Interpretacja Astrud - Basia Trzetrzelewska

Piosenka „Astrud” Basi Trzetrzelewskiej to subtelny, pełen czułości hołd złożony jednej z ikon bossa novy, brazylijskiej wokalistce Astrud Gilberto, której charakterystyczny, eteryczny głos podbił świat w latach 60. Utwór, pochodzący z przełomowego albumu Basi Time and Tide wydanego w 1987 roku, doskonale oddaje jej unikalny styl, będący połączeniem jazzu, popu i latynoskich rytmów.

Tekst rozpoczyna się od słów „Nobody knows where she came from / The tall-and-tanned-young-and-lovely girl / With a voice as light as air”. Te wersy idealnie uchwytują enigmatyczną aurę, jaką otoczona była Astrud Gilberto. Mimo że jej historia jest znana – na scenę wkroczyła właściwie przypadkiem, towarzysząc mężowi João Gilberto podczas sesji nagraniowych do „The Girl from Ipanema” ze Stanem Getzem – to dla wielu słuchaczy jej pojawienie się było niczym zjawa. Jej głos, rzeczywiście „lekki jak powietrze”, stał się symbolem brazylijskiej bossa novy, niosąc ze sobą jednocześnie radość i subtelną melancholię. Basia, w wywiadach często podkreślająca swoje inspiracje, wymienia Astrud Gilberto obok takich gigantek jak Aretha Franklin czy Stevie Wonder, co świadczy o jej głębokim szacunku dla tej artystki i wpływie na własną estetykę muzyczną.

Dalej piosenka opowiada o tym, jak Astrud swoją obecnością potrafiła zaczarować świat: „'Cause everybody loves her / When she sings makes you dream a fairy tale”. Jej charakterystyczny „certain smile” – „pewien uśmiech”, staje się symbolem jej magnetyzmu, zdolności do ukojenia i jednoczesnego zranienia serca, co wyrażają wersy „She can make you feel so nice / Saying gently "Goodbye sadness" / Still will break your heart”. To zdanie odzwierciedla dwoistość emocji, które Astrud Gilberto potrafiła wywołać swoim śpiewem – poczucie ulotnego szczęścia, a zarazem nostalgię i ukryty smutek.

W tekście pojawiają się również bezpośrednie odwołania do jej repertuaru, kluczowe dla zidentyfikowania adresatki utworu. Fraza „One note samba would never be the same” nawiązuje do słynnego utworu Antônio Carlosa Jobima, który Astrud Gilberto wylansowała na całym świecie. Podkreśla to, jak bardzo jej unikalna interpretacja zmieniła postrzeganie tej piosenki, nadając jej nowe, niezapomniane oblicze. Wspomniane „Asking—fly me to the moon” to kolejne nawiązanie do klasyków, które Astrud miała w swoim repertuarze, choć „Fly Me to the Moon” jest bardziej kojarzone z Frankiem Sinatrą, Gilberto również nagrała swoją wersję.

W kolejnych zwrotkach pojawia się pytanie „Where is she now the lovely girl?” – pytanie o jej losy, o to, gdzie podziała się ta urzekająca wokalistka. Basia sama udziela sobie odpowiedzi, imaginując ją w brazylijskim pejzażu: „I know I'll find her in the sun of Copacabana / Meditating”. Copacabana, słynna brazylijska plaża, jest tu nie tylko miejscem geograficznym, ale i symbolem brazylijskości, esencji bossa novy. Wzmianka o „lonely heart” – „samotnym sercu”, które „is nothing new”, dodaje Astrud ludzkiego wymiaru, wskazując na ukrytą wrażliwość i melancholię, która towarzyszyła jej publicznemu wizerunkowi. Basia Trzetrzelewska, która również z powodzeniem łączy jazz i pop z elementami latynoskimi, jest często nazywana „królową polskiej samby”. Jej wokal, o „mocnym, brazylijsko zabarwionym tembrze”, bywał nawet porównywany do głosu Astrud Gilberto, co zauważył Mark Reilly z Matt Bianco, zespołu, z którym Basia współpracowała przed rozpoczęciem solowej kariery.

„Astrud” to zatem nie tylko piosenka, ale i muzyczny portret, który Basia Trzetrzelewska namalowała dla swojej inspiracji. Jest świadectwem głębokiego podziwu dla artystki, która swoim subtelnym głosem i obecnością naznaczyła historię muzyki. To melancholijna, ale i pełna ciepła refleksja nad wpływem jednej artystki na drugą oraz nad trwałością piękna i emocji, które muzyka potrafi przekazać przez pokolenia. Utwór z albumu Time and Tide do dziś pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych w dorobku Basi.