Interpretacja Rio Bravo - Dean Martin

„Rio Bravo” w wykonaniu Deana Martina to utwór, który doskonale oddaje nastrój klasycznego westernu, łącząc w sobie elementy melancholii, tęsknoty za domem oraz radości płynącej z miłości. Piosenka, będąca integralną częścią kultowego filmu Howarda Hawksa z 1959 roku o tym samym tytule, to jednak coś więcej niż tylko ścieżka dźwiękowa – to poetycka opowieść o życiu na Dzikim Zachodzie i ludzkich pragnieniach.

Pierwsza część utworu maluje idylliczny, choć samotny obraz kowbojskiego życia. Słońce zachodzące na zachodzie, bydło schodzące do strumienia i czerwonoskrzydły ptak osiadający w gnieździe – te obrazy wprowadzają w spokojny, refleksyjny nastrój, sygnalizując nadejście nocy i czasu na marzenia. Bohater, kowboj, wyraża głęboką tęsknotę za kanionem i swoimi „trzema dobrymi towarzyszami”: karabinem, kucykiem i sobą samym. To podkreśla jego samowystarczalność i bliską więź z naturą oraz narzędziami pracy, które stały się jego jedynymi przyjaciółmi na pustkowiach. Refren „Gonna hang my sombrero / on the limb of a tree / Coming home sweet my darling / just my rifle pony and me” jest kluczowy dla zrozumienia tej części. Sugeruje on koniec trudów, powrót do domu i upragnione spotkanie z ukochaną. Motyw powrotu i oczekiwania na „słodką ukochaną”, która „będzie czekać za zakrętem”, nadaje tej, wydawałoby się surowej, opowieści nutę romantyzmu i nadziei. Mimo że film nosi tytuł „Rio Bravo”, to Dean Martin wykonuje w nim przede wszystkim piosenkę „My Rifle, My Pony, and Me”, której tekst znajduje się w pierwszej części analizowanych słów. Utwór ten zawiera nowe teksty Paula Francisa Webstera do melodii Dimitriego Tiomkina, która pojawiła się wcześniej w filmie „Red River”.

Druga część tekstu to zaskakująca, acz urokliwa zmiana nastroju, wprowadzająca elementy tradycyjnej amerykańskiej piosenki ludowej „Cindy, Cindy”. Ta zmiana jest celowa i odzwierciedla to, co dzieje się w filmie. W „Rio Bravo”, po wykonaniu „My Rifle, My Pony, and Me” przez Deana Martina i Ricky'ego Nelsona, Nelson śpiewa krótką wersję „Get Along Home, Cindy”, towarzyszą mu Martin i Walter Brennan. „Cindy” to popularna amerykańska pieśń ludowa, której początki, według Johnna Lomaxa, sięgają Północnej Karoliny. Piosenka była nawet włączana do podręczników dla szkół podstawowych jako przykład muzyki folkowej. Oryginalna wersja z 1904 roku odnosiła się nawet do wojny secesyjnej. Ta część tekstu jest o wiele bardziej bezpośrednia i zalotna. Bohater wyraża swoje uczucia w sposób prosty, uroczy i nieco zabawny, życząc sobie być jabłkiem, które ukochana ugryzie, czy cukrową śliwką, którą "strząśnie". Powtarzające się „Get along home, Cindy-Cindy / I'll marry you sometime” to klasyczny motyw ludowy, gdzie kowboj, choć zakochany, zdaje się być nieuchwytny lub po prostu żartuje sobie z obietnicą małżeństwa, odkładając ją na bliżej nieokreśloną przyszłość. Mimo to, jego pragnienie bliskości wyraża się w chęci „wszycia jej do kieszeni i ruszenia w drogę”. Cindy reaguje emocjonalnie, płacząc i wieszając mu się na szyi, co podkreśla intensywność jej uczuć i kontrastuje z pozornie swobodnym podejściem kowboja.

W kontekście filmu „Rio Bravo”, włączenie obu tych piosenek podkreśla braterstwo i camaraderie wśród bohaterów, co było istotnym elementem wizji reżysera Howarda Hawksa. Hawks celowo umieścił numery muzyczne, aby pokazać talenty aktorskie Martina i Nelsona, ignorując krytykę, że wstawia niepotrzebne sceny muzyczne do westernu. Obaj artyści byli wówczas wielkimi gwiazdami muzyki, a ich wspólne występy w filmie były dużym atutem. Ścieżka dźwiękowa filmu składa się z kilku utworów, w tym tytułowego „Rio Bravo” śpiewanego przez Deana Martina podczas napisów końcowych, skomponowanego przez Dimitriego Tiomkina z tekstami Paula Francisa Webstera. Martin, wcielający się w filmie w rolę pijanego zastępcy szeryfa o imieniu Dude, zaimponował Hawksowi swoją determinacją do podjęcia roli, co zaowocowało jedną z jego najbardziej pamiętnych kreacji. Jego występ w „Rio Bravo” po zakończeniu partnerstwa z Jerrym Lewisem zapoczątkował jego solową karierę. Film, uznany w 2014 roku za „kulturowo, historycznie lub estetycznie znaczący” przez Bibliotekę Kongresu, pozostaje arcydziełem westernu, a piosenki takie jak „My Rifle, My Pony, and Me” oraz „Cindy” są jego nieodłącznym, ujmującym elementem, dodającym głębi i autentyczności tej klasycznej opowieści o honorze i przyjaźni.