Interpretacja Who goes there - Bladee

Utwór „Who Goes There” Bladee’ego, pochodzący z jego albumu Eversince z 2016 roku, jest głęboko introspektywną podróżą w świat samotności, alienacji i poszukiwania tożsamości w obliczu narastającej presji. Album Eversince jest przez niektórych fanów postrzegany jako dzieło o tematyce przechodzenia „od niewinności do depresji”, a wczesne utwory Bladee’ego często zgłębiały „mnogie odcienie smutku – od brutalnej samotności po otępiające uczucie anhedonii”.

Już sam refren uderza w melancholijny ton, wprowadzając motyw „Ducha Października” i stwierdzenie, że „lato się skończyło, teraz nigdzie nie idę”. To „Lato się skończyło” symbolizuje koniec cieplejszego, być może szczęśliwszego okresu, ustępując miejsca chłodniejszej, bardziej odległej rzeczywistości. „Duch Października” sugeruje transformację, pojawienie się nowej, być może bardziej eterycznej lub zdystansowanej wersji siebie, co współgra z typowym dla Bladee’ego eksplorowaniem tożsamości. Październik, jako miesiąc Halloween, dodatkowo wzmacnia skojarzenia z zaświatami, maskami i ukrytymi jaźniami. Artysta często przywołuje swoją sceniczną personę, Bladee, jako „ekstremalną wersję siebie” lub „Standa” (nawiązując do JoJo’s Bizarre Adventure), co pozwala mu swobodnie wyrażać swoje wewnętrzne niepewności.

Linia „Kto ją trzyma? To nie ja, jestem samotnikiem” odzwierciedla głębokie poczucie izolacji, powracający motyw w twórczości Bladee’ego. Odrzucenie związku miłosnego na rzecz samotności jest świadomym wyborem, ale jednocześnie pojawia się niechęć do pójścia „tam”, co może oznaczać unikanie głębszych, bardziej bolesnych emocji lub zobowiązań. Ucieczka od rzeczywistości manifestuje się w wersie „Jesteś trzeźwy, to nie ja, jestem palaczem / Wolę, kiedy świat zwalnia”. Jest to jasne odniesienie do użycia substancji jako sposobu na spowolnienie pędzącego świata i złagodzenie wewnętrznego niepokoju. Bladee, jak wskazują analizy jego tekstów, otwarcie poruszał kwestie nadużywania substancji.

W drugiej części refrenu, „Kto idzie tam? To tylko ja i moi żołnierze / Pochodzę ze śniegu, jest zimno, zimno, zimniej”, podkreślona zostaje wierność i poczucie wspólnoty w obrębie jego najbliższego kręgu – często nazywanego „Drain Gang”. To „my i moi żołnierze” tworzy kontrast z samotniczym tonem, sugerując, że mimo izolacji od świata, istnieje rdzeń lojalnych towarzyszy. Obrazy śniegu i chłodu wzmacniają ponurą atmosferę utworu, spójną z „chłodnymi syntezatorami i pozbawionym emocji monotonicznym tonem”, które charakteryzują niektóre produkcje Bladee’ego.

W zwrotce, Bladee zagłębia się w stan rozczarowania i rezygnacji. „Jest źle, jest źle / Nie wiesz kim jestem, jestem chorym człowiekiem” to wyrażenie wewnętrznego cierpienia i niezrozumienia przez innych. Poczucie dystansu od świata, „ten świat wydaje się tak odległy”, prowadzi do obojętności: „Ale dzisiaj czuję się tak obojętny”. Powtarzający się motyw „Każdy piątek to Halloween / Mój tydzień to sen, po prostu chodzę we śnie” doskonale oddaje poczucie egzystencjalnego zawieszenia, życia w ciągłym kamuflażu lub w irrealnym stanie.

Odpowiedź na zewnętrzny nacisk i oczekiwania jest jasna: „Za wszelką cenę będę dyskretny / Będę potrzebował powodu, żeby zostać zauważonym”. Bladee jest znany z tego, że jest enigmatyczny i prywatny, nie lubi mówić o sobie, co potwierdza w wywiadach. To pragnienie bycia „dyskretnym” jest naturalną reakcją na rosnącą sławę, której towarzyszą coraz większe wymagania. Linia „Wszystkie modlitwy na nic / Bez dotyku, uważam to za obrzydliwe” wyraża rozczarowanie i odrzucenie powierzchownych kontaktów czy nadziei, które okazały się puste. Wzlatywanie „w moim pasie z moimi kuzynami” ponownie podkreśla wagę jego wewnętrznej grupy w obliczu zewnętrznego hałasu: „Czemu się czepiacie, nie dyskutuję”.

W miarę rozwoju utworu, Bladee dotyka tematu rosnącej sławy i jej konsekwencji: „Jestem w samolocie do Londynu / Nagle czegoś ode mnie chcą”. To wyraża zaskoczenie i zmęczenie nagłymi oczekiwaniami, które towarzyszą rozpoznawalności. „Pojawiam się, kiedy mnie wezwą” sugeruje pewien brak kontroli lub rolę, którą musi odegrać. Ostatnie wersy zwrotki, „Słyszałem, że wszystko miało się zmienić, ale tak się nie stało” (lub „pogorszyło” w niektórych transkrypcjach), to gorzkie podsumowanie utraconych złudzeń i niezrealizowanych nadziei.

„Who Goes There” to zatem klasyczny przykład introspektywnego stylu Bladee’ego. Jego teksty, mimo że często wydają się proste, wyrażają skomplikowane emocje w sposób, który rezonuje z fanami, stając się dla nich „balsamem na niepokój”. Utwór ten, z jego zimnym, snującym się nastrojem i eksploracją osobistych demonów, jest świadectwem unikalnego talentu Bladee’ego do tworzenia muzyki, która porusza najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki.