Interpretacja Anything goes - Cole Porter

"Anything Goes" Cole'a Portera to utwór, który z brawurową lekkością i przenikliwą ironią maluje obraz zmieniających się obyczajów i moralności lat 30. XX wieku. Piosenka, będąca tytułowym hitem musicalu z 1934 roku, stanowi błyskotliwy komentarz do amerykańskiego społeczeństwa, które zdaje się gubić dawne normy na rzecz nowej, bardziej swobodnej, a czasem wręcz absurdalnej wolności.

Już początkowe strofy z przymrużeniem oka porównują współczesność z czasami purytanów, którzy "dostali szoku", lądując na Plymouth Rock. Porter przewrotnie sugeruje, że gdyby ci sami purytanie próbowali stawić czoła szaleństwu lat 30., to "Plymouth Rock wylądowałby na nich". To sprytne odwrócenie ról podkreśla skalę zmian – od społeczeństwa surowych zasad, gdzie "rzut oka na pończochę / był szokujący", do ery, w której, "Bóg wie, wszystko ujdzie". Piosenka stała się wręcz metaforą tego, jak przestarzałe, purytańskie poglądy zostałyby odrzucone przez nowoczesne społeczeństwo. Co ciekawe, ten początkowy fragment jest uznawany za inspirację dla przemówień Malcolma X, który w 1964 roku powiedział: "Nasi przodkowie nie byli pielgrzymami, nie wylądowaliśmy na Plymouth Rock, skała wylądowała na nas".

Porter z mistrzostwem posługuje się listą nazwisk i zjawisk, które dla ówczesnej publiczności były synonimami skandalu, bogactwa, czy po prostu aktualnych wydarzeń. Wspomina o pisarzach, którzy "teraz używają tylko słów na cztery litery", co odnosiło się do rosnącej otwartości w literaturze, a także do publikacji takich jak "Ulisses" Jamesa Joyce'a, który w tamtych czasach był zakazany w Anglii i palony przez amerykańską pocztę.

Kolejne wersy to prawdziwa rewia postaci i kulturowych odniesień. Mae West, hollywoodzka seksbomba, jest tu symbolem rozluźnionych obyczajów i śmiałego wyrażania seksualności. Zwrot "If low bars you like" to dwuznaczny żart, odnoszący się zarówno do podupadłych barów, jak i, dosłownie, do niższych kontuarów barowych, które pojawiły się po zniesieniu prohibicji, aby ułatwić kobietom picie.

Porter nie unika politycznych i społecznych aluzji. Przywołanie "Missus Ned McLean", czyli Evalyn Walsh McLean, słynnej dziedziczki, która próbowała interweniować w sprawie krewnego u bolszewików ("Can get Russian reds to 'yes' her"), ukazuje absurdalne realia ówczesnych elit. Z kolei Rockefeller, symbol gigantycznego bogactwa, i producent Max Gordon, pozwalający na wystawianie swoich przedstawień, stanowią przykład, że w obliczu pieniędzy "wszystko ujdzie". Piosenka powstała w czasach Wielkiego Kryzysu, a jednocześnie era ta była okresem ścisłych kodów moralnych, co czyni satyryczny charakter utworu jeszcze bardziej trafiającym w punkt.

Zwrotka: "The world has gone mad today / And good's bad today, / And black's white today, / And day's night today" doskonale oddaje poczucie chaosu i relatywizmu moralnego, które towarzyszyły zmianom. Wskazanie na to, że "gent today You gave a cent today Once had several chateaux" to gorzki komentarz do skutków Wielkiego Kryzysu, który unicestwił wiele niegdyś zamożnych rodzin, w tym takie dynastie jak Vanderbiltowie i Whitneyowie.

Interesującym szczegółem jest także wzmianka o Samuelu Goldwynie, hollywoodzkim potentacie, który z "wielkim przekonaniem instruował Annę Sten w dykcji". Anna Sten była ukraińską aktorką, którą Goldwyn próbował wypromować jako rywalkę Grety Garbo, jednak jej problem z angielskim i brak sukcesu kasowego przyczyniły się do rozwiązania jej kontraktu, a słowa Portera stały się ironicznym podsumowaniem tej sytuacji.

Lady Mendl, czyli Elsie de Wolfe, słynna dekoratorka wnętrz i bywalczyni salonów, która w wieku ponad 60 lat potrafiła zrobić szpagat w harlekinowym kostiumie, jest kolejnym przykładem ekscentryzmu, gdzie "wszystko ujdzie".

Ostatnie strofy, odnoszące się do "shocks", "knocks", "blues" płynących z "little radios", to komentarz do roli mediów i szybko rozprzestrzeniających się wiadomości, które bombardowały społeczeństwo. Zakończenie z "Missus R., with all her trimmin's, Can broadcast a bed from Simmons 'Cause Franklin knows Anything goes" odnosi się do Eleanor Roosevelt, która rzeczywiście prowadziła popularny program radiowy i reklamowała materace Simmons, co było ówcześnie postrzegane jako dość odważny krok dla Pierwszej Damy. Porter sugeruje, że nawet kobieta w Białym Domu może czerpać zyski ze swojej platformy, a "Franklin" (czyli Franklin D. Roosevelt) "wie", że takie działania są akceptowalne.

"Anything Goes" to nie tylko lista ówczesnych skandali i trendów, ale przede wszystkim majestat satyry Cole'a Portera. Zdolność do uchwycenia ducha epoki w tak dowcipny i inteligentny sposób sprawiła, że piosenka pozostaje aktualna. Zmieniały się nazwiska i obyczaje, ale fundamentalna refleksja nad ludzką hipokryzją, pogonią za sensacją i rozluźnieniem moralnym pozostaje niezmienna. To, co uchodziło w latach 30., bywa szokujące dziś, a to, co szokuje dziś, jutro może być normą – w końcu, jak śpiewa Porter, "anything goes". Piosenka, mimo że powstała w konkretnym kontekście, nadal rezonuje z dzisiejszymi odbiorcami, którzy również zmagają się z kulturą celebrytów, fałszywymi wiadomościami i zmieniającymi się tabu. Jej żywiołowy jazzowy rytm i satyryczna treść stanowią esencję twórczości Portera.