Interpretacja Kioku To Sora - Malice Mizer

Piosenka "Kioku To Sora" (記憶と空), czyli "Pamięć i Niebo", autorstwa Malice Mizer, to głęboka, poruszająca eksploracja ludzkiej psychiki w obliczu straty, samotności i nieuchronności przemijania. Utwór ten pochodzi z debiutanckiego albumu zespołu, memoire (znanego również jako memoire DX), wydanego w 1994 roku, i jest reprezentatywny dla wczesnej "ery Tetsu" Malice Mizer, gdzie Tetsu pełnił rolę wokalisty, a Mana i Közi byli gitarzystami, Yu~ki basistą, a Kami perkusistą. Muzyka została skomponowana przez Manę, natomiast tekst napisał Tetsu, co w tamtym okresie było typowym podziałem ról w zespole.

Od pierwszych słów piosenka wprowadza słuchacza w atmosferę udręki i niepokoju. Metafora "shisen no kaze wa boku no hitai ni ana wo aketa mama" (Wiatr spojrzeń wierci mi dziurę w czole, zostawia ją otwartą) symbolizuje przenikającą i bolesną introspekcję lub być może przytłaczający ciężar osądów i obserwacji z zewnątrz, które naruszają wewnętrzny spokój podmiotu lirycznego. Ten "wiatr" nieustannie wieje przez świat, podkreślając wszechobecność tego doświadczenia. Jest to silne otwarcie, które od razu ustanawia ton utworu jako ponurej refleksji nad egzystencją.

Refren "erase all will only light, hito wa mumei no mama leave me without delight mina kiete yuku..." (Zetrzyj wszelką wolę, tylko światło, ludzie pozostają bezimienni, pozostaw mnie bez rozkoszy, wszyscy znikają...) jest kluczowy dla zrozumienia centralnych motywów piosenki. Sugeruje on całkowite unicestwienie, zanikanie tożsamości w obliczu jakiegoś wszechogarniającego, być może sterylnego "światła", które zamiast oświetlać, odbiera indywidualność i radość. To poczucie głębokiej beznadziei i nieuniknionej straty jest wzmocnione przez obraz ludzi znikających w nicości, co odzwierciedla lęk przed anonimowością i nieistnieniem.

Kolejne wersy, "wameki susurinaki aegu koe sorera wo saegiru you ni oshi tsutsumi hirogaru silence..." (Krzyki, szlochanie, dyszące głosy, jakby je zagłuszając, rozprzestrzenia się cisza, otaczając je...) doskonale oddają uczucie stłumionych emocji. Chaos wewnętrznych cierpień, wyrażony przez krzyki i szlochy, zostaje przykryty przez narastającą i wszechogarniającą ciszę, która zdaje się dusić wszelkie przejawy życia i uczuć. Ta cisza nie jest pokojowa, lecz opresywna, symbolizując izolację i brak możliwości wyrażenia bólu.

Punktem zwrotnym w narracji jest wspomnienie dzieciństwa, momentu, w którym podmiot liryczny po raz pierwszy uświadomił sobie śmiertelność: "hajimete shi wo ishiki shita ano osanai hi wo omoinagara hikari wo saketa boku wa hitori obieta heya ni tori tsukarete iru" (Wspominając ten niewinny dzień, kiedy po raz pierwszy uświadomiłem sobie śmierć, ja, który unikałem światła, jestem nawiedzany w przestraszonym pokoju w samotności). Ten fragment wskazuje na traumę z dzieciństwa związaną z odkryciem śmiertelności, co prowadzi do samoizolacji i lęku. Unikanie "światła" może symbolizować odrzucenie rzeczywistości lub prawdy, wybierając bezpieczne, choć przerażające, odosobnienie. Jest to centralny element psychologiczny utworu, ukazujący, jak wczesne doświadczenia kształtują dorosłe lęki.

Wyrażenie "sekai kara subete no iro ga naku naru hi wo..." (Dzień, w którym wszystkie kolory znikną ze świata...) odnosi się do głębokiej utraty witalności, życia i bogactwa emocjonalnego. Świat bez kolorów to świat pozbawiony znaczenia, piękna i nadziei – wizja całkowitej pustki i apatii.

Najbardziej intrygujący i dwuznaczny fragment pojawia się przy myśli o ponownym spotkaniu z ukochaną osobą: "kimi to no saikai no toki koroshitai to omou daro ka ? dakitai to omou darou ka ?" (Kiedy spotkam się z tobą ponownie, czy będę chciał cię zabić? Czy będę chciał cię objąć?). Ta dwoistość odzwierciedla złożoność ludzkich emocji w obliczu straty i pamięci, ukazując intensywną ambiwalencję wobec znaczącej osoby. To pytanie, czy miłość może przerodzić się w nienawiść, czy też pierwotne uczucie przetrwa traumę, jest kluczowe dla interpretacji wewnętrznego konfliktu podmiotu lirycznego.

Powtarzające się frazy "dakishimeta kioku to sora" (Objęta pamięć i niebo) oraz "kotoba yori kimochi yori me no mae no anata dake" (Więcej niż słowa, więcej niż uczucia, tylko ty przede mną) podkreślają znaczenie wspomnień jako jedynej rzeczy, której można się uchwycić, a także intensywne skupienie na obecności drugiej osoby, która przewyższa wszelkie abstrakcyjne pojęcia. "Pamięć i niebo" stają się symboliczną przestrzenią, w której przeszłość i teraźniejszość zderzają się, tworząc poczucie nostalgii i pustki.

Fizyczne objawy rozpaczy "me ga kuramu ashi ga sukumu hone ga kishimu hone ga furueru" (Oczy mi ciemnieją, nogi drętwieją, kości skrzypią, kości drżą) stanowią potężne zobrazowanie emocjonalnego i psychicznego załamania. Są to fizyczne manifestacje intensywnego strachu, bezsilności i wewnętrznego kruszenia się, ukazujące, jak głęboko ból wpływa na ciało.

Chociaż "Kioku To Sora" powstało w erze Tetsu, warto wspomnieć, że cała twórczość Malice Mizer, zwłaszcza w późniejszych okresach, cechowała się głębokim podejściem do tematów egzystencjalnych. Gackt, późniejszy wokalista i główny autor tekstów w "erze Merveilles", często podkreślał, że albumy Malice Mizer były "wejściem" do szerszej koncepcji, zachęcając słuchaczy do uchwycenia "zbiorowego znaczenia" zamiast dosłownych interpretacji. Ta filozofia może być rozciągnięta także na wcześniejsze utwory, takie jak "Kioku To Sora", gdzie dominują uniwersalne pytania o ludzką naturę, pamięć i śmiertelność, często osadzone w baśniowych lub metaforycznych światach.

Malice Mizer, znany z gotyckiego i teatralnego stylu oraz inspiracji francuskim barokiem, poprzez "Kioku To Sora" tworzy sugestywny pejzaż dźwiękowy i liryczny. Era Tetsu charakteryzowała się mroczniejszym, bardziej metalowym brzmieniem w porównaniu do późniejszych, bardziej symfonicznych okresów, a śpiew Tetsu był opisywany jako pilny, namiętny i intensywny. To wszystko sprawia, że "Kioku To Sora" jest jednym z najbardziej emocjonalnych i refleksyjnych utworów w dorobku zespołu, rezonującym z uniwersalnymi lękami i tęsknotami. Całkowity charakter piosenki, z jej melancholijnymi obrazami i pytaniami egzystencjalnymi, sprawia, że jest to poruszające dzieło sztuki, które wciąż intryguje i skłania do refleksji.