Interpretacja Total eclipse - Klaus Nomi

W "Total Eclipse" Klausa Nomiego wybrzmiewa niepokojące echo epoki zimnej wojny, w której lęk przed zagładą nuklearną stanowił wszechobecne tło codziennego życia. Utwór, który ukazał się na debiutanckim albumie Nomiego w 1981 roku, jest świadectwem jego unikalnego geniuszu, łączącego operowy kunszt z estetyką new wave i post-punku. Napisana przez Kristiana Hoffmana, "Total Eclipse" to piosenka, która z perspektywy Nomiego brzmi jak przestroga od przybysza z kosmosu, który obserwuje ludzką ignorancję i destrukcyjne tendencje.

Już pierwsze wersy, "Big shots argue about what they've got / making the planet so hot, hot as a holocaust", uderzają w dominujące elity, oskarżając je o doprowadzanie planety do samozagłady, w nawiązaniu do globalnego ocieplenia lub wojny nuklearnej. Słowo "holocaust" nie pozostawia wątpliwości co do skali potencjalnej katastrofy. Ironia i czarny humor są tu wyraźnie obecne, gdy Nomi śpiewa o tym, że "everything's gonna go up / even if you don't show up in your Chemise Lacoste". Sugeruje to, że w obliczu ostatecznej zagłady status materialny i luksusowe dobra, takie jak koszulka Lacoste, stają się całkowicie bez znaczenia. To bezlitosny komentarz do próżności i powierzchowności społeczeństwa, które nie potrafi oderwać się od błahostek, nawet gdy wisi nad nim widmo globalnej katastrofy.

Refren – "Total eclipse, it's a total eclipse, / it's a total eclipse of the sun. / Can't come to grips with the total eclipse / Just a slip of the lips and you're done" – stanowi centralny punkt utworu, zarówno pod względem tekstowym, jak i muzycznym. Metafora "całkowitego zaćmienia słońca" symbolizuje całkowite zaciemnienie, koniec nadziei i istnienia, być może nuklearną zimę. Nomi wykonuje te partie z niezwykłą operową mocą swojego kontratenorowego głosu, co tworzy dramatyczny kontrast z rytmicznym, new-wave'owym śpiewem w zwrotkach. W wywiadach Nomi często podkreślał, że chce łączyć elementy muzyki klasycznej z rockiem i elektroniką, by tworzyć coś uniwersalnego. Ta fuzja stylów, w połączeniu z jego androgynicznym, teatralnym wizerunkiem, czyniła go postacią z pogranicza sztuki i popkultury. Kristian Hoffman, autor tekstu, pisał "Total Eclipse" z myślą o kosmicznej, postapokaliptycznej personie Nomiego.

Druga zwrotka kontynuuje apokaliptyczną wizję: "Fall out, nobody left to crawl out / If someone calls, we're all out, turning in to French fries". Wyrażenie "fall out" jest bezpośrednim odniesieniem do opadu radioaktywnego, a obraz ludzi zamieniających się w "frytki" jest makabrycznie surrealistyczny, podkreślając dehumanizację i brutalność atomowej zagłady. To czarny humor, który miesza grozę z absurdem, charakterystyczny dla Nomi. W pewnym sensie, ten "nearly depraved, gleeful tone" (prawie zdeprawowany, radosny ton) sprawia, że piosenka brzmi jak "more of a party" (bardziej jak impreza), mimo mrocznego tematu. Piosenka kończy się sugestią desperackiego, ostatniego tańca: "Last dance, let the entire cast dance, do the dismembered blast dance / as we get atomized!". To wizja masowej, choreograficznej destrukcji, w której cała ludzkość, jak obsada spektaklu, wykonuje swój ostatni, makabryczny "taniec rozczłonkowanej eksplozji", zanim zostanie "atomizowana".

"Total Eclipse" to prawdopodobnie najbardziej znany utwór Nomiego, częściowo dzięki jego występowi w seminalnym filmie koncertowym "Urgh! A Music War" z 1981 roku, który dokumentował scenę new wave wczesnych lat 80.. Nagranie to, wraz z innym utworem "After the Fall", stało się swego rodzaju "sequelem" do apokaliptycznego przesłania "Total Eclipse". Klaus Nomi, artysta o unikalnym głosie kontratenora i niezwykłej, teatralnej estetyce, świadomie łamał konwencje, tworząc "coś z tego świata". W wywiadzie Nomi mówił, że nie chce być zależny od nauczycieli śpiewu i pracuje nad własną techniką, aby "być naturalnym" i "być sobą". Podkreślał, że uważa się za kogoś uniwersalnego, nie związanego z żadnym krajem, bo wszyscy jesteśmy na tej samej planecie. Jego muzyka, podobnie jak on sam, była wyrazem pragnienia przekroczenia granic i stworzenia czegoś nowego, co pozostaje aktualne i intrygujące do dziś. Artysta, który zmarł w wieku zaledwie 39 lat z powodu AIDS, stał się ikoną awangardy i queerowej społeczności, a jego przesłanie o ludzkiej autodestrukcji, opakowane w kosmiczną estetykę i operowy głos, wybrzmiewa z siłą również dzisiaj.