Interpretacja Jesień - The Cassino

Utwór "Jesień" zespołu The Cassino to subtelna, a zarazem głęboko rezonująca ballada, której tekst, napisany przez lidera Huberta Wiśniewskiego, zanurza słuchacza w melancholijną refleksję nad przemijaniem, rozstaniem i wewnętrznym zmaganiem. Piosenka, będąca częścią EP-ki "Prześwit" wydanej w październiku 2023 roku, doskonale łączy tradycyjne indie-rockowe brzmienie grupy z elementami elektroniki, tworząc atmosferę przypominającą nieco nowofalowe dokonania, np. The Cure. To połączenie instrumentalne idealnie podkreśla introspektywny charakter tekstu.

Pierwsze wersy, „Znowu moja głowa niesie mnie”, od razu wprowadzają w stan pewnego rodzaju dryfowania, ulegania myślom i emocjom, które zdają się prowadzić podmiot liryczny niezależnie od jego świadomej woli. To poczucie bycia niesionym, być może przez natłok wspomnień lub wewnętrzne rozterki, przygotowuje grunt pod centralny motyw utworu – nadchodzącą „ciężką jesień”. Jesień, jako pora roku, jest tu nie tylko tłem, ale i potężną metaforą. Symbolizuje koniec pewnego cyklu, opadanie liści – obraz odpuszczania tego, co przeminęło. Jednak w tym kontekście to „ciężka jesień”, co sugeruje, że nadchodzące zmiany nie będą łatwe, a wręcz obarczone dużym emocjonalnym ciężarem. Stąd też pojawia się pytanie: „i myślę, czy chcę”, które wyraża fundamentalną niepewność, wahanie przed zaakceptowaniem nadchodzącego trudnego okresu lub podjęciem bolesnej decyzji.

W kolejnych linijkach pojawia się niezwykle sugestywny obraz związany z naturą: „Zanim z korowodu porwą się do lotu ptaki pierwsze / Mam Cię na chwilę jeszcze”. Migracja ptaków jest powszechnym symbolem rozstania i pożegnań, nieuchronnego biegu czasu. „Korowód” może oznaczać wspólny, bezpieczny krąg, z którego bliska osoba ma niebawem odejść. Podmiot liryczny wyraźnie sygnalizuje świadomość tego końca, pragnąc zatrzymać ulotną chwilę tuż przed ostatecznym rozstaniem. To pragnienie przedłużenia momentu, zanim nadejdzie nieuchronne, buduje poczucie nostalgii i kruchości obecnej chwili.

Najbardziej poruszający wydaje się fragment: „Zanim zapomnisz, że się uczyliśmy razem chodzić”. Ta linia odnosi się do głębokiej, wręcz fundamentalnej relacji, w której dwoje ludzi wspólnie dojrzewało, uczyło się podstaw życia, symbolicznie „chodziło”. Utrata tej pamięci, zanik wspólnych doświadczeń, jest tu przedstawiona jako jedna z najbardziej bolesnych konsekwencji rozstania. To lęk przed wymazaniem wspólnej historii, przed staniem się obcymi. Obserwujące wszystko „Korony drzew obserwują te ostatnie kroki” dodają scenie epickiego, niemal teatralnego wymiaru. Drzewa, majestatyczne i trwałe, stają się niemymi świadkami osobistego dramatu, podkreślając zarówno znaczenie chwili, jak i jej nieodwracalność. Jest to spójne z jesienną symboliką, gdzie drzewa, tracąc liście, same przechodzą transformację, będąc jednocześnie stałym elementem krajobrazu.

Warto zaznaczyć, że Hubert Wiśniewski, tworząc teksty i muzykę do EP-ki "Prześwit", spędził kilka miesięcy w izolacji w Gdańsku, intensywnie pisząc i ucząc się produkcji. Jak sam wspominał w wywiadach, ten proces twórczy często "odcinał go od rzeczywistości". Ta osobista historia izolacji i głębokiej introspekcji doskonale koresponduje z tekstową warstwą "Jesieni", gdzie podmiot liryczny zdaje się być pochłonięty własnymi myślami i emocjami. Utwór wpisuje się również w szerszy cykl tematyczny zespołu, który ma już w dorobku piosenki zatytułowane "Zima" i "Wiosna". To może sugerować, że "Jesień" stanowi ważny etap w narracji o zmianach, cyklach życia i ludzkich emocjach.

W kontekście zespołu, "Jesień" to singiel promujący EP-kę, a dla The Cassino "ciężka jesień" oznaczała intensywną trasę koncertową, czyli czas wytężonej pracy. Jednak w warstwie lirycznej, utwór jest głęboko osobistą opowieścią o „szukaniu siebie i mówieniu o własnych emocjach”. Powtarzające się frazy, zarówno tekstowe, jak i onomatopeiczne „Hu-u-uh”, tworzą hipnotyzującą strukturę, która wzmacnia wrażenie zawieszenia i pogrążenia w myśleniu. Te wokalizacje mogą być interpretowane jako wyraz bezsłownego smutku, westchnienia lub po prostu głębokiej kontemplacji. Całość tworzy spójny obraz wewnętrznego krajobrazu, w którym natura odzwierciedla stan ducha, a lęk przed zapomnieniem i rozstaniem splata się z nieuchronnością nadchodzącej, trudnej jesieni.