybór odmiennej ścieżki, sprzeciw wobec masowej konformizmu i odwagę bycia sobą, nawet jeśli oznacza to samotność. Jest to sprzeciw wobec "Miasta podwładnego, Miasta nieszczęśliwego", które ulega zewnętrznym wpływom i nie potrafi znaleźć własnego szczęścia.

W wywiadach Erika Lundmoen często podkreśla, że jej twórczość jest bardzo osobista i odzwierciedla jej wewnętrzne przeżycia i dążenie do autentyczności. W kontekście „Яд” można dostrzec jej walkę o zachowanie własnej tożsamości w świecie pełnym pozorów i oczekiwań. Odrzucenie materializmu i powierzchowności manifestuje się w wersach: "я не ношу Гучи, посмотрим, кто круче..." (nie noszę Gucci, zobaczymy, kto jest fajniejszy...). To prowokacyjne stwierdzenie, które podważa znaczenie dóbr materialnych i zewnętrznych symboli statusu. Prawdziwa wartość i "fajność" pochodzą z wnętrza, z charakteru i niezależności, a nie z markowych ubrań.

Kluczowe przesłanie utworu zawiera się w potrójnym apelu: "На высоту сам себя поднимай, Свою пустоту мною не заполняй, Хочешь меня, сам себя поменяй" (Wznieś się na wysokość, Nie wypełniaj mną swojej pustki, Chcesz mnie, zmień siebie). To bezpośrednie wyzwanie skierowane do odbiorcy – czy to do konkretnej osoby, czy do ogółu społeczeństwa. Artystka odmawia bycia narzędziem do wypełniania cudzych braków czy ucieleśnieniem cudzych fantazji. Stawia jasne warunki: prawdziwa więź i szacunek wymagają od drugiej strony pracy nad sobą i osiągnięcia własnej pełni. To świadectwo silnej osobowości, która nie pozwoli się zredukować do roli czyjegoś dodatku.

Podsumowując, „Яд” to hymn o osobistej mocy i suwerenności. Erika Lundmoen, poprzez ten utwór, zdaje się mówić, że choć świat może być „zniszczony” i „bezduszny”, a ludzie „trujący” swoimi osądami, to jednostka ma siłę, by wznieść się ponad to, odnaleźć w sobie autentyczność i żądać tego samego od innych. To piosenka o tym, jak przetrwać w świecie pełnym „trucizny”, zachowując własne „ja” i nie dając się złamać.