Interpretacja Supernature - Erasure

Piosenka „Supernature” zespołu Erasure, choć brzmienie ma typowe dla synth-popowego duetu, stanowi fascynującą, dystopijną opowieść o konsekwencjach ludzkiej ingerencji w naturę. Co ciekawe, utwór nie jest oryginalnym dziełem Vince'a Clarke'a i Andy'ego Bella, lecz coverem dyskotekowego przeboju francuskiego artysty Cerrone z 1977 roku, do którego tekst napisała Lene Lovich. Już w pierwotnej wersji utwór ten wprowadzał "bezprecedensowy rodzaj dystopijnego, dyskotekowego lęku", przedstawiając wizję "zmutowanych potworów biorących odwet, aż do momentu, w którym ludzkość powróci do prymitywnego stanu, w którym musi ponownie zasłużyć na swoje miejsce".

Tekst rozpoczyna się idylliczną wizją nauki, która „otworzyła drzwi”, obiecując rozwiązanie problemów, takich jak głód („We would feed the hungry fields / Till they couldn't eat no more”). Ta początkowa faza optymizmu szybko ustępuje miejsca złowieszczej prawdzie. „Potions that we made” (mikstury, które stworzyliśmy), prawdopodobnie nawiązujące do sztucznych nawozów, pestycydów czy modyfikacji genetycznych, dotknęły „creatures down below” (stworzenia poniżej), powodując ich nienaturalny rozwój. To właśnie to niekontrolowane i nieprzewidziane działanie jest katalizatorem zbliżającej się katastrofy.

Refren „Supernature, supernature” staje się tu niczym mantrą, podkreślającą nową, transcendentalną moc natury, która wymyka się spod kontroli człowieka. To już nie jest zwykła natura, ale coś znacznie potężniejszego, co na nowo definiuje zasady gry.

W drugiej zwrotce następuje odwet. Stworzenia, wzburzone działaniami człowieka, który „couldn't change their way of life” (nie potrafił zmienić ich sposobu życia), biorą „sweet revenge” (słodką zemstę). Obraz „trampled through the night” (przebiegające nocą) i „people cry” (ludzie płaczą) maluje scenę totalnego zniszczenia i bezsilności. Podkreślenie, że „Even God is on their side” (nawet Bóg jest po ich stronie), uwydatnia absolutną dominację tej "supernatury" i utratę boskiej łaski przez ludzkość. To fundamentalna zmiana w hierarchii sił na Ziemi, gdzie człowiek, niegdyś dominujący, zostaje zepchnięty do roli ofiary.

Kolejne fragmenty tekstu potęgują poczucie beznadziei. „The gods will break the ice / And throw it in the air / The creatures will decide / Who goes where” – ten fragment sugeruje całkowity upadek cywilizacji i przejęcie kontroli przez odmienione formy życia. Ludzkość jest zdezorientowana i osamotniona: „How can I explain / Things are different today / Darkness all around / No one makes a sound / Such a sad affair / No one seems to care”. To niemal postapokaliptyczna wizja świata, w którym zapanowała cisza i obojętność, będące efektem kataklizmu.

Ostatnie zwrotki to bezpośrednie ostrzeżenie i próba moralnego rozliczenia. „Better watch out / There's no way to stop it now / You can't escape / It's too late / Look what you've done / There's no place that you can run / The monsters made / We must pay”. Słowa te wskazują na nieodwracalność procesu i winę człowieka za stworzenie „potworów”, które teraz domagają się zapłaty. Jest to mocne oskarżenie ludzkiej arogancji i braku odpowiedzialności.

Jednakże, utwór kończy się iskierką nadziei, choć uwarunkowanej. „Maybe nature has a plan / To control the ways of man / He must start from scratch again / Many battles must he win / Till he earns his place on earth / Like the other creatures do / Will there be a happy end / Now that all depends on you”. To przesłanie, że natura, choć mściwa, może mieć swój cel – nauczenie człowieka pokory i zmuszenie go do ponownego „zasłużenia na swoje miejsce na Ziemi”. Ostateczne pytanie „Will there be a happy end / Now that all depends on you” kładzie odpowiedzialność za przyszłość w rękach ludzkości, sugerując, że droga do odkupienia wiedzie przez zrozumienie swoich błędów i prawdziwą koegzystencję z naturą.

Wersja Erasure, choć będąca coverem, idealnie wpisuje się w ich styl synth-popowy, nadając tej dystopijnej narracji taneczny, ale jednocześnie mroczny podkład muzyczny. Utwór ten pojawił się jako remiks Williama Orbita, np. na singlu "Blue Savannah". Jest to przykład, jak Erasure potrafiło reinterpretować utwory, nadając im własną sygnaturę, jednocześnie zachowując i wzmacniając ich oryginalne, często poważne, przesłanie.